Ο Κλάους Ρέγκλινγκ ήταν πρόεδρος στον προσωρινό μηχανισμό σταθερότητας (EFSF) και συνεχίζει ως πρόεδρος του μόνιμου μηχανισμού (ESM), διότι εκτός από γερμανός είναι και ικανός τεχνοκράτης. Καταπώς το συνηθίζουν οι τεχνοκράτες αυτού του επιπέδου, ο Ρέγκλινγκ έκανε δηλώσεις για την κρίση που μαστίζει συνολικά την Ευρωζώνη (και όχι μόνο τα «μαύρα πρόβατα» τύπου Ελλάδας).
Προέβλεψε, λοιπόν (όλοι οι τεχνοκράτες συνηθίζουν να εμφανίζονται ως σύγχρονοι Τειρεσίες, άλλο αν συνεχώς πέφτουν έξω), ότι η κρίση στην Ευρωζώνη θα κρατήσει δυο-τρία χρόνια ακόμη, καθότι έχει γίνει «πάνω από το μισό της δουλειάς». Μετά από δυο-τρία χρόνια, λοιπόν, σύμφωνα με τον Ρέγκλινγκ, «θα έχουν όλα τα κράτη της Ευρωζώνης ελλείμματα κάτω από το 3% του ΑΕΠ τους και θα βρίσκονται σε ένα καλό δρόμο για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Επίσης ανακτούν σημαντικό από το χαμένο έδαφος στον τομέα της ανταγωνιστικότητας εκείνες οι χώρες που είχαν μείνει στο παρελθόν πολύ πίσω».
Αποκωδικοποιώντας το περιεχόμενο των δηλώσεων Ρέγκλινγκ και αφήνοντας στην άκρη το… μαντικό μέρος τους (πώς μπορούμε να δεχτούμε την πρόβλεψη για δυο-τρία χρόνια ακόμη, όταν κάθε εξάμηνο η Κομισιόν, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ αναθεωρούν επί τα χείρω τις προβλέψεις του προηγούμενου εξάμηνου;), βλέπουμε ότι εκείνα που επιφυλάσσονται στο προλεταριάτο και τους λαούς της Ευρώπης είναι: α) Σκληρή δημοσιονομική λιτότητα, προκειμένου να πέσει το έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ και μετά να μηδενιστεί. Αρα, το περιβόητο κοινωνικό κράτος, το καμάρι του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, πάει περίπατο. β) Χτύπημα μισθών και αποσάθρωση εργασιακών σχέσεων, προκειμένου να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα.
Η Ανγκελα Μέρκελ, την οποία κάποιες φρέσκιες φήμες τη θέλουν να φιλοδοξεί να διαδεχτεί τον Μπαρόζο ως πρόεδρος της Κομισιόν (όχι φυσικά για να γίνει καφετζού στη θέση του «καφετζή των Σεϊχελών», αλλά για να γίνει πρόεδρος μιας «γερμανικής» ΕΕ), είπε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια, συνεντευξιαζόμενη στους Financial Times. Με πολιτικό κυνισμό, αλλά και με τεχνοκρατική κομψότητα: «Εάν η Ευρώπη αντιπροσωπεύ-ει σήμερα μόλις λίγο περισσότερο από το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, περί το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και πρέπει να χρηματοδοτήσει το 50% των κοινωνικών δαπανών παγκοσμίως, τότε είναι προφανές ότι οφείλει να εργασθεί πολύ σκληρά για να διατηρήσει την ευημερία και τον τρόπο ζωής της».
Kαι η Κομισιόν δεν δίστασε να συνδέσει το στόχο της μείωσης του χρέους στο επίπεδο του 60% με νέες ανατροπές στην κοινωνική ασφάλιση, δημοσιοποιώντας έκθεση στην οποία ζητά «εφαρμογή μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής και μεταρρυθμίσεις στα συνταξιοδοτικά προγράμματα», αναφέροντας μάλιστα συγκεκριμένες χώρες που πρέπει να συμμορφωθούν: Βέλγιο, Σλοβενία, Βρετανία, Τσεχία, Γαλλία, Ιταλία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Ολλανδία, Αυστρία, Πολωνία, Σλοβακία και Φινλανδία (ως Ελληνες πρέπει να αισθανόμαστε περήφανοι, καθότι… έχουμε ήδη συμμορφωθεί).
Ολα τούτα σημαίνουν ότι ο εφιάλτης για την εργατική τάξη και τα άλλα εργαζόμενα στρώματα θα είναι διαρκείας και όχι προσωρινός. Οποιος, λοιπόν, ασχολείται με διαχειριστικές λογικές είναι ή πολιτικός απατεώνας ή πολιτικά εξαπατημένος. Ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν σηκώνει «άλλου τύπου» διαχείριση. Η ανατροπή του αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για μια ζωή με ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Π.Γ.
