Τη Δευτέρα, ο Τσακαλώτος πλακώθηκε με τον Βενιζέλο, με στιλ κουραδόμαγκα του Αμστερνταμ. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που έτυχαν να βρίσκονται στην αίθουσα τον χειροκρότησαν κατ' επανάληψη.
Την Τρίτη, στο κλείσιμο της συζήτησης, ο Τσακαλώτος, πλέοντας σε πελάγη αλαζονείας, χρησιμοποίησε το γνωστό «κρύο» χιούμορ του (ο ίδιος θεωρεί ότι είναι μεγαλειώδες), με παραδείγματα από την Παλαιά Διαθήκη, τα οποία ανέπτυσσε σε έναν παραληρηματικό και ακατανόητο (είναι και τα άτιμα τα ελληνικά που του… διαφεύγουν) μονόλογο, και ο λόχος -σε απαρτία λόγω της επικείμενης ομιλίας Τσίπρα- τον διέκοπτε με θυελλώδη χειροκροτήματα.
Μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε όταν τη σκυτάλη από τον… χιουμορίστα Τσακαλώτο παρέλαβε ο Τσίπρας. Κόντεψε να γκρεμιστεί το κτίριο της Βουλής από τα ποδοβολητά και τα χειροκροτήματα. Τον άκουγαν να αραδιάζει το ένα ψέμα μετά το άλλο («είναι η πρώτη φορά που ξέρουμε με βεβαιότητα ότι αυτός είναι ο τελευταίος μνημονιακός προϋπολογισμός», «μετά από οχτώ ολόκληρα χρόνια η Ελλάδα επιστρέφει, ανακτώντας την οικονομική της αυτοδυναμία», «αλλάξαμε το ισοζύγιο ανάμεσα σε σταθερές και μη σταθερές θέσεις εργασίας», «τους φορολογικούς συντελεστές τους αλλάξαμε εφαρμόζοντας μια πιο προοδευτική φορολόγηση. Προστατεύσαμε όσο μπορούσαμε τους πιο αδύναμους», «εμείς μοιράσαμε πέρσι 620 εκατομμύρια. Φέτος, μοιράσαμε κοντά στο 1,5 δισεκατομμύριο»), αλλά αυτοί κόντευαν να σπάσουν χέρια και πόδια από τον ενθουσιασμό τους.
Λογικό. Δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια. Σαν χούλιγκαν συμπεριφέρονται: «τον πάτησε πάλι τον Κούλη ο Αλέξης»! 'Η μάλλον ως επιβήτορες της εξουσίας. Κι ήταν διπλή η χαρά τους που προσχώρησε στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία η Μεγαλοοικονόμου που παράτησε τον Λεβέντη, γι' αυτό… παρασύρθηκαν από την κεκτημένη και δεν είχαν κανένα πρόβλημα με την τροπολογία που καθιστά ιδιώνυμο αδίκημα την παρεμπόδιση των πλειστηριασμών. Η μνημονιακή πολιτική θέλει και το ανάλογο κατασταλτικό οπλοστάσιο για να εφαρμοστεί. Κι επειδή η εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής εξασφαλίζει σ' αυτούς το παντεσπάνι τους, βάζουν στην άκρη τις παλιές… ηθικές αναστολές και ψηφίζουν και με τα δυο χέρια ό,τι τους βάζουν μπροστά τους.
Το φαινόμενο δεν είναι καινοφανές στην αστική πολιτική. Το παρασυζητάμε, επειδή συνέβη ο ΣΥΡΙΖΑ να παριστάνει την Αριστερά. Κακώς, κάκιστα. Εμείς τουλάχιστον δεν πέσαμε σ' αυτή την πλάνη. Ούτε για μια στιγμή. Προειδοποιήσαμε εκ των προτέρων, δεν συμπεράναμε (με πολλή ή λιγότερη πικρία) εκ των υστέρων. Δεν χορέψαμε αντάρτικα παρέα με τους συριζαίους τη νύχτα του δημοψηφίσματος.
Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι απ' αυτή τη (αναμενόμενη από εμάς – απογοητευτική για άλλους) ιστορία είναι πως στα οχτώ χρόνια της μνημονιακής πολιτικής είδαμε πολλές αλλαγές στο αστικό πολιτικό σκηνικό (ποιος φανταζόταν τον Καμμένο αρχηγό του κόμματος και υπουργό του Τσίπρα; ποιος φανταζόταν τον Λεβέντη στη Βουλή, επικεφαλής κοινοβουλευτικής ομάδας;), όμως η πρακτική πολιτική (οικονομική, κοινωνική, εργασιακή) παρέμεινε σταθερή και υπηρετήθηκε με την ίδια συνέπεια από όλα τα κυβερνητικά σχήματα.
Και βέβαια, στη διατήρηση αυτής της σταθερότητας στην εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής συνέβαλε τα μέγιστα, πρώτα η αδυναμία και μετά η ηττοπάθεια του εργατικού κινήματος.
