Οταν στα τέλη Μάη του 2011 η Δαμανάκη έκανε τη γνωστή δήλωση περί κινδύνου αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ, αν δεν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, ήταν πολλοί οι ευρωλάγνοι που έπεσαν να τη φάνε, θυμίζοντας ότι μηχανισμός αποπομπής μιας χώρας από την Ευρωζώνη δεν υπάρχει και τονίζοντας ότι δεν πρέπει να ανοίγονται τέτοιες συζητήσεις.
Τώρα, οι ίδιοι ευρωλάγνοι πιπιλάνε καθημερινά την καραμέλα που πρώτη πιπίλισε η Δαμανάκη, πλασάροντας με εκβιαστικό τρόπο το ψευτοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή», «ευρώ ή εθνική καταστροφή».
Κάποιοι άλλοι, με οικονομικές αναλύσεις της πλάκας, αντιστρέφουν το ψευτοδίλημμα και στο όνομα του «έθνους» (αφεντικά κι εργάτες, πλούσιοι και φτωχοί γίναμε ένα) ζητούν από τον ελληνικό αστισμό να αναλάβει εκστρατεία… εθνικής αναγέννησης, με πρώτη πράξη την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή.
Λες και επί δραχμής «περνούσαμε καλά», λες και η οικονομική εξέλιξη καθορίζεται από το νόμισμα και όχι από τις παραγωγικές σχέσεις και την ένταξη μιας οικονομίας στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας.
Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι όλοι αυτοί, και των δύο κατηγοριών (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων), υπήρξαν ένθερμοι θιασώτες της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ (μετέπειτα ΕΕ) και ακόμη πιο ένθερμοι θιασώτες της ένταξης στην ΟΝΕ και το ευρώ.
Κοινοβουλευτικά ψήφισαν ακόμη και τη συνθήκη του Μάαστριχτ, μολονότι εξέφραζαν αμφιβολίες ή και διαφωνίες για τη διαμόρφωση των περιβόητων κριτηρίων. Θεωρούσαν τόσο σπουδαία υπόθεση το ευρώ, που ήταν διατεθειμένοι να ανεχθούν ακόμη και τη «νεοφιλελεύθερη διαχείριση», επαγγελλόμενοι τη μελλοντική αλλαγή της, μέσω της αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών σε επίπεδο ΕΕ.
Μπορεί αυτοί να θέλουν να ξεχάσουν την προπαγάνδα τους τη δεκαετία του ‘90, εμείς όμως δεν την ξεχνάμε. Υπόσχονταν την παραγωγική αναγέννηση της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας, μέσα στη «μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά». Υπόσχονταν τη νομισματική σταθερότητα και ασφάλεια, μέσω του ευρώ. Υπόσχονταν την «πραγματική σύγκλιση» των εισοδημάτων, η οποία θα ερχόταν μετά την «ονομαστική σύγκλιση».
Να πούμε τι έγινε έκτοτε; Η αναιμική ελληνική βιομηχανία εξαερώθηκε και οι καπιταλιστές της έγιναν εισαγωγείς και «επενδυτές» στα διεθνή χρηματιστήρια. Η αγροτική οικονομία σφραγίστηκε από το βίαιο ξεκλήρισμα της φτωχής αγροτιάς, που ήρθε ως αποτέλεσμα της ΚΑΠ και της στρατηγικής της ΕΕ στην αγροτική παραγωγή. Οσο για την «πραγματική σύγκλιση» των εισοδημάτων, τη βλέπουμε πολύ καλά την τελευταία διετία.
Ποια ήταν η απάντηση των περισσότερων από δαύτους όταν ξέσπασε η κρίση; Οτι τόσα χρόνια «ζούσαμε σε πλαστή ευμάρεια», ότι «καταναλώναμε περισσότερα απ όσα παράγαμε» και γι’ αυτό πρέπει «να πληρώσουμε» με τη σημερινή βαρβαρότητα. Η «πραγματική σύγκλιση», που υποτίθεται ότι ήταν στόχος, μετατράπηκε στη σημερινή προπαγάνδα σε «πλαστή ευμάρεια»!
Οσο για τους υπόλοιπους, εξακολουθούν να τάζουν ένα ευτυχισμένο μέλλον για τους εργαζόμενους μέσα στην ιμπεριαλιστική Ευρωζώνη, αν αλλάξουν «οι πολιτικοί συσχετισμοί». Εξακολουθούν να υπόσχονται έναν καπιταλισμό «με ανθρώπινο πρόσωπο», εξακολουθούν να πλασάρουν κάλπικα διλήμματα, για να μη κινηθούν οι εργαζόμενοι στη βάση του μοναδικού πραγματικού διλήμματος: κομμουνισμός ή καπιταλιστική βαρβαρότητα (με ευρώ ή δραχμή);
Π. Γ.
