Επρεπε να γίνουν οι πρώτες εξεγέρσεις των πεινασμένων για να γίνει είδηση η νέα «επιδημία» πείνας που σαρώνει μεγάλο μέρος του πλανήτη. Ακούσαμε έτσι τον πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζα Ρόμπερτ Ζέλικ να μιλά για «παγκόσμια έκτακτη επισιτιστική κατάσταση» και να εκτιμά ότι τουλάχιστον 33 χώρες μπορεί να αντιμετωπίσουν κοινωνικές αναταραχές λόγω της ακρίβειας σε τρόφιμα και καύσιμα. Ακούσαμε τον διοικητή του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν να μιλά για «μαζική λιμοκτονία και άλλες συνέπειες». Ακούσαμε ακόμα και την εκπρόσωπο του Λευκού Οίκου Ντάνα Περίνο να ανακοινώνει ότι ο πρόεδρος Μπους είναι «εξαιρετικά ανήσυχος», ότι «εξετάζει το ζήτημα με τους συμβούλους του επί θεμάτων εθνικής ασφάλειας» και ότι ζήτησε από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και την οργάνωση USaid (βιτρίνα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για παροχή οικονομικής και ανθρωπιστικής «βοήθειας») «να εξετάσουν τι μπορεί να γίνει το συντομότερο δυνατό».
Οι δολοφόνοι επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος για να σβήσουν τα ίχνη και να εξασφαλίσουν τη συνέχιση του δολοφονικού τους έργου. Οι πάντες γνωρίζουν ποια είναι τα αίτια της νέας επισιτιστικής κρίσης και της πείνας που σαρώνει τον κόσμο. Δεν είναι μόνο η στροφή στην παραγωγή βιοκαυσίμων. Αυτή είναι το κερασάκι στην τούρτα ολόκληρης της αγροτικής και οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ο καπιταλισμός, ακόμα και στο μονοπωλιακό του στάδιο, ακόμα και στο απόγειο της διεθνοποίησης του κεφάλαιου, δε μπορεί να οργανώσει την παραγωγή. Γιατί παράγει εμπορεύματα και όχι αξίες χρήσης. Παράγει με μοναδικό σκοπό το κέρδος και όχι την ικανοποίηση ανθρώπινων αναγκών. Παράγει σε συνθήκες απόλυτου ανταγωνισμού. Η ανισομετρία στην ανάπτυξη σφραγίζει όχι μόνο τις εθνικές οικονομίες, αλλά και το εσωτερικό των παραγωγικών κλάδων. Γι’ αυτό και οι κρίσεις είναι πλέον πιο συχνές και περισσότερο καταστροφικές.
Μόλις οι πεινασμένοι έδειξαν εξεγερτικές διαθέσεις (πρώτα στην Αίγυπτο, μετά στην Αϊτή), πήραν φωτιά τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία. Θα στείλουν τώρα μερικές καραβιές στάρι και ρύζι στις ζώνες της πείνας. Για ν’ αρχίσουν οι πεινασμένοι να στοιβάζονται στις ουρές που θα δημιουργήσουν οι ΜΚΟ, αντί να εξεγείρονται. Αυτή η επισιτιστική «βοήθεια» μοιάζει με ασπιρίνες σε καρκινοπαθή τελευταίου σταδίου. Μερικά σακιά στάρι και ρύζι θα γίνουν αλυσίδες για να δέσουν ολόκληρους λαούς.
Κάθε μέρα, με διάφορες ευκαιρίες, γίνεται όλο και πιο φανερό πως η ελπίδα των εργαζόμενων σε όλο τον πλανήτη βρίσκεται μόνο στην εξέγερση και την ανατροπή, στην εξαφάνιση του καπιταλισμού και της βαρβαρότητας.
