ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΡΩΤΟ
Απ’ αφορμή την ανάπτυξη της πρωτοβουλίας «Ενα Καράβι για τη Γάζα», την οποία στηρίζουμε έμπρακτα, ας μας επιτραπεί να καταθέσουμε μερικές σκέψεις για το κίνημα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Να διευκρινίσουμε τις δικές μας απόψεις, την τακτική μέσα από την οποία προσεγγίζουμε αυτό το κίνημα.
Ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού, όπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει, είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Ενας λαός ματώνει επί 62 χρόνια και ούτε στιγμή δεν έπαψε να αντιστέκεται. Πάνω του έχουν εφαρμοστεί όλες οι ναζιστικές μέθοδοι, όμως ούτε το φρόνημα έκαμψαν ούτε τη διάθεση γι’ αντίσταση κατέστειλαν. Η Παλαιστίνη εξακολουθεί ν’ αποτελεί φάρο για την παγκόσμια προοδευτική ανθρωπότητα, για όλους όσους αγωνίζονται για τη λευτεριά.
Αυτός ο χαρακτήρας της παλαιστινιακής αντίστασης και ιδιαίτερα η ανάπτυξη των ένοπλων μορφών της, ανέδειξε το Παλαιστινιακό σε σημείο αναφοράς της επαναστατικής πολιτικής διεθνώς. Η αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή επανάσταση αναπτύχθηκε παράλληλα με την ποικιλόμορφη επαναστατική δράση στις διάφορες χώρες.
Οι ειρηνευτικές συνομιλίες ανάμεσα στην PLO και το σιωνιστικό καθεστώς, που οδήγησαν στη συμφωνία του Οσλο και τη δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής (ΠΑ), άλλαξαν τα δεδομένα και στο παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και στο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης. Στη μεν Παλαιστίνη είχαμε μια διπλή κίνηση, προς την υποταγή και τη διαφθορά από τη μια και προς την ανάδειξη νέων πολιτικών υποκειμένων της Αντίστασης από την άλλη, στο δε διεθνές κίνημα είχαμε μια στροφή προς τον πασιφισμό και τον ουμανισμό.
Η διπλή κίνηση στην Παλαιστίνη οδήγησε σε αποκρυσταλλώματα. Οι οργανώσεις του πολιτικού Ισλάμ (Χαμάς κυρίως και Τζιχάντ δευτερευόντως) άρχισαν να ανεβάζουν την επιρροή τους και να αποκτούν ηγετικό ρόλο στο πλαίσιο της Αντίστασης. Η Φατάχ, η μεγαλύτερη δύναμη, υποχώρησε σημαντικά, ιδιαί-τερα μετά το θάνατο του Αραφάτ και την ανάληψη της ηγεσίας της από μια ξενόδουλη και διεφθαρμένη κλίκα (Αμπάς, Νταχλάν, Φαγιάντ και σία). Οι μαρξιστικής αναφοράς οργανώσεις (Λαϊκό και Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) πλήρωσαν επίσης ακριβά τη συμπόρευσή τους με την φαταχίτικη ηγεσία της PLO. To μεν ΛΜΑΠ διατήρησε μια μικρή επιρροή, όμως το ΔΜΑΠ συρρικνώθηκε μέχρις εξαφάνισης. Από το 2006 τα πράγματα ξεκαθάρισαν περισσότερο, καθώς η Χαμάς κέρδισε τις (δημοκρατικότατες) εκλογές, οι Σιωνιστές αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Γάζα και η απόπειρα πραξικοπήματος του Νταχλάν το 2007 απέτυχε παταγωδώς, με τους συνωμότες να εγκαταλείπουν κακήν-κακώς τη Γάζα, η οποία έκτοτε τέθηκε υπό πολιορκία, έχοντας μετατραπεί στο μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στον κόσμο, ταυτόχρονα όμως και σε εστία συγκέντρωσης και εκπαίδευσης των δυνάμεων της Αντίστασης.
Αυτές οι αλλαγές στο εσωτερικό της Παλαιστίνης αιφνιδίασαν, θα λέγαμε, τις επαναστατικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις στη Δύση, που έτσι κι αλλιώς αντιμετώπιζαν την ίδια περίοδο τα δικά τους προβλήματα. Η αδυναμία ερμηνείας του φαινόμενου της ανόδου του πολιτικού Ισλάμ και πολύ περισσότερο η αδυναμία προσανατολισμού στη στήριξη της Αντίστασης, με βάση το κοινωνικό-πολιτικό και όχι το ιδεολογικό της στίγμα, οδήγησαν σε αποστασιοποίηση από το κίνημα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, που βαθμιαία άρχισε να παίρνει άλλα χαρακτηριστικά.
