♦ Στοι-χη-θεί-τε!
Οχι θα τον άφηναν οι καπιταλιστές τον Σαμαρά να δημαγωγεί και να τους χαλάει τη σαλάτα. Ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ πήγε στη Ρηγίλλης, συναντήθηκε με τα αρμόδια στελέχη και στο τέλος ήταν αυτός που ανέλαβε να δώσει το στίγμα της συνάντησης. «Συμφωνήσαμε ότι χρειάζονται διαρθρωτικές τομές και μεγάλες αλλαγές προοπτικής», τόνισε. Δεν παρέλειψε, δε, να στείλει, εμμέσως πλην σαφώς, το μήνυμα της συστράτευσης πίσω από την κυβέρνηση, με εντελώς άκομψο τρόπο, μάλιστα, καθώς μιλούσε στα σκαλιά της Ρηγίλλης: «Επεσήμανα, επίσης, ότι η σημερινή κυβέρνηση, με νωπή και ισχυρή λαϊκή εντολή, καλείται να διαχειρισθεί, προσπαθεί να διαχειρισθεί μια κρίση μεγάλη, που μαίνεται σήμερα. Γι’ αυτό, ο τόπος χρειάζεται μια ισχυρή διακυβέρνηση και δεν υπάρχει ισχυρότερη διακυβέρνηση από την εθνική σύμπνοια από όλους τους πολιτικούς και οικονομικούς φορείς στον τόπο μας».
Κατόπιν τούτων, ο μεν Χατζηδάκης κατάφερε να ψελίσει μόνο κάτι παπαριές του τύπου «Κάθε ημέρα καθυστέρησης στην υιοθέτηση αναπτυξιακών μέτρων είναι μια σφαίρα στην καρδιά της ελληνικής οικονομίας», ο δε Δένδιας το γύρισε στο… καρατζαφέρικο, δηλώνοντας ότι «για ακόμη μία φορά καταλύθηκε στο κέντρο της Αθήνας η έννομη τάξη» και καλώντας την κυβέρνηση «να αντιληφθεί επιτέλους το μέγεθος του φαινομένου της τυφλής βίας και να εκπληρώσει το καθήκον της απέναντι στο κοινωνικό σύνολο»!
♦ Πρωτιά στο ραγιαδισμό
Εκεί φτάσαμε. Να πανηγυρίζουν η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της για την κατάργηση της βίζας για το ταξίδι ελλήνων πολιτών στις ΗΠΑ. Ενα θέμα επιπέδου υπουργείων Δημόσιας Τάξης (Εσωτερικών στις ΗΠΑ) αναβαθμίστηκε αρχικά από τη Μπακογιάννη σε θέμα υπουργών Εξωτερικών και τώρα από τον Παπανδρέου σε θέμα αρχηγών κρατών.
Με ποια προϋπόθεση καταργούν τη βίζα οι Αμερικάνοι; Με την προϋπόθεση ότι αποκτούν πλήρη πρόσβαση στα αρχεία των ελληνικών κρατικών υπηρεσιών και έχουν τη δυνατότητα να διασταυρώνουν όλα τα προσωπικά δεδομένα των ταξιδιωτών. Δηλαδή, αντί να παιδεύεται η πρεσβεία τους να ψάξει για τον καθένα που ζητάει βίζα, τώρα θα μπορεί το FBI να ψάχνει τα πάντα και να… υποδέχεται τον ύποπτο στα αμερικάνικα αεροδρόμια, όπως έχει συμβεί ακόμη και με πανεπιστημιακούς που ταξίδεψαν στις ΗΠΑ για να πάρουν μέρος σε συνέδρια.
Με τη συμφωνία Παπανδρέου-Ομπάμα η Ελλάδα κατέκτησε μια πρωτιά. Εγινε η πρώτη χώρα της Ευρωένωσης που αποδέχτηκε πλήρως όλους τους όρους που εδώ και καιρό θέτουν οι Αμερικάνοι για να επιτρέψουν το «ελεύθερο» ταξίδι στις ΗΠΑ.
♦ Με το κεφάλι κάτω
Είναι πραγματικά εκπληκτική η προσωπική προπαγάνδα που οργανώνει το παπανδρεϊκό επιτελείο. Ακόμα και μετά την επιστροφή του από το ταξίδι Βερολίνο-Παρίσι-Ουάσιγκτον εξακολουθούν να γράφουν ύμνους για τη διεθνή πολιτική προσωπικότητα του Γιώργου, για την άνεση που έχει με τους ξένους ηγέτες και τα παρόμοια. Ισχυρίζονται, περίπου, ότι έσωσε τη χώρα από την καταστροφή.
