Η αστική προπαγάνδα προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι είμαστε συνέταιροι! Συνέταιροι στη διαχείριση του κράτους, συνέταιροι στα κέρδη των τραπεζών και των άλλων καπιταλιστών. Οπως το 1999-2000 οι πάντες συζητούσαν για το χρηματιστήριο και όροι όπως limit up και limit down ακούγονταν ακόμα και στις λαϊκές συντροφιές, τώρα συζητάμε για τα spreads και τα επιτόκια και όλους αυτούς τους δυσνόητους οικονομικούς όρους. Κάθε παπαγαλάκι της δημοσιογραφίας, που είναι αμφίβολο αν είχε ξανακούσει αυτούς τους όρους, έχει άποψη και την εκθέτει δημοσίως. Οι πάντες, δε, αγωνιούν για το αν θα τα καταφέρει η κυβέρνηση, αν θα καλυφθούμε από τις «αγορές» ή θα καταφύγουμε στο «μηχανισμό στήριξης», που πλέον είναι διαθέσιμος κ.τ.λ.
Υπάρχει βέβαια μια λεπτομέρεια που πέρασε εντελώς στα ψιλά και μόνο σε οικονομικά έντυπα. Σύμφωνα με παράγοντες του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου, όπως το πρακτορείο Bloomberg και η γαλλική τράπεζα Credit Agricole, «η Ελλάδα μπορεί να πληρώσει περίπου 13 δισ. ευρώ επιπλέον σε τόκους για το χρέος που πρόκειται να πουλήσει αυτή τη χρονιά». 13 δισ. ευρώ επιπλέον θα βγουν από τα κρατικά ταμεία για να χορτάσουν την ακόρεστη δίψα αυτών που ζουν «νοικιάζοντας» χρήμα σε όσους το χρειάζονται!
Και γιατί το χρειάζεται η καπιταλιστική Ελλάδα; Οχι για να στηρίξει τα λαϊκά εισοδήματα, όχι για να στηρίξει τις κοινωνικές υπηρεσίες που «προσφέρει» το κράτος, ούτε καν για να στηρίξει την καπιταλιστική ανάπτυξη. Το ελληνικό αστικό κράτος χρειάζεται χρήμα για να ξεπληρώσει προηγούμενα δάνεια. Και τι θα γινόταν αν σταματούσε να πληρώνει τα δάνεια; Οχι ό,τι έγινε στη σοβιετική Ρωσία μετά τη νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση, όταν οι Μπολσεβίκοι διακήρυξαν ότι δεν πληρώνουν δεκάρα από τα χρέη που είχε συσσωρεύσει το τσαρικό καθεστώς, αλλά ό,τι έγινε το 2002 στην Αργεντινή, όταν μπροστά στον κίνδυνο επέκτασης της λαϊκής εξέγερσης, ο πέμπτος κατά σειρά πρόεδρος (οι προηγούμενοι είχαν ανατραπεί) αναγκάστηκε να κηρύξει το χρέος της χώρας «απεχθές» και οι πιστωτές, με πρώτο και καλύτερο το ΔΝΤ, έσπευσαν να επαναδιαπραγματευθούν, διαγράφοντας το ένα τρίτο περίπου του συσσωρευμένου χρέους.
Αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες είναι κατά βάση εξαιρετικά απλό: η κυβέρνηση στραγγαλίζει τους εργαζόμενους, προκειμένου να αποπληρώνει τους διεθνείς τοκογλύφους, οι οποίοι αποθρασύνονται ολοένα και περισσότερο. Αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες θα το πληρώνουμε για πολλά χρόνια. Θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά. Με συνεχή «πακέτα» αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων. Με καρατόμηση στοιχειωδών εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, τα δικά μας συμφέροντα και ας ξεσηκωθούμε ενάντια σ’ αυτούς που μας ξεπουλούν στις αγορές του καπιταλισμού.
