Περίσσεψε και πάλι η υποκρισία μετά το θάνατο του μικρού Δημήτρη Καρίτσα, που πάλεψε για περισσότερο από ένα χρόνο με το θάνατο, περιμένοντας να βρεθεί μόσχευμα για την καρδιά του. Η πάλη με το χρόνο ήταν άνιση και το αγόρι έσβησε μ’ ένα πελώριο «γιατί» στη σκέψη του και στα χείλη των συγγενών του. Κι ύστερα, ξαμολύθηκαν οι πολιτικάντηδες να βγάλουν υπεραξία και απ’ αυτή την περίπτωση. Να αποσείσουν τις δικές τους ευθύνες και να γεμίσουν την κοινωνία ενοχές για την αδιαφορία της.
Κλασικό το κόλπο: πατάμε πάνω στη συγκινησιακή φόρτιση της στιγμής, ποντάρουμε στο αίσθημα αυτοοικτιρμού που κυριεύει τους ανθρώπους όταν πεθαίνει ένα παιδί με τέτοιο τρόπο και σκέπτονται τα δικά τους παιδιά, και εξατομικεύουμε την ευθύνη: Εσύ γιατί δεν γράφτηκες δότης οργάνων; Σκέφτηκες ότι αύριο μπορεί να πεθάνει το δικό σου το παιδί, επειδή ο καθένας μας αδιαφορεί για τα στοιχειώδη;
Κι όμως, στην κοινωνία που ζούμε, η ατομική ευθύνη για τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι το κύριο. ‘Η, αν θέλετε, η ατομική ευθύνη είναι παράγωγη.
Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει αναπτυγμένο αίσθημα ευθύνης σε μια κοινωνία που η έννοια της αλληλεγγύης βάλλεται από παντού; Που αποθεώνονται τα δόγματα του πιο άκρατου ατομισμού, που το «ο θάνατός σου η ζωή μου» αναγορεύεται σε ύψιστη αρετή; Που όποιος ενδιαφέρεται για τα κοινά, αλτρουϊστικά, αφιλοκερδώς, κινούμενος από αισθήματα αλληλεγγύης, βαφτίζεται κορόιδο, «πυροβολημένος» και μαλάκας;
Ποιος θα δώσει βάση στις εκκλήσεις μιας αναξιόπιστης πολιτικής ηγεσίας περί εθελοντισμού και προσφοράς, όταν πίσω απ’ αυτές τις εκκλήσεις ο κόσμος έχει μάθει να βλέπει λαμόγια και αρπαχτές, όπως στην περίπτωση των ολυμπιακών αγώνων; Οταν έχει μάθει πως όλα αγοράζονται και όλα πουλιούνται; Οταν ξέρει πως άμα έχεις λεφτά πας στο εξωτερικό και βρίσκεις μοσχεύματα, που τα προμηθεύουν μαφιόζικα κυκλώματα τα οποία προχωρούν σε δολοφονίες ανθρώπων και κυρίως παιδιών της προσφυγιάς και του δρόμου;
Αλλά κι αν ακόμα δημιουργούνταν ένα ρεύμα ανθρώπων που ήθελαν να γίνουν δωρητές οργάνων, νομίζετε ότι θα άλλαζε το αποτέλεσμα; Για να λειτουργήσει σωστά το σύστημα της λήψης οργάνων για μεταμόσχευση, πρέπει να υπάρχει ένα εκτεταμένο σύστημα Μονάδων Εντατικής Θεραπείας. Ομως, στο ελληνικό σύστημα υγείας δεν λειτουργούν ούτε οι μονάδες που έχουν τον τεχνικό εξοπλισμό, επειδή το κράτος δεν διορίζει το απαιτούμενο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Και καλύπτει εν μέρει τις ελλείψεις νοικιάζοντας πανάκριβα κρεβάτια ΜΕΘ από τα ιδιωτικά νοσοκομεία.
Πέρασε μια βδομάδα από τον τραγικό θάνατο του μικρού Δημήτρη και ήδη το θέμα έπαψε να συζητιέται. Εφυγε ακόμα και από τα ψιλά των εφημερίδων. Αυτό ήταν. Επαιξαν το παιχνίδι της ευαισθησίας και επέστρεψαν στις λαμπρές ασχολίες της κονόμας. Κι ο κόσμος καταχώνιασε τις ενοχές στα βάθη της συνείδησής του και επέστρεψε στην καθημερινή σκληρή βιοπάλη. Την επόμενη φορά που κάποιο παιδί ή κάποιος ενήλικας θα φύγει έτσι άδικα, θα το ξανασυζητήσουμε. Με την ίδια υποκρισία και την ίδια διάθεση απενοχοποίησης και αποκόμισης πολιτικής υπεραξίας.
Π.Γ.