Στο κίνημα αυτό άρχισαν να κυριαρχούν δυνάμεις πασιφιστικές, που διακηρύσσουν την εμμονή στη «μη βίαιη αντίσταση», και δυνάμεις ανθρωπιστικές, που στέκονται μόνο στην πλευρά της καταπίεσης του παλαιστινιακού λαού και της στέρησης των στοιχειωδέστερων ανθρώπινων δικαιωμάτων απ’ αυτόν. Σ’ αυτό συνέτεινε και η «αντιτρομοκρατική» υστερία που αναπτύχθηκε παγκόσμια μετά την 11η Σεπτέμβρη. Σ’ αυτό το κίνημα συμμετέχουν αναμφισβήτητα πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι, αρκετοί από τους οποίους έχουν θέσει σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή προκειμένου να σταθούν δίπλα στους Παλαιστίνιους, στη Δυτική Οχθη και τη Γάζα (η δολοφονία της αμερικανίδας Ρέιτσελ Κόρι είναι ένα τέτοιο παράδειγμα). Ομως, η ιδεολογική και πολιτική βάση αυτού του κινήματος είναι πολύ στενή για να εκφράσει αυτό που ονομάζουμε αλληλεγγύη. Γιατί το περιεχόμενο της αλληλεγγύης καθορίζεται από την κατάσταση αυτού προς το οποίο εκδηλώνεται.
Ποιο είναι το βασικό περιεχόμενο του Παλαιστινιακού; Εξακολουθεί να παραμένει ένα ζήτημα κατάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας και όχι ένα ζήτημα εξασφάλισης πολιτικών δικαιωμάτων, διατροφής κ.λπ. Το πρόβλημα είναι η κατοχή. Αν λυθεί αυτό, τότε οι Παλαιστίνιοι θα λύσουν τα υπόλοιπα προβλήματα, με τον τρόπο που τα λύνουν όλα τα έθνη παγκοσμίως (με την ταξική πάλη). Ποια είναι εκείνη η δύναμη που κρατάει ζωντανό τον αγώνα των Παλαιστινίων για αποτίναξη του σιωνιστικού ζυγού; Είναι η ένοπλη αντίσταση, αφού όλες οι μορφές «ειρηνευτικού διαλόγου» έχουν αποτύχει παταγωδώς και το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να φουσκώσουν το σιωνιστικό τέρας (τρανότερο παράδειγμα ο εποικισμός της Δυτικής Οχθης). Επομένως, κλειδί για το κίνημα αλληλεγγύης δε μπορεί παρά να αποτελεί η αναγνώριση και η στήριξη της ένοπλης αντίστασης, ανεξάρτητα από τους πολιτικούς φορείς που την εκφράζουν (δεν είναι μόνο η Χαμάς και η Τζιχάντ, αλλά και το ΛΜΑΠ, ακόμα και δυνάμεις της Φατάχ που δρουν μέσα από τις Ταξιαρχίες Μαρτύρων του Αλ-Ακσα). Ολες οι άλλες μορφές αλληλεγγύης, όπως εκφράζονται από πασιφιστές και ανθρωπιστές, όχι μόνο δεν είναι απορριπτέες, αλλά αντίθετα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν συμπληρωμαστικά, ενισχύοντας τη βασική τάση.
Δυστυχώς, όμως, διεθνώς συμβαίνει το αντίθετο. Οι ανθρωπιστές και οι πασιφιστές κυριαρχούν, οι επαναστατικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις απέχουν ή συμπαρίστανται χωρίς να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και δυστυχώς η ζυγαριά γέρνει ολοένα και περισσότερο προς την πρώτη κατεύθυνση. Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να οργανώσεις ένα πασιφιστικό και ανθρωπιστικό κίνημα, παρά ένα κίνημα αλληλεγγύης σ’ ένα λαό που κάνει ένοπλη αντίσταση για τη λευτεριά του. Από την άλλη, σ’ αυτό το κίνημα έχουν αρχίσει και δραστηριοποιού-νται από ΜΚΟ μέχρι άνθρωποι που θέλουν να χτίσουν πολιτικές καριέρες ή να στηρίξουν υπάρχουσες πολιτικές καριέρες. Καιροσκόποι και αρριβίστες, που χρησιμοποιούν το Παλαιστινιακό σαν εργαλείο για τα δικά τους συμφέροντα.
Οι παλαιστινιακές οργανώσεις της Αντίστασης (πρωτίστως η Χαμάς) και λόγω της πολιτικής τους φύσης και λόγω του άγριου αποκλεισμού που υφίστανται, δεν έχουν καταφέρει (ή δεν έχουν επιδιώξει) να οριοθετήσουν αποτελεσματικά αυτές τις προσπάθειες. Πιάνονται απ’ αυτό που τους προσφέρεται, γιατί αυτό είναι που σπάει την απομόνωση, αυτό είναι που προσφέρει μια ανάσα, ένα χαμόγελο στον σκληρά δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό. Από την άλλη, δεν τους έχει προσφερθεί μέχρι στιγμής και κάτι σημαντικό από τη μεριά δυνάμεων που στηρίζουν τους ένοπλους απελευθερωτικούς αγώνες.
Το μέγα ζητούμενο, λοιπόν, είναι να αρχίσουν να αλλάζουν οι συσχετισμοί μέσα στο κίνημα αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό. Να περιοριστούν ο πασιφισμός και ο ανθρωπισμός (με όλα τα συμπαρομαρτούντα τους) και να αναπτυχθεί ένα πολιτικό κίνημα αλληλεγγύης που θα εκφράζει την υποστήριξή του στην ένοπλη αντίσταση.
Πέτρος Γιώτης