«Μπορεί η εγγυημένη απασχόληση να αποτελέσει την εναλλακτική πρόταση στην οικονομική κρίση; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα ναι! Στην Ευρώπη των 22 εκατομμυρίων ανέργων, η δημιουργία εγγυημένων θέσεων απασχόλησης, δεν βγάζει μόνο τον άνεργο από το περιθώριο, δε διασφαλίζει μόνο την κοινωνική συνοχή, αποτελεί συνάμα μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας».
Αυτά έλεγε -μεταξύ πολλών άλλων- η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας Ρ. Αντωνοπούλου, σε εκδήλωση που οργάνωσαν το γερμανικό ίδρυμα «Φρίντριχ Εμπερτ» (προς τιμήν του δολοφόνου των Λούξεμπουργκ-Λίμπκνεχτ!), το Οικονομικό Ινστιτούτο Λεβί («δωρεά» αμερικανού ραντιέρη, που διευθύνει ο σύζυγος της υπουργού) και το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ.
«Για να τονωθεί λοιπόν η ζήτηση εργασίας» -έλεγε η υπουργός- «και από τη στιγμή που ο ιδιωτικός τομέας δεν δύναται να δημιουργήσει ικανό αριθμό θέσεων εργασίας προκειμένου να περιοριστεί ουσιαστικά το ποσοστό ανεργίας, απαιτείται δημοσιονομική επεκτατική πολιτική. Η παροχή εγγυημένης απασχόλησης στα προγράμματα υποστήριξης των ανέργων αποτελεί τμήμα αυτής της πολιτικής».
Κι εκεί που θα περίμενε κανείς να παρουσιάσει κάποια προγράμματα σχετικά μακροχρόνιας εγγυημένης απασχόλησης (για να δικαιολογείται και ο τίτλος, βρε αδερφέ), η υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ δε δίστασε να προκαλέσει: «Τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας παρέχουν εγγυημένη απασχόληση»! Η πεντάμηνη απασχόληση, που έγινε οχτάμηνη («ήταν μια δέσμευση της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η οποία έγινε πραγματικότητα» καμαρώνει η υπουργός) βαφτίζεται εγγυημένη απασχόληση!
Μάλιστα, η κα Αντωνοπούλου επαίρεται ότι δίνει μάχη με αξιωματούχους της Κομισιόν, ώστε να πάψουν να θεωρούν τα κοινωφελή προγράμματα «παθητική απασχόληση», αλλά να τα βαφτίσουν «ενεργητική πολιτική», διότι «απευθύνονται κυρίως σε μακροχρόνια ανέργους τους οποίους βοηθούν να επανασυνδεθούν με την παραγωγική διαδικασία»!
Το γεγονός ότι μετά το πεντάμηνο ή το οχτάμηνο ο άνεργος (μακροχρόνιος ή μη) επανέρχεται στην ανεργία και περιμένει να περάσει το υποχρεωτικό διάλειμμα, μπας και βρει θέση σε κάποιο άλλο πρόγραμμα, δεν έχει καμιά σημασία. Εκείνο που φαίνεται να μετράει είναι η διάθεση της Αντωνοπούλου (και της κάθε Αντωνοπούλου) να μας μάθει άλλη γλώσσα, άλλο εννοιολογικό περιεχόμενο των λέξεων.
Δεν είναι τυχαίο που οι παράγοντες της ΕΕ βάφτισαν «παθητική απασχόληση» τη συμμετοχή σ' αυτά τα προγράμματα. Θέλησαν να κρατήσουν κάποια προσχήματα. Ξέρουν πως πρόκειται για μπαλώματα, που σκοπό έχουν να συγκρατούν την κοινωνική οργή: «Δώσ' τους μερικούς μήνες ψευτοαπασχόλησης κάθε δυο χρόνια, για να τους βουλώσεις το στόμα». Οχι σε όλους, σ' ένα μικρό ποσοστό από τους ανέργους, που θα ανακυκλώνονται συνεχώς. Ξέρουν πολύ καλά πως ελάχιστοι απ' αυτούς τους ανέργους προσλαμβάνονται μόνιμα μετά το τέλος του προγράμματος. Ξέρουν πολύ καλά πως οι καπιταλιστές εργοδότες εκμεταλλεύονται αυτά τα προγράμματα για να εξασφαλίζουν τζάμπα εργατική δύναμη, οπότε το συμφέρον τους είναι να μην προσλαμβάνουν τους «ωφελούμενους» των προγραμμάτων, αλλά να περιμένουν το επόμενο πρόγραμμα για να έχουν τζάμπα άλλους «ωφελούμενους».
Κόντρα σ' αυτές τις αλήθειες, οι συριζαίοι προσπαθούν και σ' αυτό τον τομέα να βαφτίσουν το κρέας ψάρι. Να βαφτίσουν τα πεντάμηνα (που τα κάνουν οχτάμηνα) «εγγυημένη απασχόληση», τη στιγμή που το μόνο που κάνουν είναι να ανακυκλώνουν τους ανέργους, εξαναγκάζοντάς τους να εργάζονται έξω από την ειδικότητά τους, με αμοιβή που δεν ξεπερνά τον κατώτατο μισθό. Η ζωή όμως είναι «πεισματάρα» και θα τους τιμωρήσει και γι' αυτήν την ύβριν.
Π.Γ.
