Πώς γίνεται μια χώρα που εφαρμόζει ένα εφιαλτικό αντιλαϊκό πρόγραμμα, με πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, στο τέλος του προγράμματος να χρωστάει περισσότερα απ’ αυτά που χρωστούσε στην αρχή; Αφού οι κοινωνικές δαπάνες απομειώνονται δραματικά, αφού μισθοί και συντάξεις στο στενό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα πετσοκόβονται ανελέητα, πώς διάολο το χρέος μεγαλώνει αντί να μειώνεται;
Η απάντηση είναι απλή και βγαίνει μέσα από τα ίδια τα επίσημα στοιχεία. Αυτά που κόβουν από τους εργαζόμενους κι αυτά που κόβουν από τις κοινωνικές δαπάνες, στο μεγαλύτερο ποσοστό πηγαίνουν για να πληρωθούν οι διεθνείς τοκογλύφοι. Κι ό,τι περισσεύει δίνεται στους καπιταλιστές των διάφορων κλάδων, ντόπιους και ξένους, με τη μορφή κάθε λογής κινήτρων: ζεστό χρήμα για επενδύσεις που δεν δημιουργούν ούτε μια καινούργια θέση εργασίας, επιδότηση επιτοκίου, επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών κ.λπ.
Στον παρακάτω πίνακα φαίνονται οι τόκοι που πλήρωσε το ελληνικό κράτος τα προηγούμενα χρόνια κι αυτοί που θα πληρώσει τα επόμενα. Πηγή η εισηγητική έκθεση του Κρατικού Προϋπολογισμού 2011.
ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΚΟΙ (δισ. ευρώ)
2006 9.2
2007 10.1
2008 11.6
2009 12.5
2010 14.2
2011 15.3
2012 17.0
2013 18.9
2014 19.9
Τα στοιχεία του πίνακα, στα οποία δεν περιλαμβάνονται οι τόκοι από το δάνειο της τρόικας, δείχνουν καθαρά την προϊούσα ληστεία του ελληνικού κράτους από τους τοκογλύφους του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου. Στύβουν τους εργαζόμενους, ερημώνουν τη χώρα και πάλι το άρπαγμα δεν φτάνει για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι. Γι’ αυτό και το χρέος μεγαλώνει, αντί να μειώνεται. Αν αναζητήσουμε την αναλογία των τόκων ως προς το ΑΕΠ, θα διαπιστώσουμε ότι το 2010 οι τόκοι ισοδυναμούν με το 5,19%, το 2011 με το 5,79% του ΑΕΠ και το 2012 με το 7,12% του ΑΕΠ. Δηλαδή, ένα ολοένα αυξανόμενο ποσοστό των αξιών που παράγονται κατ’ έτος στη χώρα διατίθεται για την πληρωμή των τοκογλύφων.
Προσέξτε και τον παρακάτω πίνακα, ο οποίος αποτυπώνει τις ανά χρόνο δόσεις του δανείου «διάσωσης» των 110 δισ. ευρώ από την τρόικα και τα ομόλογα που λήγουν κάθε χρόνο και που πρέπει να πληρώσει το ελληνικό δημόσιο.
ΧΡΟΝΙΑ ΔΑΝΕΙΑ ΛΗΞΕΙΣ ΟΜΟΛΟΓ.
2010 38 4,5*
2011 40 32
2012 24 32
2013 8 36
2014 47
2015 32
* Το ποσό των 4,5 δισ. ευρώ για το 2010 αφορά τα ομόλογα που απομένουν να πληρωθούν το τελευταίο τρίμηνο του χρόνου. Από παλιότερο πίνακα του ΓΛΚ φαίνεται ότι το συνολικό ποσό ομολόγων που έληγε μέσα στο 2010 είναι 17 δισ. ευρώ.
Φαίνεται καθαρά, πως το δάνειο των 110 δισ. από την τρόικα θα χρησιμοποιηθεί εξ ολοκλήρου για την αποπληρωμή των παλαιότερων δανείων του ελληνικού κράτους. Δανείζονται από την τρόικα 110 δισ. μέσα σε 4 χρόνια για να πληρώσουν ισόποσα ομόλογα παλαιότερου χρέους. Αυτό σε μια πρώτη ανάγνωση. Γιατί σε μια δεύτερη ανάγνωση έχουμε διολίσθηση σε καθαρά αποικιοκρατικούς όρους δανεισμού. Τα νέα δάνεια είναι με επιτόκια ψηλότερα από τα παλιά, ενώ αλλάζουν άρδην και οι όροι δανεισμού. Το ελληνικό δημόσιο έχει a priori παραιτηθεί από κάθε ένδικο μέσο υπεράσπισης της περιουσίας έναντι των δανειστών, ενώ τη νέα δανειακή σύμβαση διέπει όχι το ελληνικό, αλλά το βρετανικό Δίκαιο, που φτιάχτηκε την εποχή της κραταιάς βρετανικής αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας.
