Τις τελευταίες μέρες της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών και ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία κυβέρνησης – απεργών πείνας, μια ανίερη συμμαχία έλαβε χώρα, όχι μέσα στο μέγαρο «Υπατία», αλλά πέριξ αυτού. Οργανώσεις που έως τότε βρίσκονταν σε άγρια αντιπαλότητα, άνθρωποι που δεν έλεγαν ούτε καλημέρα, άνθρωποι που αλληλοϋπονομεύονταν φανερά και κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο έγιναν μια γροθιά. Τους ένωσε ο κοινός στόχος: να διώξουν άρον-άρον τους μετανάστες από την Αθήνα και να ξεφορτωθούν τα «καυτά κάρβουνα» από τα χέρια τους.
Ηταν φανερό τοις πάσι, ότι η κυβέρνηση δεν δεσμευόταν σε τίποτα. Κι όμως, αυτοί που είχαν την ευθύνη της διαπραγμάτευσης και της απόσπασης εγγυήσεων για τα συμφωνηθέντα στη διάρκειά της, όχι μόνο δεν άρθρωσαν ίχνος αυτοκριτικού λόγου, όχι μόνο δεν συναισθάνθηκαν το βάρος της ιδιαίτερης ευθύνης τους, αλλά αντίθετα ήταν αυτοί που διαβεβαίωναν πως όσα συμφωνήθηκαν με την κυβέρνηση θα τηρηθούν.
Το επιχείρημά τους ήταν πραγματικά… τετράγωνο. Η κυβέρνηση απλά αμύνεται επικοινωνιακά στις επιθέσεις που δέχεται από τα δεξιά και δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να μην υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα. Λες και πρόκειται για μια κυβέρνηση φιλική προς τους μετανάστες και τους αλληλέγγυους, η οποία απλά πρέπει να αμυνθεί και στις πιέσεις που δέχεται! Ηταν τόση η κατηγορηματικότητά τους που εμφανίζοντανη περίπου σαν εκπρόσωποι της κυβέρνησης. Αγνοούσαν ακόμα και τους κινδύνους που δημιουργούνταν για τους ίδιους, μιας και ήταν αυτοί που αναλάμβαναν την πλήρη ευθύνη, διαβεβαιώνοντας για τις αγνές προθέσεις της κυβέρνησης.
Εμείς που εγείραμε πρόβλημα υπαναχώρησης της κυβέρνησης και ζητήσαμε πολιτική-μαχητική αντιμετώπισή του δεχτήκαμε επίθεση που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπέρασε τα όρια της αλητείας. Οι απεργοί πείνας, που εκ των πραγμάτων δεν μπορούσαν να έχουν σαφή εικόνα, είχαν αρχίσει όμως να ανησυχούν και να διατυπώνουν ερωτήματα, διαβεβαιώνονταν πως μέχρι τη Δευτέρα θα έχουν ρυθμιστεί όλες οι εκκρεμότητες της συμφωνίας. Πριν, όμως, έρθει η Δευτέρα, είχαν εκδοθεί εν κρυπτώ και παραβύστω τα εισιτήρια αναχώρησης για Κρήτη και είχαν δοθεί οι διαβεβαιώσεις πως τη Δευτέρα το βράδυ η Υπατία αδειάζει.
Χωρίς οι απεργοί πείνας να γνωρίζουν τίποτα, χωρίς να έχουν συζητήσει, χωρίς να έχουν αποφασίσει. Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις την ώρα της αναχώρησης.
Γιατί, όμως, αυτή η πολιτική συμπεριφορά; Τι ήταν αυτό που συνέδεσε τους πρώην αντιπάλους και τους μετέτρεψε σε αποφασισμένους συμμάχους; Θα ήταν αστείο να μιλήσουμε για προωθητικό ξεπέρασμα των απύθμενων αντιθέσεών τους και δημιουργία μιας καινούργιας συντροφικότητας. Ηταν μια συγκυριακή συμμαχία χωρίς αρχές, προκειμένου να υπηρετήσει ένα συγκεκριμένο σκοπό. Μια συμμαχία που θα δώσει πολύ σύντομα τη θέση της στην παλιά αντιπαλότητα.
Συνασπίστηκαν, αφού πρώτα προσκύνησαν την κυβέρνηση. Αυτό το προσκύνημα είναι που τους συνένωσε προσωρινά. Οσο οι απεργοί πείνας παρέμειναν στην Υπατία αποτελούσαν έναν εν δυνάμει κίνδυνο για την κυβέρνηση. Ιδιαίτερα όσο συνειδητοποιούσαν πως τα βασικότερα μέρη της συμφωνίας με την κυβέρνηση βρίσκονταν στον αέρα. Η κυβέρνηση είχε κάθε λόγο να θέλει να τους διώξει. Αυτοί που τους έδιωξαν, όμως, τι λόγο είχαν; Τι δεσμεύσεις ανέλαβαν έναντι της κυβέρνησης; Και για λογαριασμό τίνων τις ανέλαβαν, αφού σίγουρα δεν τις ανέλαβαν για τους απεργούς;
Π.Γ.
