Ας δούμε την κατάσταση αναλυτικά. Χωρίς σχολιασμούς, αλλά στηριγμένοι μόνο σε γεγονότα.
♦ Διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, Κομισιόν), αλλά και εγχώρια ιδρύματα (Εθνική Τράπεζα) εκτιμούν ότι ο ελληνικός καπιταλισμός μπαίνει σε φάση αναπτυξιακής επιβράδυνσης και εξηγούν τους λόγους που στηρίζουν αυτή την εκτίμησή τους. Η κυβέρνηση δεν εκφράζει διαφωνία, αλλά αφήνει να εννοηθεί ότι η αναπτυξιακή ροπή θα συνεχιστεί. Αρνείται, όμως, να δώσει οποιαδήποτε δική της εκτίμηση.
♦ Η κυβέρνηση εξαγγέλλει «ήπια δημοσιονομική προσαρμογή», υποσχόμενη ότι οι οριακές προεκλογικές της εξαγγελίες θα αρχίσουν να υλοποιούνται μετά από μια διετία «προσαρμογής».
♦ Συγκεκριμένα μέτρα της «ήπιας προσαρμογής» δεν ανακοινώθηκαν ακόμη, όμως από το οικονομικό επιτελείο διοχετεύονται πληροφορίες για αυξήσεις της τάξης του 10% στους ειδικούς φόρους κατανάλωσης (καύσιμα, ποτά, τσιγάρα, τέλη κυκλοφορίας) και μετάταξη ειδών από το χαμηλό (8%) στον ψηλό (18%) συντελεστή ΦΠΑ.
♦ Οι καπιταλιστές του λιανικού εμπόριου εξαγγέλλουν νέο γύρο ανατιμήσεων. Ο χορός έχει ήδη ανοίξει με τη βούλα του κράτους στα διόδια της Αττικής Οδού (αύξηση 25%).
♦ Ενα μπαράζ απολύσεων βρίσκεται σε εξέλιξη στη βιομηχανία (όμιλος Λαναρά, Ρίλκεν, Σόφτεξ κ.λπ.).
♦ Το ΔΝΤ θεωρεί ότι είναι επιτακτική ανάγκη, για να επιτευχθεί η αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή βραχυπρόθεσμα, να ληφθούν μέτρα στην κατεύθυνση παραπέρα συγκράτησης των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μείωσης της απασχόλησης στο Δημόσιο, μείωσης των δαπανών για την υγεία και την κοινωνική πολιτική.
♦ Μεσομακροπρόθεσμα, το ΔΝΤ εισηγείται νέα αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση και αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, με άξονες τη μείωση των προβλεπόμενων αποζημιώσεων για απόλυση, τη στροφή στην πρόσκαιρη απασχόληση και τη μείωση των εισαγωγικών μισθών κάτω από τα επίπεδα που προβλέπουν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Ολα αυτά μπορείτε να τα δείτε αναλυτικά στα ρεπορτάζ και άρθρα που φιλοξενούνται σ’ αυτό το φύλλο. Εδώ θα θέσουμε απλώς μερικά ερωτήματα:
Δικαιούται οποιοσδήποτε εργαζόμενος να τρέφει αυταπάτες και γι’ αυτά που θα γίνουν άμεσα και γι’ αυτά που θ’ ακολουθήσουν; Δεν θα ήταν σαν να φοράει μόνος του παρωπίδες; Δικαιούται οποιοσδήποτε εργαζόμενος να εφησυχάζει; Δικαιούται να πιστεύει ότι η ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία θα ξεκινήσει αγώνες για την ανατροπή αυτής της κατάστασης;
Και τι να κάνουμε; είναι το ερώτημα που έρχεται σαν απάντηση από εργαζόμενους που δεν τρέφουν οποιουδήποτε είδους αυταπάτες. Η απάντηση στο ερώτημα-απάντηση φαντάζει δύσκολη, αλλά είναι εξαιρετικά απλή: να εγκαταλείψουμε την αδράνεια και ν’ αρχίσουμε να οργανωνόμαστε. Ν’ αρχίσουμε να δημιουργούμε τα προπλάσματα μιας νέας συλλογικότητας. «Από τα κάτω», όπως έλεγαν οι παλιοί. Κι όχι να περιμένουμε αυτή η νέα συλλογικότητα να δημιουργηθεί με κάποιο μεταφυσικό τρόπο. Ποιοι θα βάλουν τα θεμέλια αυτής της νέας συλλογικότητας, αν όχι οι πρωτοπόροι εργαζόμενοι;
