Στο ρεπορτάζ για τη συνέντευξη Τύπου της Αλ. Παπαρήγα για την παρουσίαση της «Κοινής διακήρυξης Κομμουνιστικών-Εργατικών Κομμάτων χωρών της ΕΕ» ο «Ριζοσπάστης» επέλεξε να βάλει ως τίτλο τη φράση «η αποχή είναι πυροβολισμός στον αέρα». Η πλάκα είναι πως την ίδια μέρα μιλούσε ο Αλ. Τσίπρας στον Πειραιά και εκστράτευσε και αυτός κατά της αποχής. Πρέπει δε να θυμίσουμε πως το Ευρωκοινοβούλιο έχει χρηματοδοτήσει μια τεράστια καμπάνια (εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, νεανικές ιστοσελίδες στο διαδίκτυο) κατά της αποχής. Επίσης, ότι ο περιβόητος Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο μιλά συνεχώς κατά της αποχής στις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του.
Παρά ταύτα, παρά την ταύτιση των πιο ετερόκλητων ευρωενωσίτικων δυνάμεων στον αγώνα κατά της αποχής, η κ. Παπαρήγα επιμένει να λέει ότι «η αποχή λειτουργεί υπέρ της κυρίαρχης πολιτικής» και να αναρωτιέται κουτοπόνηρα: «Δηλαδή θα κοκκίνιζαν τα μούτρα του Μπαρόζο και της Κομισιόν από την αποχή;».
Θα μπορούσαμε κι εμείς, ακολουθώντας αυτή την κουτοπόνηρη, σοφιστική λογική να ρωτήσουμε: Δηλαδή θα κοκκίνιζαν τα μούτρα του Μπαρόζο και της Κομισιόν αν ο Περισσός εξέλεγε έναν ευρωβουλευτή επιπλέον και μερικούς ακόμα οι ανά την Ευρώπη σύμμαχοί του; Είδαμε μήπως τίποτα κινήσεις από τις χώρες-μέλη όταν αυξάνονται τα εθνικά ποσοστά των οπορτουνιστικών κομμάτων ή από την Κομισιόν όταν αυξάνονται τα ευρωποσοστά τους; Θεωρούν οι κυρίαρχες δυνάμεις ταξικό τους αντίπαλο αυτά τα κόμματα; Πρόσφατος είναι ο Δεκέμβρης της νεανικής εξέγερσης, όταν οι πιο συντηρητικές συστημικές δυνάμεις έψαλλαν καθημερινά ύμνους στον Περισσό για την «υπεύθυνη» στάση του. Αλλού, λοιπόν, τα παραμύθια.
Εμείς ποτέ δεν υποστηρίξαμε ότι η αποχή εκφράζει σε όλο τον όγκο της επαναστατική-αντικαπιταλιστική στάση. Ακόμα, όμως, και όταν συνοδεύεται από παραίτηση, εκφράζει αηδία, αποτελεί μια πρωτόλεια αποστροφή προς το πολιτικό σύστημα και το στημένο παιχνίδι του. Μέσα στον όγκο της αποχής, όμως, υπάρχει και συνειδητή-ενεργητική απόρριψη του στημένου κοινοβουλευτικού παιχνιδιού, η οποία είναι απείρως πιο σημαντική από μια «ψόφια» ψήφο στα κόμματα της κοινωνικής δημαγωγίας τύπου Περισσού. Η Παπαρήγα και τα άλλα στελέχη του Περισσού δεν κοκκινίζουν από ντροπή όταν ζητούν να τους ψηφίσουν ακόμα και όσοι διαφωνούν μαζί τους, επικαλούμενοι ως πλεονέκτημα τη σταθερότητα και τη συνέπειά τους. Θεωρούν, όμως, πως πρέπει να κοκκινήσουμε όσοι καλούμε σε αποχή με σαφή αντικαπιταλιστικό-αντικοινοβουλευτικό προσανατολισμό.
Αυτό που κάνουν λέγεται ψηφοθηρία. Ζητούν ψήφο για να εκφράσουν αυτοί τον ψηφοφόρο. Δεν τους νοιάζει αν ο ψηφοφόρος μετά την ψήφο ξαναράξει στον καναπέ του. Ξέρουν πολύ καλά, ότι ειδικά στις ευρωεκλογές η ψήφος είναι εντελώς εικονική. Επιζητούν, όμως, τη δική τους κομματική ενίσχυση, για να μπο- ρούν να παίζουν με καλύτερους όρους στο αστικό πολιτικό παιχνίδι. Αναλαμβάνουν αυτοί εκστρατεία κατά της αποχής (μαζί με το Ευρωκοινοβούλιο και την Κομισιόν), γιατί γνωρίζουν ότι οι αριστεροί άνθρωποι έχουν την τάση να γυρίσουν την πλάτη ειδικά σ’ αυτές τις ευρωεκλογές. Θεωρούν ότι ένα σημαντικό κομμάτι της αποχής είναι εν δυνάμει δικές τους ψήφοι.
Μ’ άλλα λόγια, ο μόνος λόγος για τον οποίο εκστρατεύουν συλλήβδην κατά της αποχής, άρα και της συνειδητής αποχής, είναι ότι αυτή έρχεται σε ρήξη και με τη δική τους ιδιαίτερη κομματική στρατηγική, μια στρατηγική μεσολάβησης και ανάθεσης.
Π.Γ.
