Ο λαός ως εκλογέας στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία μοιράζεται σε πολιτικές παρατάξεις, οι οποίες εμφανίζονται με διάφορα πολιτικά προγράμματα. Βεβαίως, από άποψη ταξικής ανάλυσης, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προγραμμάτων πατάνε στην ίδια ταξική βάση, είναι προγράμματα διαχείρισης του καπιταλισμού. Εμφανίζονται, όμως, ως πολιτικές προτάσεις κοινωνικά ανταγωνιστικές, καθώς τα αστικά κόμματα οικοδομούν στο εσωτερικό τους και με τον πολιτικό τους λόγο τις κοινωνικές συμμαχίες της κυβερνώσας-κυρίαρχης αστικής τάξης. Αυτός ο ψευδεπίγραφος ανταγωνισμός συχνά παίρνει οξεία μορφή και παρασέρνει στην οξύτητα και τον ψηφοφόρο-λαό. Οι αλληλοκατηγορίες που ανταλλάσουν οι ηγεσίες των αστικών κομμάτων κατεβαίνουν μέχρι τη βάση και ο ψηφοφόρος-λαός διχάζεται.
Μόλις, όμως, κλείσουν οι κάλπες και βγει το αποτέλεσμα, η διαίρεση του ψηφοφόρου-λαού σε πολιτικές παρατάξεις εξαφανίζεται και στη θέση της μπαίνει η ενότητα του σοφού λαού. Ο λαός, ως διά μαγείας, γίνεται ενιαίος και αδιαίρετος και πάντοτε ψηφίζει σοφά. Στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη, ο σοφός λαός ψήφισε υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας λένε. Λες και οι ψηφοφόροι κάθησαν, τα κουβέντιασαν, συνεννοήθηκαν και ψήφισαν συντεταγμένα: εσείς θα ψηφίσετε ΝΔ ώστε να βγει πρώτη, αλλά να μην έχει αυτοδυναμία, εσείς θα βγάλετε δεύτερο τον ΣΥΡΙΖΑ και εσείς θα στηρίξετε τον Κουβέλη και το καταρρέον ΠΑΣΟΚ, για να μην καταρρεύσουν, αλλά να τους έχει ανάγκη ο μη αυτοδύναμος Σαμαράς.
Ολοι γνωρίζουμε, βέβαια, ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Ολοι γνωρίζουμε πως ο καθένας και η καθεμιά ψηφίζει –με λιγότερο ή περισσότερο φανατισμό– ένα κόμμα, με σκοπό να το φέρει όσο γίνεται ψηλότερα στην κατάταξη. Και δεν γουστάρει τα αντίπαλα κόμματα. Δε θα ήθελε να δει το κόμμα που ψήφισε να συνεργάζεται με άλλα. Τουλάχιστον όχι την ώρα που ψηφίζει. Μετά τις εκλογές, ανάλογα με το αποτέλεσμα, μπορεί ν’ αποδέχεται κυβερνητική συνεργασία ως λύση ανάγκης. Οχι όμως την ώρα που ψηφίζει. Ειδικά στις εκλογές της 17ης Ιούνη αυτό φάνηκε πιο χαρακτηριστικά από την 6η Μάη, καθώς υπήρξε αρκετά σημαντική πόλωση γύρω από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που άρπαξαν περισσότερες από 20 μονάδες από τα άλλα κόμματα. Παρά ταύτα, η αστική προπαγάνδα αθροίζει τις διαφορετικές βουλήσεις, όπως εκφράζονται στην κάλπη, και βγάζει απ’ αυτές μια ανύπαρκτη ενιαία βούληση, όπως βολεύει τη σκοπιμότητα της στιγμής.
Ετσι, ο ψηφοφόρος-λαός αποκτά μια μεταφυσική ιδιότητα. Πίσω απ’ αυτή τη μεταφυσική ιδιότητα κρύβεται η μετατροπή του ψηφοφόρου-λαού σε μια άμορφη μάζα, τη βούληση της οποίας ερμηνεύουν οι ειδικοί: πολιτικοί, δημοσιογράφοι, επικοινωνιολόγοι, δημοσκόποι και σία. Μπορεί το ένα τρίτο απ’ όσους ψήφισαν να ήθελε νικητή τη ΝΔ και άλλο ένα τρίτο τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως οι «αναλυτές» επιμένουν ότι όλοι αυτοί, μαζί με το υπόλοιπο ένα τρίτο, ψήφισαν για κυβέρνηση συνεργασίας των αστικών κομμάτων!
Αφού «ερμηνευτεί» έτσι η «βούληση» του λαού, αρχίζει το επόμενο στάδιο της χειραγώγησης: σημασία έχει να φτιαχτεί μια κυβέρνηση, γιατί ακόμα και μια όχι καλή κυβέρνηση είναι προτιμότερη από την ακυβερνησία. Ετσι, στο όνομα της κυβερνησιμότητας, λύνονται τα χέρια των αστικών κομμάτων και αρχίζουν τη διολίσθηση από τις προεκλογικές εξαγγελίες τους.
Π.Γ.
