Τις περισσότερες φορές, μια λακωνική δήλωση μπορεί ν’ αποκαλύψει με μεγάλη ακρίβεια την ουσία μιας πολιτικής κατεύθυνσης. Γιατί η λακωνικότητα εμποδίζει την απόκρυψη και την παραλλαγή, που επιχειρούνται όταν μια πολιτική παρουσιάζεται με πολλά λόγια. Ιδού, λοιπόν, μια λακωνική και εξαιρετικά σαφής δήλωση:
«Ανατροπή των συσχετισμών από τα κάτω, συμπαράταξη με το ΚΚΕ, λαϊκή οργάνωση και πρωτοβουλία, αυτός είναι ο δρόμος που έχει φως» (Αλέκα Παπαρήγα, στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση των δυνάμεων του Περισσού).
Καταρχάς, εντύπωση προκαλούν οι λέξεις-έννοιες που λείπουν και τις οποίες, έστω και για τυπικούς λόγους, συνηθίζουν να λένε όσοι παριστάνουν τους κομμουνιστές ηγέτες. Οπως προλεταριακή επανάσταση, κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, σοσιαλισμός. Αυτά συνήθως λένε τις Πρωτομαγιές.
Σημασία, όμως, έχουν και οι λέξεις που εκφωνήθηκαν, οι οποίες συγκροτούν μια απολύτως συγκεκριμένη κατεύθυνση, που οι παλαιότεροι μαρξιστές είχαν τυποποιήσει στη φράση «ειρηνικός δρόμος προς το σοσιαλισμό». Προσέξτε πώς αρθρώνεται ο λόγος του Περισσού:
«Ανατροπή των συσχετισμών από τα κάτω». Ποιων συσχετισμών; Των πολιτικών προφανώς. Μπορούν, όμως, οι πολιτικοί συσχετισμοί ν’ αλλάξουν από τα πάνω; Μπορούν ν’ αλλάξουν με ανακατατάξεις ανάμεσα στ’ αστικά πολιτικά κόμματα. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα να γίνεται συζήτηση για από πάνω και από κάτω. Επομένως, μιλάμε για κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς και όχι για ταξικούς συσχετισμούς.
Ανατροπή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών με ποια στόχευση; Είναι αυτονόητη η στόχευση, όμως την εξηγεί και η λακωνική δήλωση της Παπαρήγα. «Συμπαράταξη με το ΚΚΕ, λαϊκή οργάνωση και πρωτοβουλία». Μέχρις εκεί. Η λαϊκή οργάνωση και πρωτοβουλία πρέπει να έχει τη μορφή της συμπαράταξης με τον Περισσό, για ν’ αλλάξουν οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί.
Και τι θα γίνει όταν αλλάξουν οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί; Η δήλωση της Παπαρήγα δεν μας φώτισε επ’ αυτού, αλλά αν ρωτήσεις στελέχη του Περισσού θα σου πουν πολλά για τη «λαϊκή εξουσία» και τη «λαϊκή οικονομία», για την «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής» κ.λπ. Πώς θα γίνουν όλ’ αυτά; Με βάση τους ισχύοντες συνταγματικούς κανόνες ή με βάση το επαναστατικό δίκαιο;
Με βάση τους ισχύοντες συνταγματικούς κανόνες, η ιδιοκτησία είναι ιερή και απαραβίαστη, επομένως κοινωνικοποίηση τέλος. Επαναστατικό δίκαιο, όμως, πώς μπορεί να υπάρξει χωρίς επανάσταση; Μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν μπορεί ν’ αλλάξει το σύνταγμα (απαιτούνται συγκεκριμένες διαδικασίες). Μια κυβέρνηση δεν μπορεί να ενεργήσει κόντρα στο σύνταγμα. Πώς θα γίνουν όλ’ αυτά τα θαυμαστά που υπόσχεται ο Περισσός;
Αν –λέμε αν– ζητήσει από το λαό να προχωρήσει σε επαναστατικές διαδικασίες τι θα γίνει με τον κρατικό μηχανισμό, με την αστυνομία, με το στρατό; Πώς μπορεί να νομιμοποιηθεί ένα κόμμα του κοινοβουλευτικού φάσματος να κινηθεί εκτός του συνταγματικού πλαισίου; Και με ποια προετοιμασία ο λαός θα μπορέσει να επιβάλει τη θέλησή του, όταν θα έχει απέναντί του την ίδια τη συνταγματική νομιμότητα του αστικού συστήματος, με βάση την οποία διεκδίκησε και πήρε την εξουσία;
Ολα αυτά είναι ένα κοροϊδιλίκι. ‘Η είσαι επαναστάτης και το διακηρύσσεις ή είσαι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα που κυνηγάς την ενίσχυσή σου σε ψήφους.
Π.Γ.