Πού είναι, όμως, τα οφέλη από το ταξίδι του «μεγάλου ηγέτη»; Τα όπλα που παρήγγειλε ή που επιβεβαίωσε την παραγγελία τους τα είδαμε, την πτώση των επιτοκίων δανεισμού, όμως, δεν την είδαμε. Θα πέσουν, βέβαια, κάποια στιγμή κι αυτά, όμως αυτή θα είναι μια φυσιολογική εξέλιξη του παιχνιδιού που παίζει το χρηματιστικό κεφάλαιο και όχι αποτέλεσμα της βόλτας που έκανε ο Παπανδρέου στις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες. Αλλωστε, η Wall Stre-et Journal, η εφημερίδα των «αγορών» στις ΗΠΑ, του το έγραψε καθαρά (αποκαλώντας τον μάλιστα «αμερικανάκι»): Ασχολήσου εσύ με τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος στην Ελλάδα και την επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων και άσε τις αγορές να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτές ξέρουν…
♦ Ολα στο παιχνίδι
Μάλλον με τη χαρά θα μείνουν όσοι περιμένουν τον Παπανδρέου να διώξει τον Παπουτσή. Γιατί να τον διώξει; Του έκανε μήπως καμιά προσωπική ζημιά, επειδή τα έβαλε με τον υφυπουργό Σαχινίδη, υπερασπιζόμενος ταυτόχρονα και τα αντιλαϊκά μέτρα και τον πρωθυπουργό; Ο Παπουτσής τη δουλειά του και ο Παπανδρέου τη δική του. Δεν χρειάζεται να τα ‘χουν προσυμφωνημένα, ξέρουν και οι δυο πως παίζεται το παιχνίδι. Ο Παπουτσής πρέπει να παριστάνει τη «φωνή του ΠΑΣΟΚ», που βάζει στη θέση τους κάποιους τεχνοκράτες της κυβέρνησης, όταν αυτοί μιλούν τη στυγνή τεχνοκρατική γλώσσα, χωρίς να ρίχνουν και δάκρυ στο τραπέζι. Δάκρυ για την… αναγκαστική παραβίαση των «ιδεολογικών αρχών του κινήματος». Κι ο Παπανδρέου πρέπει να δείχνει ότι είναι υπεράνω, ότι υπερασπίζεται τους υπουργούς του, δεν τον αφήνει όμως ασυγκίνητο και η «φωνή του ΠΑΣΟΚ». Εντέλει, ο μεν Παπανδρέου δεν πρόκειται να διώξει τον Παπουτσή, δεν θα τον υπερασπιστεί όμως και δημόσια, έτσι που να μπορούν οι άλλοι να του την πέφτουν. Είτε πρόκειται για τον Πάγκαλο («Ή θα είμαστε όλοι μαζί ή αν διαφωνούμε ριζικά δεν πρέπει να έχουμε θέση ευθύνης», είπε στη «Real News», για να του απαντήσουν ανώνυμα από το Μαξίμου ότι «είναι αντιπρόεδρος, έχει κάθε δικαίωμα να λέει την άποψή του, όμως εάν ο Παπανδρέου θέλει να πει κάτι, θα το ανακοινώσει αρμοδίως») είτε πρόκειται για το Βενιζέλο («Η πραγματική διάκριση είναι ανάμεσα σε πολιτικά υπεύθυνα πρόσωπα και σε πολιτευτές», δήλωσε στο «Βήμα» της Κυριακής).
♦ Οι αναξιοπαθούσες… τράπεζες
Μειωμένα κατά 45% ήταν τα κέρδη του 2009, που ανακοίνωσε η Eurobank! Ετσι και μείνεις σ’ ένα ποσοστό, την πάτησες. Μέχρι και να λυπηθείς τους τραπεζίτες μπορεί. Εκείνο που πρέπει να προσεχτεί, όμως, είναι πως η τράπεζα των Λάτσηδων εξακολουθεί να μιλάει για κέρδη, όχι για ζημίες. Και μάλιστα, για καθαρά κέρδη που έφτασαν τα 362 εκατ. ευρώ. Το δεύτερο που πρέπει να προσεχτεί είναι η διάρθρωση του ισολογισμού. Η Eurobank αύξησε κατά 33% τις προβλέψεις έναντι πιστωτικών κινδύνων. Για να το πούμε απλά, έβαλε στην άκρη ένα σημαντικά μεγαλύτερο ποσό, για ν’ αντιμετωπίσει τυχόν επισφάλειες από δάνεια που δεν θα πληρωθούν. Αν αφαιρεθούν αυτές οι προβλέψεις, τα κέρδη φτάνουν τα 1,6 δισ. ευρώ, που όπως τόνισε η ίδια η τράπεζα σε ανακοίνωσή της, «παραμένουν σταθερά σε επίπεδα που θωρακίζουν τον όμιλο».
Ενώ, λοιπόν, οι τράπεζες εξακολουθούν να παρουσιάζουν τεράστια κέρδη (χώρια αυτά που «σελεμιάζουν» τα golden boys και οι μεγαλομέτοχοι), η κυβέρνηση επιτίθεται στους μισθοσυντήρητους και τους συνταξιούχους.
