Αντιγράφουμε Τσίπρα, από το χαιρετισμό του στην ετήσια γενική συνέλευση του ΣΕΒ, ενώπιον σύμπασας της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας και του Γιούνκερ:
«Σε κάθε περίπτωση, όλες οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, ανεξάρτητα από την τοποθέτησή μας στον πολιτικό χάρτη, οφείλουμε να ανοίξουμε, πιστεύω, έναν γόνιμο και εποικοδομητικό διάλογο. Εναν διάλογο που θα αφορά τις αιτίες της οικονομικής και της πολιτικής κρίσης, τις αιτίες για την αναζωπύρωση των εθνικών στρατηγικών και του απομονωτισμού, αλλά και τις αιτίες για την έξαρση των εθνικισμών και των εθνικών διενέξεων. Γιατί μόνο αν συμφωνήσουμε ότι πράγματι βρισκόμαστε σε πολιτική κρίση και μόνο αν συζητήσουμε με νηφαλιότητα για τις αιτίες της, θα μπορέσουμε να κοιτάξουμε μπροστά. Να κοιτάξουμε το μέλλον και τις προοπτικές του ιστορικού εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».
Βρέθηκε η νέα διαχωριστική γραμμή: ευρωπαϊστές από τη μια, αντιευρωπαϊστές από την άλλη. Και στον κοινό παρονομαστή του ευρωπαϊσμού συνωστίζονται όλα (κατά την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ) τα πολιτικά ρεύματα: δεξιά, σοσιαλδημοκρατία, αριστερά!
Αυτά τα ρεύματα μπορούν και πρέπει να συζητήσουν, να συμφωνήσουν, να συνεργαστούν. Οχι πάνω σε τίποτα δευτερεύοντα ζητήματα, αλλά πάνω στο ζήτημα των αιτίων της κρίσης και του ξεπεράσματός της, στο πλαίσιο της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».
Ενδεικτικό της συνεργασίας των φιλοευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων, την οποία οραματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το αίτημα για μια «κοινή ευρωπαϊκή βιομηχανική πολιτική», η οποία πρέπει να οικοδομηθεί «ίσως στο πνεύμα της κοινής αγροτικής πολιτικής». Διότι, όπως είπε ο Τσίπρας, η ΚΑΠ έθεσε πριν 50 χρόνια «δυο στόχους: την διατροφική επάρκεια της ηπείρου και την στήριξη του αγροτικού και του κτηνοτροφικού εισοδήματος» και «οι δύο στόχοι, παρά τις αποκλίσεις, σε πολύ μεγάλο βαθμό επιτεύχθηκαν».
Δε θα σχολιάσουμε το ψέμα ότι επιτεύχθηκε διατροφική επάρκεια χάρη στην ΚΑΠ (οι εισαγωγές από τρίτες χώρες συνεχώς αυξάνονται), αλλά το δεύτερο σκέλος. Πόσο θράσος χρειάζεται για να ισχυρίζεται κανείς ότι με την ΚΑΠ στηρίχτηκε το γεωργικό και το κτηνοτροφικό εισόδημα, όταν είναι γνωστό πως η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και η εφαρμογή της ΚΑΠ οδήγησαν στην καταστροφή και το ξεκλήρισμα του μεγαλύτερου μέρους της φτωχής αγροτιάς;
Κατόπιν όλων αυτών, η μεταφορά από το πολιτικό στο κοινωνικοταξικό επίπεδο, με την ίδια… συνεργατική διάθεση, δεν εκπλήσσει. Ο Τσίπρας κάλεσε «το σύνολο των κοινωνικών φορέων να συμμετάσχουν σε έναν γόνιμο και δημιουργικό διάλογο για την βελτίωση και την αποκατάσταση του πλαισίου των εργασιακών σχέσεων στην χώρα μας»! Χέρι-χέρι καπιταλιστές κι εργάτες για την… ανάκτηση της εργασίας (άλλος ένας συριζαϊκός βαρβαρισμός, πέραν των άλλων).
Ο Μπερνστάιν, ο πατέρας του ρεφορμισμού, φαντάζει αγνός και άδολος μπροστά σε τούτους 'δω. Διότι ο Μπερνστάιν προέκρινε τον μεταρρυθμιστικό αγώνα προς όφελος της εργατικής τάξης. Τούτοι 'δω, διαχειριζόμενοι την αστική εξουσία, δεν ορρωδούν προ ουδενός. Διακηρύσσουν την ανάγκη για αρμονική συνεργασία εργατών και καπιταλιστών, σε μια εποχή που από τους εργάτες έχουν αφαιρέσει και τα στοιχειώδη. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να παραμείνουν στην εξουσία. Κι επειδή δεν μπορούν να αποσπάσουν τη συναίνεση των εργατών με κάποιες μεταρρυθμίσεις αλα Μπερνστάιν, ζητούν τη στήριξη των καπιταλιστών, υποσχόμενοι σ' αυτούς γην και ύδωρ.
Από αυτή τη δράκα των εξουσιαστών πρέπει να τα περιμένει κανείς όλα. Θα εφαρμόσουν το Μνημόνιο με φανατισμό ζηλωτή, προκειμένου να έχουν τη στήριξη της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας και των ιμπεριαλιστών δανειστών. Οσο η εργατική τάξη κάθεται και τους κοιτάζει με απάθεια τόσο θα αποθρασύνονται. Γιατί αυτή την απάθεια «πουλάνε» στα μεγάλα αφεντικά για να τους στηρίζουν.
Π.Γ.
