Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, μετά τη λήξη της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατούμενων, είναι αυτή η υπόθεση να πέσει στη λήθη. Να κλείσει το θέμα με την αφαίρεση του κλουβιού πάνω από το χώρο προαυλισμού και να παραμείνει άθικτο το ειδικό καθεστώς κράτησης. Εχει, λοιπόν, ιδιαίτερη σημασία να εμμείνουμε σ’ αυτό που στο προηγούμενο φύλλο της η «Κ» ονόμασε κεφαλαιοποίηση των κερδών απ’ αυτή την καμπάνια, δύναμη της οποίας αποτέλεσε η απεργία πείνας (ιδιαίτερα η αποφασιστική και γεμάτη αυταπάρνηση στάση του Δ. Κουφοντίνα) και βοηθητικό παράγοντα η δράση του κινήματος αλληλεγγύης.
Ας μου επιτραπεί να σημειώσω ότι στόχος αυτής της κεφαλαιοποίησης δεν πρέπει να είναι μόνο, ούτε κυρίως το ειδικό καθεστώς κράτησης, αλλά το γενικότερο ζήτημα που θέτει η ύπαρξη πολιτικών κρατούμενων με αυτή την ιδιότητα, για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση (ως γνωστόν, έως τώρα, οι πολιτικοί κρατούμενοι είχαν σχετικά σύντομα περάσματα από τις φυλακές, με εξαίρεση -αν δεν κάνουμε λάθος- μόνο τον Κυριάκο Μαζοκόπο).
Η ίδια η έννοια του πολιτικού κρατούμενου θέτει ένα μείζον πρόβλημα: σε ένα πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο, όπως ήταν η δράση των ένοπλων οργανώσεων στην περίοδο της μεταπολίτευσης, πρέπει να δοθεί πολιτική λύση. Οπως ακριβώς δόθηκε για τους πολιτικούς κρατούμενους (φυλακισμένους και εξόριστους) της περιόδου του εμφύλιου.
Για να δοθεί, όμως, πολιτική λύση, πρέπει να τους αναγνωριστεί η ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου, κάτι στο οποίο το κράτος ανθίσταται σθεναρά. Είναι γνωστές οι απόψεις των κυρίαρχων (εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου τους χαρακτηρίζουν), αλλά και οι αποφάσεις των δυο έκτακτων τρομοδικείων που έχουν διεξαχθεί μέχρι τώρα, που απέρριψαν το αίτημα να αναγνωριστούν τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνται τα φερόμενα ως μέλη της 17Ν και του ΕΛΑ ως πολιτικά αδικήματα, καθιστώντας νεκρό γράμμα τη σχετική συνταγματική διάταξη, μολονότι -κατά τα άλλα- όλα τα νομικά κείμενα που έχουν συνταχθεί (παραπεμπτικά βουλεύματα και απόφαση της πρώτης δίκης) πολιτικολογούν ασύστολα από την αρχή μέχρι το τέλος, φιλοδοξώντας να ξαναγράψουν την ιστορία της μεταπολίτευσης.
Η απεργία πείνας και η δημοσιότητα που κέρδισε με το σπαθί της έφερε στο προσκήνιο -έστω και έμμεσα- αυτό το μείζον ζήτημα, που είναι κομβικό για την παραπέρα εξέλιξη του κινήματος αλληλεγγύης και την όσμωσή του με την ελληνική κοινωνία. Ο ίδιος ο λόγος που προκάλεσε την απεργία πείνας, το ειδικό καθεστώς κράτησης, βάζει τον καθένα μπροστά στον προβληματισμό ότι το κράτος αντιμετωπίζει με ειδικά μέτρα αυτούς τους συγκεκριμένους κρατούμενους, διαχωρίζοντάς τους από όλους τους άλλους. Γιατί; Ακριβώς επειδή είναι πολιτικοί κρατούμενοι.
Αυτό το ζήτημα, λοιπόν, πρέπει να αναδειχτεί πιο έντονα, ενόψει της νέας δίκης για την υπόθεση του ΕΛΑ (Φλεβάρης 2005) και της σε δεύτερο βαθμό δίκης για την υπόθεση της 17Ν (Δεκέμβρης 2005). Ολοι όσοι τοποθετήθηκαν θετικά για τους λόγους που οδήγησαν στην απεργία πείνας και ζήτησαν την κατάργηση του ειδικού καθεστώτος κράτησης, πρέπει να «σπρωχτούν» να κάνουν ένα βήμα παραπέρα, αναγνωρίζοντας την ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου (και του «πολιτικού αδικηματία») στους συγκεκριμένους κρατούμενους-κατηγορούμενους. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για το κίνημα αλληλεγγύης.
Π.Γ.
