Συνεχίζεται ο βομβαρδισμός του διεθνούς κοινού με ισραηλινές ταινίες. Αυτή τη φορά, η ιστορία δεν αφορά την ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη, αλλά τις προστριβές, τις συγκρούσεις, τις προκαταλήψεις και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών σε μια συνοικία της Γιάφας με έντονο το πολυφυλετικό στοιχείο.
Οσοι γνωρίζουν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Γιάφα (όπως και στις μεγαλύτερες ισραηλινές πόλεις) είναι η με πολλούς τρόπους και πολλές φορές βίαιη αποπομπή των Παλαιστινίων από τις πατρογονικές τους εστίες, μέσω της τεράστιας ανοικοδόμησης και της επέκτασης των εβραϊκών οικισμών, ασφαλώς θα αναρωτηθούν με ποια κριτήρια ο ισραηλινός και παλαιστίνιος σκηνοθέτης επέλεξαν το θέμα τους, για το οποίο μάλιστα εργάστηκαν επτά χρόνια. Εννοείται πως με κανένα τρόπο αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος γυρίζει μια ταινία είναι υποχρεωμένος να περιστραφεί γύρω απ` αυτό το τεράστιο πρόβλημα που προαναφέραμε. Οταν όμως το κύριο ζήτημα που τίθεται εδώ είναι η δύσκολη έως αδύνατη συνύπαρξη των διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών, θα περίμενε κανείς ότι η ταινία δεν θα παρέκαμπτε την κύρια διαφορά που είναι πολιτική και δεν είναι άλλη από την ισραηλινή κατοχή. Ας μην ξεχνούμε, ότι το λεγόμενο μεσανατολικό ζήτημα είναι ακριβώς αυτή η κατοχή που έχει προκαλέσει αλυσιδωτούς πολέμους και έχει αναστατώσει εδώ και δεκαετίες όλη την ευρύτερη περιοχή (τουλάχιστον δέκα χώρες).
Ανεξάρτητα, λοιπόν, από την όποια αλήθεια εμπεριέχει το παζλ των ιστοριών που παρουσιάζεται στην ταινία, μερικές από τις οποίες έχουν και κοινωνικές προεκτάσεις, ανεξάρτητα από τις εύθραυστες ισορροπίες που φαίνεται να τηρεί μεταξύ των ιδιαιτεροτήτων των δύο λαών και των δύο θρησκειών, το συμπέρασμα που βγάζει ο θεατής είναι ότι η πιο απροκατάληπτη, η πιο σταθερή και δίκαιη συνιστώσα ηρεμίας στην περιοχή είναι η ισραηλινή αστυνομία που κάτω από δύσκολες συνθήκες προσπαθεί να επιβάλει την τάξη σ` ένα άγριο τοπίο, όπου οι διαφορές και τα αδιέξοδα παίρνουν προσωπικό χαρακτήρα. Αυτή η έμμεση θέση είναι από μόνη της πολιτική και καθώς καταλαβαίνετε στα τεράστια ζητήματα που ταλανίζουν εδώ και εξήντα χρόνια την περιοχή δεν αρκεί να πούμε ότι ο καθένας έχει το δίκιο του. Πάνω απ` όλα πρέπει να πούμε ποιος είναι ο κύριος υπεύθυνος για όλ` αυτά, ποιος δημιουργεί τη φτώχεια και ποιος πληρώνει τα σπασμένα. Οι επιμέρους αλήθειες και η «ουδετερότητα» κρύβουν πολλές φορές με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα την αλήθεια. Επίσης, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να απαριθμήσουμε εδώ τις όποιες σκηνοθετικές, ερμηνευτικές ή άλλες αρετές έχει αυτή η ταινία. Πρέπει και αξίζει να σταθούμε κυρίως στη στόχευση και στο περιεχόμενό της, που σίγουρα σηκώνουν πολλή συζήτηση.
ΥΓ: Για την ιστορία, ο Σκαντάρ Κοπτί είναι Παλαιστίνιος, κάτοικος Γιάφας, έχει αποφοιτήσει από το ισραηλινό πολυτεχνείο και σπούδασε επίσης υποκριτική και σενάριο. Η ταινία είναι συμπαραγωγή του Ισραήλ και της Γερμανίας.
Ελένη Σταματίου
