Λύσσα κατέλαβε τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όταν ο πρόεδρος των εργαζόμενων στο Μετρό δήλωσε στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, που συζητούσε το νομοσχέδιο για τα ΜΜΜ, ότι οι εργαζόμενοι απειλούνται με απόλυση, γι’ αυτό και δεν μπορεί να καθήσει να μιλήσει με το μαχαίρι στο λαιμό. Θα καταθέσει υπόμνημα με τις θέσεις του σωματείου του και θα αποχωρήσει.
Επεσαν πάνω του να τον φάνε. Για «βαρύτατη προσβολή προς το Κοινοβούλιο και τα κόμματα» μίλησε ο Ρέππας. «Εδώ είναι Βουλή και δεν απειλείστε από κανέναν», φώναζε ο πρώην εργατοπατέρας Μακρυπίδης. Για «θεατρινισμούς» και «τσαμπουκά», έκανε λόγο ο Κ. Μητσοτάκης (της Siemens). Οι ίδιοι άνθρωποι που σκύβουν τη μέση σε κάθε ισχυρό, αυτοί που πήγαν στη Γερμανία τάχα για ν’ ανακρίνουν τον Χριστοφοράκο και έφαγαν όλη τη χλαπάτσα από τους Γερμανούς, έπεσαν να λιντσάρουν ένα συνδικαλιστή νομίζοντας πως είναι του χεριού τους.
Τι αποκαλύπτει αυτή η υστερική αντίδραση; Οτι έχουν χάσει εντελώς τη μπάλα. Βλέπουν την απομόνωσή τους από τον κόσμο, ξέρουν πως όταν κυκλοφορούν στο δρόμο κινδυνεύουν να φάνε τις μάπες που έφαγε ο Χατζηδάκης, γι’ αυτό και έκριναν ότι δεν μπορεί να πηγαίνει ο άλλος και να τους φτύνει μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Θέλουν με το ζόρι να επιβάλλουν σεβασμό σ’ ένα λαό που τους φτύνει και που φωνάζει –μαζικά πια– «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».
Την ίδια ώρα, στο press room ο Πεταλωτής έκλινε σε όλους τους τόνους τη λέξη «παράνομοι». Οι παράνομοι ήταν, φυσικά, οι εργαζόμενοι του Μετρό, που εξακολούθησαν να απεργούν παρά τη δικαστική απόφαση που έκρινε την απεργία τους «παράνομη και καταχρηστική». «Το κράτος έχει όλα εκείνα τα εργαλεία με τα οποία μπορεί να επιβάλει την τήρηση και των δικαστικών αποφάσεων», «Η επίταξη είναι ένα εργαλείο, αλλά είναι το έσχατο εργαλείο», «Υπάρχει δικαστική απόφαση και θα πρέπει οι εργαζόμενοι να γυρίσουν στη δουλειά τους. Τελείως αναίτια αρνούνται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και μάλιστα όταν δεν συμμορφώνονται με δικαστική απόφαση, η διοίκηση των επιμέρους φορέων των αστικών συγκοινωνιών διαθέτει όλα τα εργαλεία και τα στοιχεία των εργαζομένων που δεν εργάζονται», «Υπάρχουν νόμοι, οι οποίοι επιβάλλονται και φυσικά υπάρχουν και τα εργαλεία για να τους επιβάλλουν. Εάν, τώρα, την επιβολή του νόμου κάποιος την θεωρεί ως απειλή, αυτό είναι δικό του θέμα», «Οσοι απεργούν, ενώ η απεργία τους έχει χαρακτηρισθεί παράνομη και καταχρηστική, είναι παράνομοι», ήταν μερικά απ’ αυτά τα οποία είπε.
Ολη αυτή η υστερική αντίδραση δεν σχετίζεται μόνο με τους εργαζόμενους στο Μετρό ή γενικότερα με τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ, που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. Σχετίζεται με τη γενικότερη απειλή μιας κοινωνικής έκρηξης. Οι διοικούντες το σύστημα απαιτούν από τους συνδικαλιστές απόλυτη ευθυγράμμιση. Δεν τους επιτρέπουν ούτε τις συνήθεις λογοκοπίες με τις οποίες καταφέρνουν να εκτονώνουν τις διαθέσεις των εργαζόμενων. Ετσι, όμως, το σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει. Αλίμονο αν ο συνδικαλιστής ευθυγραμμίζεται απόλυτα με την κυβέρνηση. Τότε δημιουργείται ένα τεράστιο πολιτικό κενό, το οποίο γεμίζει η αυθεντική θέληση των ίδιων των εργαζόμενων.
Οπως έγινε στην ΕΘΕΛ, που μολονότι συνασπίστηκαν ΠΑΜΕ, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, έχασαν τη συνέλευση από τους ίδιους τους εργαζόμενους, που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά αυτόνομα. Το αποτέλεσμα ήταν να παρθεί απόφαση ακόμα και για πορεία στα γραφεία της ΓΣΕΕ, η οποία έγινε χωρίς την παρουσία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας! Να γιατί φοβούνται και λυσσάνε σε κάθε εκδήλωση που υποβιβάζει το ρόλο των θεσμικών οργάνων της αστικής εξουσίας.
Π.Γ.
