Η διοίκηση της ΠΟΠΟΚΠ (συνδικαλιστική γραφειοκρατία των εργαζόμενων στα ασφαλιστικά ταμεία) μας έχει συνηθίσει να ενεργεί σαν «λαγός» στην κούρσα των αντιασφαλιστικών ανατροπών. Πάνω, λοιπόν, που ξανανάβει η φιλολογία για την κρίση της κοινωνικής ασφάλισης και για την ανάγκη νέων ρυθμίσεων (πάντα σε βάρος εργαζόμενων και συνταξιούχων), ο «λαγός» ανταποκρίθηκε πρώτος και άρχισε να τρέχει σκορπώντας στατιστικά στοιχεία.
Υπάρχει δημογραφικό πρόβλημα στη χώρα, κραυγάζει η ΠΟΠΟΚΠ. Η σχέση συνταξιούχων προς ασφαλισμένους (χωρίς να υπολογίζονται οι ασφαλισμένοι του ΟΓΑ) ήταν 1 προς 3,58 το 1984 και έχει γίνει 1 προς 2,32 το 2004. Μέσα σε μια εικοσαετία για κάθε συνταξιούχο που εισπράττει σύνταξη χάθηκε περισσότερο από ένας εργαζόμενος που πληρώνει εισφορές. Μέσα σ’ αυτή την εικοσαετία οι συνταξιούχοι αυξήθηκαν πολύ, ενώ οι ασφαλισμένοι εργαζόμενοι μειώθηκαν κατά 60.000. Να πώς προκύπτει το αναλογιστικό πρόβλημα της ασφάλισης και τα Ταμεία βαδίζουν και πάλι προς τη χρεοκοπία.
Ας αφήσουμε στην άκρη την τεράστια ληστεία των αποθεματικών της κοινωνικής ασφάλισης, που ισοδυναμεί με τρεις κρατικούς προϋπολογισμούς και ας μείνουμε στους αριθμούς. Είναι κακό άραγε να αυξάνεται ο αριθμός των συνταξιούχων μιας χώρας; Αν απαντήσουμε ναι, τότε δεν έχουμε παρά να τους στήνουμε στον τοίχο και να τους πυροβολούμε, μετά από κάποια ηλικία. Εμείς λέμε ότι είναι καλό να αυξάνεται ο αριθμός των συνταξιούχων. Γιατί αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι καταφέρνουν να ζήσουν μερικά ήσυχα χρόνια μετά τη σκληρή δουλειά και δεν πεθαίνουν λίγο μετά τη συνταξιοδότησή τους.
Ο αριθμός των εργαζόμενων, όμως, γιατί έχει μειωθεί, έστω και οριακά; Μήπως επειδή βγαίνουν νωρίς στη σύνταξη και δεν βρίσκονται εργατικά χέρια; Αν ήταν έτσι, τότε θα έπρεπε να είναι περιζήτητοι οι πεντακόσιες χιλιάδες άνεργοι, νέοι στην πλειοψηφία τους, που διψούν για εργασία. Αλλά δεν είναι. Παρακαλούν και εργασία δεν βρίσκουν. Αν πάλι θέλουμε να βελτιώσουμε τη σχέση ασφαλισμένων προς συνταξιούχους, χωρίς να στήσουμε τους δεύτερους στον τοίχο, το πρώτο που πρέπει να προτείνουμε είναι η μείωση των ωρών εργασίας, ώστε να αυξηθεί η απασχόληση. Εκείνο που συζητιέται, όμως, είναι το απολύτως ελαστικό ωράριο (από 6 μέχρι 10 ώρες, ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης), που θα οδηγήσει στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Θα μειώσει τον αριθμό των θέσεων εργασίας και θα χειροτερεύσει την αναλογιστική σχέση.
Οπως βλέπουμε, δημογραφικό πρόβλημα με την έννοια που έχει ο όρος, δεν υπάρχει. Υπάρχει πολιτικό πρόβλημα. Πολιτικό πρόβλημα που θα φανεί καλύτερα με μια τελευταία σύγκριση. Πόσο ήταν το ΑΕΠ το 1984 και πόσο το 2004; 11 δισ. ευρώ το 1984, 164 δισ. ευρώ το 2004. Μέσα σε μια εικοσαετία αυξήθηκε 15 φορές! Με 60.000 λιγότερους εργαζόμενους. Λιγότεροι εργαζόμενοι παρήγαγαν δεκαπενταπλάσιο πλούτο! Πού πήγε αυτός ο πλούτος; Οχι στις τσέπες των εργαζόμενων, βέβαια. Αυτοί δεν πήραν ούτε ποσοστά. Κι όμως, εκείνοι που σόδειασαν αυτόν τον πλούτο θεωρούν πως για το πρόβλημα της ασφάλισης δεν φταίνε τα δικά τους υπερκέρδη, αλλά οι συνταξιούχοι!
