Αρκετοί είναι αυτοί που αναρωτήθηκαν: τι του ήρθε του Πολύδωρα και άνοιξε αυγουστιάτικα το βρυκολακιασμένο ζήτημα του περιορισμού των διαδηλώσεων; Τόσο μεγάλο πρόβλημα έχει η κυβέρνηση και θέλει να το λύσει ντε και καλά τώρα, παραμονές αυτοδιοικητικών εκλογών;
Η φιλολογία που αναπτύχθηκε αποκάλυψε ότι ο Πολύδωρας δεν κινήθηκε αυτόκλητος, αλλά ως εργαλείο της προεκλογικής τακτικής της ΝΔ. Ο Κακλαμάνης κυρίως αλλά και άλλοι υποψήφιοι δήμαρχοι της ΝΔ, σε συνεργασία με τις οργανώσεις των εμπόρων και το αντιδραστικό ΕΒΕΑ, εμφανίστηκαν έτοιμοι να στηρίξουν κάθε σχετική πρωτοβουλία. Η τάση για μια αποστειρωμένη πόλη φούντωσε.
Μα είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να προσδοκά να πάρει ψήφους προωθώντας ένα καθαρά κατασταλτικό μέτρο, που έρχεται σε αντίθεση με την ιστορία και τους αγώνες των τελευταίων τριάντα ετών; Και όμως είναι και αυτό θα το καταλάβουμε μόνο αν ανατάμουμε την κοινωνική πραγματικότητα των τελευταίων ετών. Μια πραγματικότητα στην οποία κυριαρχεί ο ατομισμός και η λοιδωρία προς κάθε συλλογική προσπάθεια, μια πραγματικότητα στην οποία διαδηλώνουν λίγοι.
Ποιο είναι το ιδεολόγημα που κυριαρχεί στη σχετική συζήτηση; Οτι το δικαίωμα στη διαδήλωση είναι ελεύθερο, αλλά δεν πρέπει να παρεμποδίζει την ομαλή λειτουργία της πόλης και να παραβιάζει το δικαίωμα των υπόλοιπων στην ελεύθερη κίνηση. Και ποια είναι η απάντηση που δίνεται από όλους τους «θεσμικούς» που υποτίθεται ότι αντιτίθενται στην πρόταση Πολύδωρα; Επί της ουσίας συμφωνούν, αλλά θεωρούν ότι αυτό πρέπει να γίνεται από τους ίδιους τους διαδηλωτές (και γίνεται, συμπληρώνουν).
Κι όταν δε γίνεται; Απάντηση σ’ αυτό δε δίνεται. Ετσι, η φαρέτρα του Πολύδωρα γεμίζει με βέλη, διότι όταν «λίγοι παρεμποδίζουν την κίνηση των πολλών», τότε μπορεί να δικαιολογηθεί και η καταστολή. Κανένας Πολύδωρας, βέβαια, δεν θα πάει να καταστείλει μια διαδήλωση της ΓΣΕΕ ή του Περισσού. Το πρόβλημα το έχουν με τις άλλες, τις απείθαρχες διαδηλώσεις. Γι’ αυτές θέλουν την προληπτική καταστολή, στο όνομα της «ευταξίας της πόλης».
Ομως η διαδήλωση είναι ακριβώς αυτό. Είναι η αμφισβήτηση της «ευταξίας», ένα «παιχνίδι» στα όρια της νομιμότητας και της παρανομίας, είναι μια κόντρα με την εξουσία, που πρέπει να την «πονέσει», για να πετύχει αποτελέσματα. Και βέβαια, το κριτήριο δεν είναι ποσοτικό, αν είναι πολλοί ή λίγοι οι διαδηλωτές. Πολλοί ήταν και οι φοιτητές στις πρόσφατες διαδηλώσεις τους και η κυβέρνηση δε δίστασε να τους χτυπήσει άγρια. Το κριτήριο είναι ποιοτικό, ταξικό αν θέλετε: από τη μια η αστική εξουσία, από την άλλη αυτοί που την αντιμάχονται (ως οντότητα ή κάποιες πλευρές της).
Το δικαίωμα στη διαδήλωση καταχτήθηκε, δε χαρίστηκε. Με όλη τη σχετικότητα του όρου κατάκτηση. Καταχτήθηκε από εκείνους που αμφισβήτησαν έμπρακτα νόμους κι αστυνόμους. Με συγκρούσεις, ματώματα, νεκρούς και τραυματίες. Δε μπορεί, λοιπόν, αυτό το δικαίωμα να μπει στην Προκρούστεια κλίνη της όποιας «ευταξίας». Δεν επιτρέπεται ν’ αφήσουμε το φασισμό των νοικοκυραίων να μας πνίξει. Στο κάτω-κάτω, αυτοί δεν σκοπεύουν να διαδηλώσουν.
Π.Γ.
