Η συζήτηση στη Βουλή για τη δημιουργία «προανακριτικής» για το σκάνδαλο Novartis είχε μπόλικο καραγκιοζιλίκι. Οπως αναμενόταν, τα ΜΜΕ που στηρίζουν την αντιπολίτευση εστίασαν σ' εκείνα που στηρίζουν τον αντιπολιτευτικό τους λόγο, ντύνοντας με μπόλικη ηθικολογία τις αναφορές τους.
Εγραψαν για παράδειγμα για τον Πολάκη, που κόντευε να ξεκαρδιστεί όταν μιλούσε ο Πικραμμένος. Ο Πολάκης αυτός είναι κι εμείς έχουμε ουκ ολίγες φορές στηλιτεύσει την πολιτική του συμπεριφορά, που αποτελεί την επιτομή της χυδαιότητας, του κουτσαβακισμού, του χυδαίου λαϊκισμού. Γιατί όμως ήταν «συγκλονιστική» η ομιλία του Πικραμμένου, όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα παπαγαλάκια της αντιπολίτευσης;
Δεν ξέρουμε αν έπαιζε θέατρο ή αν απλώς φορτίστηκε καθώς αισθάνθηκε ότι βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, όμως δε δεχόμαστε να παρουσιάζεται σαν αδάμαντας πολιτικής εντιμότητας και ηθικής ακεραιότητας ένας αστός δικαστής, που έφτασε στα ύπατα αξιώματα του «δικαστηρίου του μονάρχη» (ΣτΕ) και που σήμερα ασκεί καθήκοντα άτυπου συμβούλου του Μητσοτάκη. Γιατί είναι διαφορετικός ο Πικραμμένος από τη Θάνου, για παράδειγμα, την οποία τα ίδια Μέσα στηλιτεύουν σε καθημερινή βάση;
Εγραψαν ακόμα για το «άι στο διάολο» που ξεστόμισε η Χριστοδουλοπούλου κατά του Αθανασίου. Η εν λόγω κυρία του ΣΥΡΙΖΑ τους έδωσε την αφορμή να την κρεμάσουν στα μανταλάκια. Οχι τόσο με την (όχι και τόσο βαριά) βρισιά όσο με τη διαχείριση που έκανε. Παρέστησε την έκπληκτη, προσπάθησε να ισχυριστεί ότι κάποιος άλλος το είπε (τη διαψεύδει το βίντεο της Βουλής) και στο τέλος -αντί να δώσει μια έντιμη εξήγηση- έβγαλε και ανακοίνωση για να πει ότι κάποιοι της την έχουν στημένη! Πάλι καλά που δεν είπε ότι έγραψαν ψέματα οι πρακτικογράφοι της Βουλής…
Η Χριστοδουλοπούλου είναι επίσης η επιτομή της αλαζονείας της εξουσίας. Με το ειρωνικό ύφος και τις τάχα μου τσουχτερές ατάκες, ένα κράμα σουσουδισμού και ψευτομαγκιάς, νομίζει ότι κάνει πολιτική αντιπαράθεση, αλλά στην πραγματικότητα δείχνει στον αριστερό κόσμο το πρόσωπο του εξουσιαστή που του έκατσε η ευκαιρία και δε λέει να την αφήσει.
Αλλά μήπως είναι καλύτερος ο Αθανασίου, που από συνδικαλιστής δικαστής βρέθηκε εν μια νυκτί στην αστική πολιτική, προφανώς έχοντας δώσει «δείγματα γραφής» ως δικαστής και κυρίως ως συνδικαλιστής στη δικαστική κάστα; Και τι να πεις για τον μέντορά του, τον Σαμαρά, που εμφανίστηκε και πάλι με το γνωστό ύφος του ακροδεξιού κουτσαβάκη, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίσει τους πρόσφυγες από τη Συρία «ενάμισι εκατομμύριο λαθρομετανάστες»;
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με παραδείγματα απ' όλες τις πλευρές. Το αστικό κοινοβούλιο πάντοτε προσφέρει μια τεράστια πινακοθήκη ανθρώπων με «ιδιαίτερα χαρακτηριστικά». Η πλάκα είναι πως όσο αυτά τα χαρακτηριστικά στηλιτεύονται από τους πολιτικούς τους αντιπάλους τόσο αυτοί φροντίζουν να τα τονίζουν γιατί… τονώνουν την αυτοπεποίθηση της δικής τους κομματικής πελατείας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα καθαρόαιμο αστικό κόμμα που έχει δώσει γην και ύδωρ στην κεφαλαιοκρατία και σ' όλο το φάσμα των ιμπεριαλιστών πατρώνων της, δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ακόμα και στο στιλ έχει απομακρυνθεί από τα πρότυπα των παλιών ψευτοαριστερών και ρεφορμιστών πολιτικών, που κουβαλούσαν σαν ρούχο (αδειανό κατά τα άλλα) την παλιά αριστερή κουλτούρα, και έχει να προσφέρει τη δική του πινακοθήκη «ιδιαίτερων χαρακτήρων», από Πολάκη μέχρι Αυλωνίτου, από Πάντζα μέχρι Χριστοδουλοπούλου και από Μάρδα μέχρι Καραγιαννίδη.
Προσοχή, όμως, στον κίνδυνο να υπερ-ασχολούμαστε μ' αυτά τα απεχθή χαρακτηριστικά, με τις «ιδιαιτερότητες» του ενός και του άλλου, και να χάσουμε την ουσία. Ολοι οι αστοί πολιτικοί βρίσκονται στον κοινό παρονομαστή: στην υπηρεσία του καπιταλισμού.
Π.Γ.