Αν δούμε τι ποσοστό του ελλείμματος αντιπροσωπεύουν οι τόκοι (σύμφωνα με τα στοιχεία της κυβέρνησης), θα εκπλαγούμε. Το 2010 οι τόκοι αντιπροσωπεύουν το 38,15% του ελλείμματος, το 2011 αντιπροσωπεύουν το 71,53% και το 2011 αντιπροσωπεύουν το 93,62% του δημοσιονομικού ελλείμματος!
Τι μας λέει, όμως, η κυβέρνηση και εν χορώ όλα τα παπαγαλάκια των αστικών ΜΜΕ; Οτι με πόνο καρδιάς αναγκάζονται να συνάψουν επαχθή δάνεια, για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις. Οι μισθοί και οι συντάξεις προφανώς μπορούσαν να πληρωθούν, αν δεν πληρώνονταν οι τοκογλύφοι. Αυτό λένε τα στοιχεία. Αυτό λένε και τα στοιχεία από το παρελθόν, που τινάζουν στον αέρα το «όλοι μαζί τα φάγαμε» ή το «σας διορίσαμε, σας πληρώσαμε και καταχρεωθήκαμε ως κράτος». Το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, θα μπορούσε να κάνει την –έτσι κι αλλιώς άθλια– κοινωνική πολιτική που έκανε, αν σταματού-σε να πληρώνει τους διεθνείς τοκογλύφους, οι οποίοι βέβαια διαχειρίζονται και κεφάλαια της ελληνικής πλουτοκρατίας, που προτιμά τον παρασιτισμό από τις παραγωγικές επενδύσεις.
Εμείς δεν εισηγούμαστε διάφορα ματζούνια, όπως «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) ή «παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ» (λεγόμενη ριζοσπαστική αριστερά), διότι γιατριά στο έδαφος του ελληνικού καπιταλισμού και της εξάρτησής του από τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν υπάρχει. Ακόμη και η λύση του «επαχθούς χρέους», που έχει προκρίνει για παράδειγμα η κυβέρνηση Κορέα στο Εκουαδόρ, είναι μια λύση στο πλαίσιο της διεθνούς αστικής νομιμότητας, η οποία κρίνεται από δικαστήρια και ουσιαστικά καταλήγει σε παραλλαγή της επαναδιαπραγμάτευσης με «κούρεμα», όπως έγινε στην Αργεντινή. Το μόνο ιστορικό παράδειγμα καθαρής λύσης είναι αυτό της κυβέρνησης των μπολσεβίκων στη μετεπαναστατική Ρωσία, που αρνήθηκαν να πληρώσουν τα χρέη του τσαρικού καθεστώτος, αλλά και διέγραψαν τα χρέη κυβερνήσεων προς την τσαρική Ρωσία. Είχε προηγηθεί, όμως, η κοσμοϊστορική Οκτωβριανή Επανάσταση και όχι «δημόσιος διάλογος» και… εκλογές.
Οταν ακούμε το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ή την τρόικα να δηλώνουν ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει να βγει στις «αγορές» μέσα στο 2011 και να ελέγξει το χρέος της το 2013, ξέρουμε ότι μας δουλεύουν. Ακόμα και πρωτοετείς οικονομικής σχολής ξέρουν πως μια οικονομία που έχει στραγγίξει κάθε παραγωγική ικμάδα της και παρά ταύτα χρωστάει περισσότερα από πριν, δεν είναι δυνατόν ούτε υποφερτούς όρους δανεισμού να βρει ούτε το χρέος της να ελέγξει. Ξέρουν πολύ καλά ότι κάποια στιγμή θα εγκρίνουν νέα δάνεια που θα συνοδεύονται από νέο Μνημόνιο, για να αλυσοδεθεί πιο γερά στο ζυγό του κεφάλαιου ο εργαζόμενος λαός. Δεν έχουν, όμως, κανένα λόγο ούτε να το κάνουν ούτε να το πουν από τώρα. Γιατί το χρέος είναι ο μοχλός για την επιβολή της βαρβαρότητας.
Οσο θα καταφέρνουν να παίρνουν, με εκβιαστικό τρόπο, ολοένα και νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, θα μπορούν ανενόχλητοι να συνάπτουν νέες δανειακές συμβάσεις, με τους πιο επαχθείς όρους που θα ισχύουν σε κάθε χρονική περίοδο και να εξασφαλίζουν έτσι σίγουρα κέρδη τοκογλυφίας.
Πέτρος Γιώτης