Τα 4,5 δισ. ευρώ έχουν φτάσει πάλι τα χρέη των νοσοκομείων προς τους βιομήχανους και εισαγωγείς φαρμάκων και λοιπών υλικών. Το έργο που παίζεται αυτές τις μέρες το έχουμε ξαναδεί. Οι φαρμακάδες απειλούν ότι θα κλείσουν τη στρόφιγγα, η κυβέρνηση ξεκινά συζητήσεις μαζί τους, κλείνουν κάποια συμφωνία για αποπληρωμή σε δόσεις και ξεκινούν από την αρχή, για να προκύψει το ίδιο πρόβλημα μετά από ένα-δυο χρόνια. Στο μεταξύ, οι φαρμακάδες κοστολογούν τα φάρμακα ανεξέλεγκτα (το πιο χαρακτηριστικό κόλπο είναι να μετονομάζουν ένα φάρμακο και να το πωλούν σε πολλαπλάσια τιμή) και κερδοσκοπούν σε βάρος του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων.
Στα νοσοκομεία η κατάσταση έχει γίνει ασφυκτική, λόγω της κρατικής υποχρηματοδότησης και των τεράστιων ελλείψεων σε προσωπικό. Εργαζόμενοι και γιατροί κάνουν κινητοποιήσεις, αλλά το αυτί του Αβραμόπουλου δεν ιδρώνει. Αυτός εμφανίζεται δημόσια μόνο για να φτιάξει το αρχηγικό του προφίλ και όχι για να μιλήσει για τα θέματα του υπουργείου που διευθύνει. Μετά την απεργία που πραγματοποίησαν οι νοσοκομειακοί γιατροί την περασμένη εβδομάδα, στάση έκαναν τη Δευτέρα εργαζόμενοι και γιατροί στο «Αττικό», ζητώντας την πρόσληψη προσωπικού για την κάλυψη των κενών και την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων από υπερωρίες και εφημερίες των γιατρών. Την Πέμπτη στάση εργασίας πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι στον «Ευαγγελισμό» (έχουν αποφασίσει μία ακόμη την ερχόμενη Πέμπτη), ζητώντας κάλυψη των 1.350 κενών οργανικών θέσεων, ένταξη στα ΒΑΕ και αυξήσεις στους μισθούς. Την ίδια μέρα τρίωρη στάση αποφάσισε η ΕΙΝΑΠ (νοσοκομειακοί γιατροί Πειραιά).
Με τέτοιο χάλι του κρατικού συστήματος Υγείας εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η Ελλάδα έχει φτάσει στις πρώτες θέσεις της κατά κεφαλήν ιδιωτικής δαπάνης Υγείας και γιατί ξένοι όμιλοι έρχονται και επενδύουν συνεχώς σε ιδιωτικά νοσοκομεία και διαγνωστικά κέντρα. Το ίδιο το κράτος, τα ασφαλιστικά ταμεία, έχει γίνει ο καλύτερος πελάτης των καπιταλιστών της Υγείας, κρατώντας επίτηδες σε άθλιο επίπεδο τις κρατικές δαπάνες. Χωρίς να λογαριάσουμε, βέβαια, το φακελάκι που έχει γίνει καθεστώς και με το οποίο βολεύεται το μεγαλύτερο μέρος των γιατρών, έχοντας βουτηχτεί στη διαφθορά και στην αναξιοπρέπεια. Μια μειοψηφία γιατρών είναι αυτή που αντιστέκεται, βάζοντας πάνω απ’ όλα τους ασθενείς. Αυτή η μειοψηφία είναι που προσπαθεί να οργανώσει αγώνες, με βασικό αίτημα το δικαίωμά τους να ζουν αξιοπρεπώς από το μισθό τους και να εργάζονται ανθρώπινα. Γι’ αυτό και πρέπει να στηρίξουμε αυτούς τους αγώνες, γιατί ξεφεύγουν από το όποιο κλαδικό πλαίσιο.
