Ιερή οργή κατέλαβε και πάλι τον αστικό κόσμο, μετά το σοβαρό τραυματισμό ενός ανθρώπου και τον ελαφρύτερο δυο άλλων, από έκρηξη ασφαλίτικης μοτοσικλέτας που δέχτηκε επίθεση και πυρπολήθηκε, στις παρυφές της λαϊκής αγοράς στην Καλλιδρομίου. Οι λέξεις «δολοφόνοι» και «δολοφονικές» συνοδεύουν κάθε σχετική αναφορά. Η επαναστατική και λαϊκή αντιβία στήθηκε και πάλι στο απόσπασμα.
Στη συγχορδία προστέθηκαν και πάλι οι δυνάμεις της καθεστωτικής αριστεράς που άρπαξαν την ευκαιρία που ζητούσαν για να δώσουν για μια φορά ακόμη όρκους πίστης στην αστική νομιμότητα. Γι’ αυτές τις δυνάμεις κάθε εκδήλωση αντιβίας είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη. Ακόμη και η στοιχειωδέστερη, όπως η άμυνα στην αστυνομική βία με πέτρες, μολότοφ και πρόχειρα οδοφράγματα. Οταν η αντιβία παίρνει επιθετικό χαρακτήρα, τότε ξεσπαθώνουν. Κι όταν έχει τραγικά αποτελέσματα, όπως συνέβη εν προκειμένω, τότε αρπάζουν την ευκαιρία για να βγουν δικαιωμένες.
Φαντάζεται κανείς ότι θα κρατούσαν διαφορετική στάση, αν η επίθεση στο ΑΤ Εξαρχείων περιοριζόταν μόνο στο κάψιμο των αυτοκινήτων και των μοτοσικλετών των μπάτσων, όπως φαίνεται ότι ήταν ο αρχικός σχεδιασμός αυτών που επιτέθηκαν; Το μόνο που θα άλλαζε θα ήταν η απουσία των λέξεων «δολοφόνοι» και «δολοφονική». Θα μιλούσαν και πάλι για «τυφλή βία» και «χάος», για «κουκουλοφόρους», «προβοκάτορες» και «σκοτεινούς μηχανισμούς», που χρησιμοποιούνται για να διευκολύνουν την κυβέρνηση να εντείνει την κρατική καταστολή.
Σε κάθε περίπτωση θα εφεύρισκαν μερικά απαξιωτικά ψευτοεπιχειρήματα, γιατί σκοπός τους δεν είναι να ασκήσουν κριτική στον τρόπο που οργανώνεται η λαϊκή και επαναστατική αντιβία, αλλά να καταδικάσουν συλλήβδην κάθε εκδήλωσή της. Είναι γνωστή, άλλωστε, η στάση τους στη διάρκεια της νεολαιίστικης εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, όταν στάθηκαν στο πλευρό της αστικής εξουσίας, καταδικάζοντας συλλήβδην τις εκδηλώσεις μαζικής αντιβίας.
Τα σημειώνουμε όλ’ αυτά, γιατί είναι αρκετοί εκείνοι που έσπευσαν να τοποθετηθούν στον ίδιο κοινό παρονομαστή με όλους αυτούς, πετώντας και το παιδί μαζί με τα νερά. Μπορεί στα λόγια να αποδέχονται την αντιβία, αυτή η αποδοχή όμως έχει την έννοια του αναγκαίου κακού. Γι’ αυτό και μόλις βρουν την ευκαιρία ξεσπαθώνουν. Το ίδιο είχαν κάνει στην περίπτωση της Marfin, «ξεχνώντας» ότι ηθικός αυτουργός του θανάτου των τριών εργαζόμενων ήταν η ιδιοκτησία της τράπεζας, που τους κλείδωσε μέσα σ’ ένα κτίριο χωρίς πυρασφάλεια και χωρίς δυνατότητα διαφυγής, στη διάρκεια μιας μέρας που πολλά μπορεί να συνέβαιναν.
Ναι, ήταν τραγικό αυτό που συνέβη στη γωνία Καλλιδρομίου και Χαρ. Τρικούπη. Και είναι πολιτικά τραγικό το γεγονός ότι κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη. Δείγμα όχι αμοραλισμού, θέλουμε να πιστεύουμε, αλλά χαοτικής πολιτικής αντίληψης, που τελικά χαντακώνει τις ίδιες τις εκδηλώσεις επαναστατικής αντιβίας και τις μετατρέπει σε εκδηλώσεις ατομικής εκτόνωσης, χωρίς κοινωνική απεύθυνση. Ασφαλώς και δεν υπήρξε πρόθεση τραυματισμού άσχετων ανθρώπων. Από την άλλη, όμως, όταν πας σε μια μαχητική ενέργεια παραβλέποντας τους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν, σημαίνει τουλάχιστον ότι πολιτικά είσαι ανέτοιμος. Γιατί αν είσαι έτοιμος, ή δεν κάνεις το λάθος να χτυπήσεις ανάμεσα σε τόσο κόσμο (ειδικά όταν η κύρια ενέργειά σου έχει πετύχει) ή, αν το κάνεις, έχεις το θάρρος να αναλάβεις τις ευθύνες σου και να απολογηθείς, όχι στο σύστημα, αλλά στην εργαζόμενη κοινωνία.
Π.Γ.
