Είχε πολύ κόσμο η κυριακάτικη αντιπολεμική διαδήλωση στην Ουάσινγκτον. Για 100.000 μίλησε η Αστυνομία, για 300.000 οι διαδηλωτές. Και στη μέση να ‘ναι η αλήθεια, ο κόσμος ήταν πολύς. Τόσος όσος δεν είχε μαζευτεί στο διάστημα που μεσολάβησε από την επίθεση στο Ιράκ. Φαίνεται πως βοήθησε και η… Κατρίνα, με τα όσα έβγαλε στο φως.
Ηταν εκεί κόσμος που με διάφορους τρόπους εκδήλωνε την αντίθεσή του στην κατοχή στο Ιράκ και ζητούσε την απόσυρση των αμερικάνικων στρατευμάτων. Ρίξτε, παρακαλούμε, μια ματιά σε μερικές φωτογραφίες που δημοσιεύονται στη σελίδα 6 και θα καταλάβετε τι εννοούμε. Ο μπαξές είχε απ’ όλα τα φρούτα (δεν το λέμε ειρωνικά). Από το αναρχικό black block μέχρι κυρίες που είχαν ξεγυμνώσει τα στήθη τους και κρατούσαν πανό που έγραφε «στήθη, όχι βόμβες» (τι ακριβώς εννοούσαν θα σας γελάσουμε). Από πασιφιστές με χάρτινα λευκά περιστέρια μέχρι ομοφυλόφιλους που κρατούσαν ροζ μπαλόνια και φορούσαν μπλουζάκια στο ίδιο χρώμα.
Ηταν ένας κόσμος με ειλικρινή αντιπολεμική διάθεση. Ενα σημάδι ασφαλώς παρήγορο, σε μια Αμερική που εξέλεξε για δεύτερη φορά πρόεδρο τον Τζορτζ Μπους και την κλίκα των χριστιανοφασιστών που τον περιτριγυρίζει και που ακόμα και μετά το έγκλημα της Νέας Ορλεάνης εξακολουθεί να του δίνει δημοτικότητα πάνω από 40%. Πόσο πίσω από τις πραγματικές ανάγκες των καιρών, όμως, βρίσκεται όλος αυτός ο κόσμος.
Ακόμα και το πανό των αναρχικών, της πιο αριστερής κατά τεκμήριο πτέρυγας αυτού του πολύχρωμου κινήματος, έγραφε: «Fight the rich, not their wars» («πολεμήστε τους πλούσιους, μη συμμετέχετε στους πολέμους τους»). Η ταξική αναφορά έμενε και εδώ μισή, ανολοκλήρωτη, μπερδεμένη. Και ήταν και μειοψηφική, βέβαια. Πολύ μειοψηφική. Οι πολλοί ήταν μες στην καλή χαρά. Με τα περιστεράκια τους, με τα μπαλονάκια τους και με τη Τζόαν Μπαέζ τους, σύμβολο ταιριαστό της σύνδεσης με ένα κομμάτι του παρελθόντος. Με ένα κομμάτι του κινήματος του ‘60, το πασιφιστικό, το πιο ακίνδυνο για το σύστημα και γι’ αυτό το πιο προβεβλημένο. Δεν ήταν, όμως, μόνο η Τζόαν Μπαέζ και τα «παιδιά των λουλουδιών» που χαρακτήριζαν εκείνο το κίνημα. Ηταν και οι ριζοσπαστικές οργανώσεις, αυτές που πήραν τα όπλα και συγκρούστηκαν με την ιμπεριαλιστική εξουσία. Ηταν εκείνο το κομμάτι του κινήματος που δεν περιοριζόταν σε ειρηνιστικά ευχολόγια, αλλά ζητούσε ενεργητική στήριξη στον αγώνα των λαών της Ινδοκίνας.
Ενώ σήμερα αυτή η ριζοσπαστική πτέρυγα απουσιάζει. Περισσεύουν οι χαρούμενοι πασιφιστές, που δεν τους αρέσει η θέα του αίματος, πολλοί από τους οποίους είναι πρόθυμοι να εξαπολύσουν τους ίδιους (λεκτικούς) μύδρους και κατά των «τρομοκρατών», όταν αυτοί δρουν εκτός Ιράκ.. «Απ’ τ’ ολότελα καλή είν’ κι η Παναγιώταινα» θα μας πουν. Και πάλι δυστυχώς, συχνά τείνουμε να συμφωνήσουμε. Να αποδεχτούμε τη λογική του μικρότερου κακού. Ας μην το συζητήσουμε τώρα, δεν το επιτρέπει ο χώρος.
Ας συζητήσουμε, όμως, κάτι άλλο πιο σημαντικό. Οταν εμείς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το λευκό περιστεράκι και το ροζ μπαλονάκι, πώς να κατανοήσουμε τη λογική του ιρακινού αντάρτη και του παλαιστίνιου ελεύθερου πολιορκημένου; Εκεί πέφτουν κορμιά και μεις ηθικολογούμε μες στην καλή χαρά. Ας παραδεχτούμε, τουλάχιστον, ότι είμαστε κότες, ότι μας έχει σαπίσει η αστική δημοκρατία δυτικού τύπου, και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τί γίνεται εκεί κάτω.
Π.Γ.
