Πόσο φτηνιάρηδες! Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που μας ήρθε στο μυαλό όταν διαβάσαμε το πόνημα με τίτλο «Ας σώσουμε την Ελλάδα μέσω της δημοκρατίας», που υπέγραψαν ο «πολύς» Τομά Πικετί μαζί με τους λιγότερο διάσημους Μαξίμ Παροντί και Ξαβιέ Τιμπό (δημοσιεύτηκε ταυτόχρονα στη Le Monde και στα Νέα).
Ξεκινώντας από την αβεβαιότητα που φέρνει η παρατεταμένη διαπραγμάτευση ανάμεσα στην Ελλάδα και στους δανειστές της, οι τρεις γάλλοι αστοί διανοούμενοι προτείνουν να «εμπιστευθούμε την επίλυση της ελληνικής κρίσης χρέους σε ένα όργανο αντιπροσωπευτικό των εθνικών κοινοβουλίων της ευρωζώνης, τον πρώτο πυρήνα ενός πραγματικού κοινοβουλίου της ευρωζώνης». Οπως σημειώνουν, «η εθνοσυνέλευση αυτή θα αναλάμβανε ρόλο διαιτητή στη διαμάχη ανάμεσα στους πιστωτές και στην ελληνική κυβέρνηση, μετατοπίζοντας τη συζήτηση και τις αποφάσεις προς τα σημαντικά ερωτήματα: ποια η ευθύνη των νέων γενεών απέναντι στο χρέος των πρεσβυτέρων; Και τα δικαιώματα των πιστωτών;».
Προτείνουν «να παγώσουν τα χρέη της Ελλάδας για όσο χρειαστεί», να υπάρξει «απομόνωση του ΔΝΤ από τη συζήτηση» και να ανακηρυχθεί αυτό το «εμβρυακό κοινοβούλιο» σε θεσμό που «θα είχε τη δυνατότητα να επανεξετάζει περιοδικά τις συνθήκες», οι δε «τεχνικοί θεσμοί (Κομισιόν και ΕΚΤ) θα συνέχιζαν να καθοδηγούν και να στηρίζουν τις συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις. Θα ενημέρωναν την εθνοσυνέλευση και θα λογοδοτούσαν ενώπιόν της», ενώ «η εθνοσυνέλευση θα είχε πάντα ρόλο διαιτητή σε τυχόν διαμάχες».
«Θα δοκιμάζαμε ένα σχήμα επίλυσης κρίσεων χρέους εντός της ευρωζώνης οικοδομώντας παράλληλα μια πολιτική ένωση», καταλήγουν οι συγγραφείς, τονίζοντας πως «η εθνοσυνέλευση αυτή θα είχε δικαιοδοσία να εγκαθιδρύσει ένα κοινό ταμείο των χρεών της ευρωζώνης, να εφαρμόσει μια συνολική αναδιάρθρωση και να καθορίσει τους δημοκρατικούς κανόνες που θα πλαισιώσουν την επιλογή των κοινών επιπέδων χρέους και δημοσίων επενδύσεων». Και μετά ξύπνησαν…
Πρέπει να είσαι μεγάλος αγύρτης για να παρεμβαίνεις πάνω στην κορύφωση μιας κρίσης και να προτείνεις μια διαδικασία που, αν μη τι άλλο, θέλει κάμποσα χρόνια για να υλοποιηθεί, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει η πολιτική βούληση. Για να αναθεωρηθεί η Συνθήκη (γιατί αυτό προϋποθέτει η «πρόταση των τριών») θα πρέπει να υπάρξει κύκλος διαβουλεύσεων ανάμεσα στα κράτη της ΕΕ, συμφωνία σε μία ή περισσότερες συνόδους κορυφής και μετά επικύρωση από τα κοινοβούλια.
Μέχρι να ολοκληρωθεί μια τέτοια διαδικασία τι γίνεται; Υπάρχουν δανειακές συμβάσεις, με συγκεκριμένους όρους, υπάρχει η ισχύουσα συνθήκη της ΕΕ και οι Κανονισμοί που την καθιστούν λειτουργική. Και βέβαια, όλ’ αυτά δεν μπορεί παρά να εφαρμοστούν. Η «δημοκρατία» των τριών γάλλων αστών διανοούμενων δεν είναι ισχυρή να παρακάμψει τα ισχύοντα. Δε θα ήταν δημοκρατία, άλλωστε, σύμφωνα με τη δική τους αντίληψη, αφού στην αστική δημοκρατία υπάρχει το θετό Δίκαιο, βάσει του οποίου παίρνονται οι αποφάσεις (δεν προτείνουν κάποια επαναστατική ανατροπή ο Πικετί και οι φίλοι του).
Τι μένει απ’ αυτή τη δημόσια παρέμβαση διά του Τύπου; Μόνο η προσπάθεια αυτοπροβολής των συντακτών της. Δεν υπάρχει ίχνος άμεσης, ρεαλιστικά εφαρμόσιμης πρότασης στο κείμενό τους. Υπάρχει μόνο ένα παπαδίστικου τύπου ευχολόγιο, εντελώς φτηνιάρικο ακόμη και από την άποψη της αστικής κοινωνιολογίας. Γι’ αυτό και είναι τόσο διάτρητη (λογικά και νομικά) η πρότασή τους για μια νέα εθνοσυνέλευση, δίπλα στο υπάρχουν ευρωκοινοβούλιο, στην Κομισιόν και το Συμβούλιο, που θα έχει ρόλο… διαιτητικό!
Οι φελλοί επιπλέουν. Είτε είναι οι κοινοί φελλοί της αγοράς είτε φελλοί πολυτελείας. Αν ασχοληθήκαμε με το πόνημα των τριών είναι για να δείξουμε ότι τέτοια φαιδρά υποκείμενα απαρτίζουν την αστική διανόηση.
Π.Γ.
