Ποιο ασφαλιστικό τώρα; Το Ασφαλιστικό δεν πρέπει να αποτελέσει διακυβευόμενο της προεκλογικής περιόδου. Δεν πρέπει να πιεστούν τα κόμματα εξουσίας για προεκλογικές δεσμεύσεις, που θα χρειαστεί να τις ξεχάσουν μετά τις εκλογές με το ανάλογο πολιτικό κόστος. Η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να αφεθεί απερίσπαστη προεκλογικά, ώστε αμέσως μετά τις εκλογές, «με νωπή τη λαϊκή εντολή», να ρίξει με άνεση τη «σφαλιάρα» στους εργαζόμενους (ειδικά στις νέες γενιές).
Αν νομίζετε ότι αυτό είναι θέση μόνο της ΝΔ, γελιέστε. Την ίδια θέση υποστηρίζει με ζέση ο πρόεδρος της ΟΚΕ Χρ. Πολυζωγόπουλος, μέλος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, υποδειχθείς για τη νέα του θέση από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. «Προετοιμαζόμαστε – για να το πω έτσι, με μία λέξη – για το νέο πεδίο που θα δημιουργηθεί μετά τις εκλογές», δήλωσε με νόημα μετά τη συνάντησή του με τον αρχιτέκτονα των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων Γ. Αλογοσκούφη. «Αναδείξαμε την ανάγκη ότι πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια να συνεννοηθούμε για τα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας», δήλωσε μετά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο του συνδικάτου των καπιταλιστών Δ. Δασκαλόπουλο.
Οσο για τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, που εκπροσωπούν υποτίθεται τα συμφέροντα των εργαζόμενων, το Ασφαλιστικό δεν είναι στις προτεραιότητές τους. Το ξεκαθάρισαν κατά την πανηγυρική συνάντησή τους με τον δικό τους άνθρωπο, τον νέο πρόεδρο της ΟΚΕ. Τι θα απαντούσατε, αν σας ρωτούσαν σε ποιον ανήκει η παρακάτω δήλωση; «Η ΟΚΕ είναι ο καλύτερος χώρος οργάνωσης και λειτουργίας του δημόσιου διαλόγου, σε μια προσπάθεια ευρύτερων συνεννοήσεων, που τις θεωρούμε απαραίτητες για την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας, της επιχειρηματικότητας, της κοινωνίας και της χώρας συνολικότερα». Θα απαντούσατε: στον Δασκαλόπουλο, στον Καραμανλή, στον Παπανδρέου. Και όμως, ανήκει στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλο. Η νέα ηγεσία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας πετάει τα παλιά ταμπού. Δεν θεωρεί πλέον τον εαυτό της υποχρεωμένο να μιλά (για τα μάτια του κόσμου, βρε αδερφέ) για τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Τάσσει εαυτόν θεματοφύλακα της «εύρυθμης λειτουργίας της οικονομίας» και της «επιχειρηματικότητας».
Στο μεταξύ, από τα στοιχεία των ισολογισμών του ΙΚΑ των τελευταίων ετών (μέχρι το 2005) πηγάζει η σοκαριστική εικόνα ενός γιγάντιου ασφαλιστικού οργανισμού στα πρόθυρα της κατάρρευσης (βλέπε αναλυτικά στη σελίδα 9). Αυτή ακριβώς την εικόνα θα επικαλεστεί η επόμενη κυβέρνηση (όποια κι αν είναι), για να παρουσιάσει σαν αναπότρεπτη τη νέα επιδρομή στα όρια ηλικίας, στις συντάξεις, στα ασφαλιστικά δικαιώματα. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, συνυπεύθυνη -σε βαθμό κακουργήματος- για το διαρκές έγκλημα σε βάρος της Κοινωνικής Ασφάλισης, κάνει πλάτες στο πολιτικό σύστημα, παραπλανώντας και αποκοιμίζοντας. Και η ταξική θέση-στάση παραμένει ζητούμενο: ΠΛΗΡΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ.
