Με ιδιαίτερη ικανοποίηση διαβάζουμε ορισμένες φορές στις σελίδες του αστικού Τύπου κάποια μικρά διαμαντάκια, που όμως δεν τυχαίνουν ιδιαίτερης προβολής. Στις (πολύ πίσω) σελίδες της «Ελευθεροτυπίας» την περασμένη Κυριακή, λοιπόν, διαβάσαμε ένα μικρό ρεπορτάζ της Μ. Πετροπούλου με τίτλο «Ο “ιός” του εμπορίου», το οποίο αναφερόταν στις ζωονόσους που έχουν πλήξει τα τελευταία χρόνια την παγκόσμια κτηνοτροφική παραγωγή.
Γινόταν αναφορά στις απόψεις της Ντανιέλ Νίρεμπεργκ, ερευνήτριας στο αμερικανικό Ινστιτούτο Παγκόσμιας Επιτήρησης, η οποία σημειώνει: «Οσο αυξάνεται ο αριθμός των ζώων που εκτρέφονται για να καταλήξουν στο πιάτο των ανθρώπων -και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και με βιομηχανικές μεθόδους- τόσο αυξάνονται οι κίνδυνοι για την υγεία. Η εντατικοποίηση της κτηνοτροφίας προκαλεί την εμφάνιση νέων ιών, συμβάλλει στην ανάπτυξη στελεχών ανθεκτικών στα αντιβιοτικά και μπορεί τελικά να μετατρέψει τα ζώα σε “εργοστάσια” ασθενειών».
Και η συντάκτης σχολιάζει: «Το κυνήγι του κέρδους, λένε τώρα οι ειδικοί, έχει κάνει τα ζώα και τους ανθρώπους περισσότερο ευάλωτους και ικανούς να αναπτύξουν νέες ασθένειες που δεν μπορούν να καταπολεμηθούν εύκολα, εξαιτίας της ταχύτητας μετάδοσής τους με το παγκόσμιο εμπόριο. Η γρίπη των πουλερικών συνδέεται σίγουρα με το παγκόσμιο εμπόριο πουλερικών. Αν δεν υπήρχε αυτό, υποστηρίζουν με βεβαιότητα οι επιστήμονες, η νόσος δεν θα εκδηλωνόταν ποτέ».
Οι αναγνώστες της «Κ» γνωρίζουν πολύ καλά, ότι εδώ και μήνες «φωνάζουμε» πως δεν φταίνε τα αποδημητικά πτηνά για τη νόσο των πτηνών. Εχουμε αποκαλύψει στοιχεία που δείχνουν ότι επιδημίες της συγκεκριμένης νόσου έχουν πλήξει τεράστιες πτηνοτροφικές μονάδες, που δεν έχουν καμιά επαφή με άγρια αποδημητικά πτηνά, στην Ιταλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τα προηγούμενα χρόνια. Εχουμε επισημάνει, επίσης, ότι μόλις (ξανα)εμφανιστούν τα πρώτα κρούσματα στην Ευρώπη, θα ρίξουν την ευθύνη στα αποδημητικά πτηνά. Οι επισημάνσεις, λοιπόν, αυτού του μικρού ρεπορτάζ έρχονται να στοιχηθούν δίπλα στις δικές μας αποκαλύψεις, φωτίζοντας με γνώμες ειδικών ένα τεράστιο πρόβλημα που παραμένει στο σκοτάδι.
Μόνο που και αυτές οι επισημάνσεις αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό της παραπληροφόρησης και της ψευδολογίας. Δεν μπορούν να νικήσουν τον ψεύτικο λόγο των εξωνημένων επιστημόνων, που πάντοτε σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπαίνουν στην πρώτη γραμμή, για να στηρίξουν το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι, όμως, χρήσιμες, σαν μικρές πυγολαμπίδες που με το λιγοστό φως τους σπάνε τη μονοτονία του σκοταδιού της νύχτας που μας περιβάλλει. Μας δείχνουν την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουμε για την ανάπτυξη ενός γνήσια ανατρεπτικού οικολογικού κινήματος, που μόνο ως τμήμα του παγκόσμιου αντικαπιταλιστικού-απελευθερωτικού κινήματος μπορεί να υπάρξει.
Το οικολογικό ζήτημα, το ζήτημα της αποκατάστασης της ενότητας του ανθρώπου με τη φύση, το (κατά τον Μαρξ) ανόργανο σώμα του, παραπαίει ανάμεσα στον αστικό ρεφορμισμό και στον μικροαστικό αναχωρητισμό, που αποκόβεται από την κοινωνική πραγματικότητα. Καιρός για τον… τρίτο δρόμο.
Π.Γ.
