Να τα πάλι τα σενάρια συνωμοσίας. Η Goldman Sachs, η Trilateral Commission, ο Παπαδήμος, ο Μόντι, ο Ντράγκι και πάει λέγοντας. Μέχρι και η «σοβαρή» Le Monde αφιέρωσε χώρο σ’ αυτά τα σενάρια (βλέπετε, πρέπει και ο ανταποκριτής της στη Βρετανία Marc Roche να προμοτάρει το νέο του βιβλίο). Δυστυχώς, ο Καρατζαφέρης, μάστορας του είδους εν Ελλάδι, αναγκάστηκε να αποκηρύξει το νεανικό του αμάρτημα, ενώπιον του Παπαχελά, αντεπιστέλλοντος μέλους της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Αφησε, όμως, πολλούς άλλους ν’ ανακατεύουν το υλικό και να φτιάχνουν σενάρια. Από τον Καμμένο μέχρι τον Καζάκη.
Εχουμε γράψει και άλλες φορές πως στο καπιταλιστικό σύστημα, όπως σε κάθε εκμεταλλευτικό σύστημα, υπάρχουν ανταγωνισμοί και μέσα στην κυρίαρχη τάξη, επομένως οι ίντριγκες, οι κλίκες, οι συνωμοσίες είναι αναπόσπαστο συνοδευτικό του στοιχείο. Ομως, η κουβέντα για τις διάφορες «λέσχες», τα «think tanks», τα «λόμπι», έτσι όπως γίνεται συσκοτίζει την ταξική ανάλυση του συστήματος.
Ακούμε και διαβάζουμε, για παράδειγμα, πως τον κόσμο τον κυβερνά η Goldman Sachs, επειδή διάφορα πολιτικά και τεχνοκρατικά στελέχη πέρασαν από τα επιτελεία της. Και τα υπόλοιπα τραπεζικά μονοπώλια τι κάνουν; Σκύβουν το κεφάλι και βαδίζουν με το σταυρό στο χέρι; Αυτές οι θεωρίες, που τροφοδοτούν διάφορα συνωμοσιολογικά αναγνώσματα, στο πολιτικό επίπεδο παίρνουν τη μορφή της ψευδεπίγραφης αντίθεσης «αγορών-πολιτικών» ή «αγορών-κρατών».
Προεκτείνοντας αυτές τις θεωρίες στα φυσικά τους όρια, θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα πως σε κοινωνικό επίπεδο οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συμμαχήσουν με εκείνες τις μερίδες του κεφάλαιου που δεν έχουν επιρροή στις διάφορες «λέσχες», ενώ σε πολιτικό επίπεδο θα πρέπει να αναζητηθούν ηγετικές προσωπικότητες του αστικού κόσμου που θα μπορέσουν να σηκώσουν κεφάλι στις «αγορές», εκφράζοντας τη γενική κοινωνική βούληση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διάφορες «λέσχες» αποτελούν τη σύγχρονη εκδοχή του μασονισμού. Τα μέλη τους ασκούν επιρροή στο πολιτικό προσωπικό και επηρεάζουν καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις. Ομως, η αστική εξουσία δεν ταυτίζεται με τις «λέσχες». Καμία απ’ αυτές τις «λέσχες», ακόμη και η πιο ισχυρή, δεν μπορεί να βγει πάνω από το συλλογικό συμφέρον της αστικής τάξης. Στο πλαίσιο αυτού του συλλογικού συμφέροντος αναπτύσσεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της κεφαλαιοκρατίας, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Οι κοινωνίες δεν χωρίζονται σε «πολιτικές τάξεις» ή σε «ελίτ» ή σε μέλη και μη μέλη «λεσχών». Οι κοινωνίες χωρίζονται σε τάξεις, χωρίζονται βασικά στην αστική και την εργατική τάξη, δίπλα στις οποίες στέκεται ένα ευρύ (ακόμα και στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού) στρώμα μικροαστών. Κι είναι ο ανταγωνισμός των δυο βασικών τάξεων που καθορίζει την ιστορική εξέλιξη, την πορεία των κοινωνιών. Ολα τα υπόλοιπα είναι επιμέρους φαινόμενα στην οικονομική και την πολιτική σφαίρα.
Η συνωμοσιολογία συγκαλύπτει την ταξική ανάλυση και αποπροσανατολίζει. Αντί να βλέπουμε την αστική τάξη, βλέπουμε κάποια τμήματά της. Αντί να προετοιμαζόμαστε για την προλεταριακή επανάσταση, αναζητούμε λύσεις στο πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με εξυγίανσή της. Αντί να οδηγούμαστε στην ταξική-επαναστατική πολιτική οργάνωση, γινόμαστε ουρά της αστικής πολιτικής.
Π.Γ.
