Τώρα, οι ίδιοι ευρωλάγνοι πιπιλάνε καθημερινά την καραμέλα που πρώτη πιπίλισε η Δαμανάκη, πλασάροντας με εκβιαστικό τρόπο το ψευτοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή», «ευρώ ή εθνική καταστροφή».
Λες και επί δραχμής «περνούσαμε καλά», λες και η οικονομική εξέλιξη καθορίζεται από το νόμισμα και όχι από τις παραγωγικές σχέσεις και την ένταξη μιας οικονομίας στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας.
Κοινοβουλευτικά ψήφισαν ακόμη και τη συνθήκη του Μάαστριχτ, μολονότι εξέφραζαν αμφιβολίες ή και διαφωνίες για τη διαμόρφωση των περιβόητων κριτηρίων. Θεωρούσαν τόσο σπουδαία υπόθεση το ευρώ, που ήταν διατεθειμένοι να ανεχθούν ακόμη και τη «νεοφιλελεύθερη διαχείριση», επαγγελλόμενοι τη μελλοντική αλλαγή της, μέσω της αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών σε επίπεδο ΕΕ.
Να πούμε τι έγινε έκτοτε; Η αναιμική ελληνική βιομηχανία εξαερώθηκε και οι καπιταλιστές της έγιναν εισαγωγείς και «επενδυτές» στα διεθνή χρηματιστήρια. Η αγροτική οικονομία σφραγίστηκε από το βίαιο ξεκλήρισμα της φτωχής αγροτιάς, που ήρθε ως αποτέλεσμα της ΚΑΠ και της στρατηγικής της ΕΕ στην αγροτική παραγωγή. Οσο για την «πραγματική σύγκλιση» των εισοδημάτων, τη βλέπουμε πολύ καλά την τελευταία διετία.
Οσο για τους υπόλοιπους, εξακολουθούν να τάζουν ένα ευτυχισμένο μέλλον για τους εργαζόμενους μέσα στην ιμπεριαλιστική Ευρωζώνη, αν αλλάξουν «οι πολιτικοί συσχετισμοί». Εξακολουθούν να υπόσχονται έναν καπιταλισμό «με ανθρώπινο πρόσωπο», εξακολουθούν να πλασάρουν κάλπικα διλήμματα, για να μη κινηθούν οι εργαζόμενοι στη βάση του μοναδικού πραγματικού διλήμματος: κομμουνισμός ή καπιταλιστική βαρβαρότητα (με ευρώ ή δραχμή);
Π. Γ.
