Συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από τη μέρα που οι δυνάμεις του σύγχρονου «άξονος» επιτέθηκαν στο Ιράκ, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια την ίδια τη δική τους διεθνή νομιμότητα, την οποία επικαλούνται κατά το δοκούν. Επέτειος σημαντική από πολλές απόψεις.
Μας επαναφέρει, καταρχάς, στην πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης πραγμάτων, η οποία θα εξαφάνιζε -υποτίθεται- τους πολέμους και θα στήριζε τις διεθνείς σχέσεις στον ειρηνικό οικονομικό ανταγωνισμό. Η νέα τάξη πραγμάτων, που διαφημίστηκε ως ο πολιτικός συνοδός της «παγκοσμιοποίησης», είναι εξίσου αιματηρή με την παλιά τάξη πραγμάτων. Γιατί και οι δύο αποτελούν όψεις του ιμπεριαλισμού, της μόνης πολιτικής που μπορεί να ασκήσει σε πλανητικό επίπεδο ο μονοπωλιακός καπιταλισμός.
Μας επαναφέρει ακόμη στην πραγματικότητα της βαρβαρότητας που συνοδεύει τους κατακτητικούς πολέμους του ιμπεριαλισμού. Νοσοκομεία, σχολεία, λαϊκές αγορές, ακόμα και κοινωνικές συναθροίσεις (π.χ. γάμοι) βομβαρδίστηκαν, άμαχοι εξοντώθηκαν, πόλεις ισοπεδώθηκαν (όπως η Φαλούτζα), άνθρωποι μαρτύρησαν σε κολαστήρια (το Αμπού Γκράιμπ έγινε σύμβολο της νέας τάξης, όπως το Νταχάου είχε γίνει σύμβολο της ναζιστικής θηριωδίας).
Μας επαναφέρει, τέλος, στην πραγματικότητα και στην αλήθεια της αντίστασης, η οποία κάνει σκόνη τις ηττοπαθείς και μοιρολατρικές θεωρίες για το ακατανίκητο του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Ο λαός του Ιράκ εδώ και τρία χρόνια παραδίδει στην ανθρωπότητα ένα μάθημα ύψιστης σημασίας. Ενα μάθημα ηθικού μεγαλείου, σαν αυτό που περιέχεται σε κάθε πράξη αντίστασης που έχει καταγραφεί στην ανθρώπινη ιστορία.
Είναι βαρύ το τίμημα που πληρώνει αυτός ο λαός. Δεν τον ακούσαμε, όμως, να βαρυγγομά.. Δεν τον είδαμε να δείχνει σημεία κούρασης, παρά το βαρύτατο φόρο αίματος που έχει πληρώσει και εξακολουθεί να πληρώνει. Τον βλέπουμε πάντα όρθιο στις επάλξεις, να ακυρώνει τα σχέδια των κατακτητών, να μη τους επιτρέπει να σταθεροποιήσουν την κατοχή και να πετύχουν το σκοπό τους: να μετατρέψουν το Ιράκ σε βάση ανεφοδιασμού και εξόρμησης προς Ανατολάς. Απ’ αυτή την άποψη, ο λαός του Ιράκ βρίσκεται σήμερα στην πρωτοπορία του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
Θα πρέπει να αισθανόμαστε ένοχοι, γιατί έχουμε κάνει ελάχιστα για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας σ’ αυτό το λαό που ματώνει καθημερινά. Θα πρέπει να αισθανόμαστε ντροπή, γιατί δεν ακολουθούμε το παράδειγμά του. Την αντίσταση, με την ευρεία έννοια του όρου. Την αντίσταση που δε λογαριάζει δυσμενείς συσχετισμούς, γιατί πιστεύει ότι μπορεί να τους ανατρέψει. Την αντίσταση που στηρίζεται στην πίστη για το δίκιο και στην εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνάμεις που κρύβουν οι κοινωνικές πλειοψηφίες, οι εργαζόμενες πλειοψηφίες. Ενας λαός που αντιστέκεται με επιτυχία στην τελειότερη στρατιωτική μηχανή αποδεικνύει πως ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν έγινε.
