Η συνέντευξη Τύπου του Καραμανλή την περασμένη Τρίτη πρέπει λογικά να διέλυσε και τις τελευταίες αυταπάτες για την πολιτική της κυβέρνησής του. Οποιος εξακολουθεί να έχει αυταπάτες μετά και απ’ αυτά που είπε ο Καραμανλής ή για δέσιμο είναι ή λαμόγιο που παίζει παιχνίδια.
Τί είπε ο Καραμανλής; Οτι λυπάται πολύ αλλά… θα μας αλλάξει τον αδόξαστο. Με φόρους, με πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών, με αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις (υπαινίχθηκε ακόμα και άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο), με νέες ανατροπές στο Ασφαλιστικό. Ηταν φανερό ακόμα και στο ύφος του (κατήφεια, αμηχανία, εκνευρισμός), ότι δεν μπορούσε να βρει να πει κάτι αισιόδοξο, έστω και για λόγους κοινωνικής δημαγωγίας.
Η αλήθεια είναι πως πολλές αυταπάτες για την πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή δεν υπήρχαν. Αυτοί που την ψήφισαν δεν περίμεναν ότι θα τους ανακουφίσει από τα προβλήματά τους. Ηταν πολλοί, όμως, αυτοί που πίστευαν πως κάτι στοιχειώδες μπορεί να γίνει. Τουλάχιστον ότι δεν θα χειροτερέψουν τα πράγματα. Οτι μπορεί οι χαμηλοσυνταξιούχοι του ΕΚΑΣ να πάρουν καμιά δεκάρα. Οτι μπορεί να τιθασευτεί κάπως η ακρίβεια. Οτι μπορεί να βελτιωθεί λίγο η κατάσταση στην παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση. Οτι δεν θα ξανανοίξει το Ασφαλιστικό, ύστερα από τόσες ανατροπές, και ότι θα λυθεί το χρόνιο χρηματοδοτικό πρόβλημα των Ταμείων.
Αυτές οι λίγες ελπίδες διαψεύστηκαν οικτρά. Αποδείχτηκαν φρούδες. Γιατί όσοι περιμένουν λύσεις από τις εκλογές και τις εναλλαγές των κυβερνήσεων ή ακόμα και από τις ανακατατάξεις στους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς δεν έχουν καταλάβει πως οι πολιτικές που ακολουθούνται δεν υπαγορεύονται από την πολιτική βούληση των κυβερνήσεων, αλλά από την πορεία της καπιταλιστικής κρίσης και από τους γενικούς ταξικούς συσχετισμούς που υπάρχουν στην κοινωνία.
Το σύστημα προετοιμάζει ήδη τη διάδοχη λύση. Το ΠΑΣΟΚ άλλαξε αρχηγό, έκανε το πρώτο λίφτινγκ, τακτοποίησε τους καυγάδες στο εσωτερικό του και σιγά-σιγά επιστρέφει στο προσκήνιο, περιμένοντας να πέσει κάποια στιγμή η ΝΔ σαν ώριμο φρούτο, όπως ακριβώς περίμενε τόσα χρόνια η ΝΔ να πέσει το ΠΑΣΟΚ. Την ουσία της ασκούμενης πολιτικής ουδείς τη θίγει, ουδείς την αμφισβητεί, ουδείς οργανώνει την ανατροπή της. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης λαϊκίζουν, χαϊδεύουν τ’ αυτιά των εργαζόμενων, στηρίζουν άσφαιρες κινητοποιήσεις, λειτουργούν σαν κοινωνικά αμορτισέρ και ενδιαφέρονται μόνο να μαζέψουν ψήφους.
Συμπέρασμα; «Κι αν είν’ ο λάκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς», όπως έγραψε ο Βάρναλης. Εκεί είναι που πονάει το κοινωνικό μας κίνημα. Πάσχει από έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις του. Εχουν αδυνατίσει τα ταξικά του ανακλαστικά. Η συλλογικότητα έχει παραχωρήσει τη θέση της στον ατομοκεντρισμό. Κι έτσι, πολύς κόσμος εναποθέτει τις ελπίδες του στα κόμματα. Χρέος του καθένα μας, λοιπόν, ν’ αλλάξει αυτή η κατάσταση.