♦ Ψάχνουν γλείφτες
Το ΕΒΕΑ, του γνωστού Κ. Μίχαλου, προκήρυξε και φέτος τα «βραβεία ΕΒΕΑ για φοιτητές», με ένα διαγωνισμό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της επικαιρότητας: «Το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας. Φύση, αιτία, διαστάσεις, ευθύνες, επιπτώσεις. Προοπτικές εξόδου». Στη σχετική ανακοίνωση, αφού υπενθυμίζεται ότι η απονομή των βραβείων θα γίνει σε επίσημη τελετή από το υπουργείο Παιδείας, σημειώνεται ότι «θα δοθεί ιδιαί-τερη έμφαση στην τεκμηρίωση της μελέτης». Σκεφθείτε τι… βραβείο θα πάρει κάποιος που θα κάνει μια βαθιά επιστημονική ανάλυση για τα αίτια της κρίσης και του δημοσιονομικού προβλήματος (αναφερόμενος στις μίζες, τη ρεμούλα, τις προκλητικές φοροαπαλλαγές και τα «αναπτυξιακά» κίνητρα που ρουφάνε οι καπιταλιστές) και θα καταλήξει σε προτάσεις όπως αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών στο 45%!
♦ «Λευκή επιταγή»!
Οπλισμένος με περισσό θράσος και αισθανόμενος την ασφάλεια της απόστασης και του… εκλεκτού ακροατήριου, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Πεταλωτής, μιλώντας σε εκδήλωση ομογενών στη Νέα Υόρκη, αφού είπε διάφορα για το «φιλότιμο των Ελλήνων» και την ανάγκη «να αλλάξουν παθογένειες του παρελθόντος», κατέληξε με το αμίμητο: «Εχουμε λευκή εξουσιοδότηση να κάνουμε τις μεγάλες ανατροπές και αλλαγές»! Ζητείται απάντηση… στους δρόμους.
♦ Αντε και…
«Παγκόσμια Μέρα Καταναλωτή» και βέβαια δε μπορούσαν να λείπουν οι Οικολόγοι-Πράσινοι, που εξέδωσαν ένα ακόμη προκλητικό μανιφέστο για να μας πουν ότι «το πρόβλημα δεν είναι μόνο τι καταναλώνουμε, αλλά και το πόσο καταναλώνουμε». Αυτό λέμε κι εμείς, αλλά από εντελώς αντίθετη σκοπιά. Οι χορτάτοι, κρατικοδίαιτοι και επιχειρηματοδίαιτοι «οικολόγοι» θέλουν «ευαισθητοποιημένους καταναλωτές, ικανούς να κάνουν συνειδητές επιλογές για τις αγορές τους (…) καταναλωτές ενημερωμένους για τα δικαιώματά τους, για την ασφάλεια, τις τιμές και την ποιότητα των προϊόντων και των υπηρεσιών, για την περιβαλλοντική, κοινωνική και ηθική επίπτωση των αγορών τους (…) ενεργούς καταναλωτές που διεκδικούν μαχητικά τα δικαιώματά τους από το κράτος τους παραγωγούς και τους εμπόρους» και τα παρόμοια. Οταν στραγγαλίζονται στοιχειώδη δικαιώματα που αφορούν την επιβίωση εκατομμυρίων εργαζόμενων, συνταξιούχων και νέων, αυτοί ψάχνουν… ενημερωμένους καταναλωτές και όχι αγωνιστές. Ο καθείς και οι αναζητήσεις του…
♦ Εξαρτημένη πολιτική
Οσοι παρακολουθούν λεπτομερειακά τη διεθνή επικαιρότητα θα έχουν διαπιστώσει ότι έχει ξεσπάσει κόντρα μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ, απ’ αφορμή την υπερψήφιση (μόλις με μια ψήφο διαφορά, 23 έναντι 22) του ψηφίσματος για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας. Το ψήφισμα καλεί τον Ομπάμα να αναφερθεί στη γενοκτονία των Αρμενίων κατά την ομιλία της 24ης Απρίλη, μέρα που κάθε χρόνο τιμάται η μνήμη των Αρμενίων που σκοτώθηκαν στην Τουρκία. Ο Ομπάμα το πιθανότερο είναι να βρει μια άλλη διατύπωση και η Τουρκία αντιδρά έντονα, για να ισχυροποιήσει τους λομπίστες της στην Ουάσιγκτον.
Εκείνο που έχει σημασία να σημειωθεί είναι μια αποστροφή των δηλώσεων του τούρκου ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου, που τόνισε ότι η χώρα του έχει προσφέρει βοήθεια στα σχέδια του Ομπάμα στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική και Νοτιοδυτική Ασία και αυτή η βοήθεια δεν θα έπρεπε να θυσιαστεί από τις ΗΠΑ χάριν «μικροπολιτικών παιχνιδιών εσωτερικής κατανάλωσης».
Είναι μια καλή απάντηση σε όσους μιλούν για ανεξάρτητη τουρκική εξωτερική πολιτική, νεοοθωμανισμό και τα παρόμοια.