Η επιλογή του κυρίου Τασούλα για τη θέση του ΠτΔ είναι εξαιρετική. Είναι ένας πολιτικός με ήθος, που ενώνει τους Έλληνες και έχει αποδείξει αυτές τις δυνατότητες από πάρα πολλές θέσεις ευθύνης. Ως πρόεδρος της Βουλής επιτέλεσε τα καθήκοντά του με άψογο τρόπο. Με θεσμική ευθύνη και πολιτικό πολιτισμό. Τον εμπιστεύτηκαν όλοι.
Τάκης Θεοδωρικάκος
(Ολα μπορεί να τα περιμένει κανείς από έναν σαλταδόρο της αστικής πολιτικής, που ξεκίνησε από το ΚΚΕ, πέρασε από το ΠΑΣΟΚ και από εκεί στην «αυλή» του Κούλη και τη ΝΔ. Ακόμα και να χαρακτηρίσει σύμβολο ενότητας των Ελλήνων έναν ακροδεξιό που εξέμεσε για τον Νίκο Μπελογιάννη αυτά που θύμισε η εφημερίδα μας. Από την άποψη των αστικών θεσμών -επαναλαμβάνουμε: από την άποψη των αστικών θεσμών- ο Νίκος Μπελογιάννης είναι εθνικός ήρωας. Δραπέτευσε από τα χέρια των κατακτητών, στους οποίους τον είχε παραδώσει η μεταξική δικτατορία, και εντάχτηκε στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, κάνοντας και πολιτική και στρατιωτική δουλειά. Ως γνωστόν, οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ θεωρούνται επίσημα, διά νόμου του ελληνικού κράτους από το 1982, αγωνιστές της εθνικής αντίστασης. Μπορεί η ΝΔ να αποχώρησε από τη Βουλή, μπορεί ο τότε αρχηγός της και μέντορας του Τασούλα, Αβέρωφ, να ανήγγειλε με στόμφο πως όταν η ΝΔ επανέλθει στην κυβέρνηση το πρώτο νομοθέτημά της θα αφορά την κατάργηση αυτού του νόμου, όμως ούτε ο Αβέρωφ έγινε ποτέ πρωθυπουργός ούτε οι επόμενοι δεξιοί πρωθυπουργοί -Μητσοτάκης πατέρας και Κώστας Καραμανλής τόλμησαν να καταργήσουν τον νόμο του 1982. Αντίθετα, πάλι διά νόμου του ελληνικού αστικού κράτους, η επανάσταση του 1946-49 χαρακτηρίστηκε εμφύλιος πόλεμος. Τα όσα συνόδευαν τους κομμουνιστές και τους αγωνιστές του ΔΣΕ -«συμμορίτες», «εθνοπροδότες», «εαμοβούλγαροι» κτλ.- επισήμως έχουν διαγραφεί. Ο νόμος 1863/1989 προβλέπει ότι «η περίοδος από την αποχώρηση των Στρατευμάτων κατοχής μέχρι 31-12-1949 αναγνωρίζεται ως “περίοδος εμφυλίου πολέμου”» και πως καταργούνται «διατάξεις συντακτικών πράξεων, ψηφισμάτων, νόμων, διαταγμάτων και υπουργικών αποφάσεων, που είναι αντίθετες». Επίσης, προβλέπει ότι «αίρονται οι οποιεσδήποτε συνέπειες από καταδίκες αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και όσων έλαβαν μέρος στον εμφύλιο πόλεμο που επιβλήθηκαν από κακουργιοδικεία, εφετεία, τακτικά ή έκτακτα στρατοδικεία, ναυτοδικεία ή αεροδικεία για πράξεις που είχαν σχέση με τη συμμετοχή τους στην Εθνική Αντίσταση και τον εμφύλιο πόλεμο καθώς επίσης με τα κοινωνικά τους φρονήματα και γενικότερα με την κατά διαστήματα πολιτική ανωμαλία από την απελευθέρωση και μέχρι 24 Ιουλίου 1974, οι δε ποινές διαγράφονται από τα δελτία του ποινικού μητρώου». Τον νόμο αυτό κατέθεσε στη Βουλή η κυβέρνηση Τζαννετάκη, στην οποία συγκυβερνούσαν η ΝΔ με πρόεδρο τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού και ο Συνασπισμός με επικεφαλής τους Φλωράκη-Κύρκο. Στα «παιδιά» του Αβέρωφ προφανώς δεν άρεσε αυτός ο νόμος. Τον θεώρησαν υποχώρηση του πατέρα Μητσοτάκη στους Φλωράκη-Κύρκο που ήθελαν να «πιαστούν» από κάπου για να δικαιολογήσουν τη συμμετοχή σε μια αστική κυβέρνηση παρέα με τη Δεξιά. Ούτε αυτός ο νόμος άλλαξε, όμως. Εξακολουθεί να ισχύει. Οταν, λοιπόν, ο Τασούλας βγαίνει και ξερνάει αυτές τις βρομιές ενάντια σε έναν -κατά τον αστικό νόμο- ήρωα της εθνικής αντίστασης, χρειάζεται πολύ θράσος για να ισχυρίζεσαι ότι «ενώνει τους Ελληνες». Υπό την αστική έννοια της εθνικής ενότητας ο Τασούλας είναι τοξικά διχαστικός. Για εμάς είναι απλά ένας λυσσασμένος αντικομμουνιστής που δεν μπορεί να χωνέψει το γεγονός ότι την ώρα που οι Μπελογιάννηδες πολεμούσαν ενάντια στη ναζιφασιστική κατοχή, τα στελέχη της «άλλης παράταξης» ή συνεργάζονταν -ανοιχτά ή καλυμμένα με τους κατακτητές- ή γλεντούσαν στα πορνεία του Καΐρου μαζί με τους άγγλους αξιωματικούς, πολιτικούς και πράκτορες. Εθνοπροδότες και στη μια και στην άλλη περίπτωση)
