Είναι από παλιά διαπιστωμένο πως όταν μια κυβέρνηση αντιμετωπίζει προβλήματα ή ετοιμάζεται να πάρει «αντιδημοφιλή» μέτρα, ιδιαίτερα αν αυτά τα μέτρα θα τη φέρουν σε σύγκρουση και με τμήμα του κομματικού της μηχανισμού, στήνει ένα σκηνικό τεχνητής πόλωσης με την αντιπολίτευση. Η πόλωση λειτουργεί συσπειρωτικά στο εσωτερικό του κυβερνητικού στρατόπεδου (ιδιαίτερα της κοινοβουλευτικής ομάδας του) και αποπροσανατολιστικά στο κοινωνικό σώμα, καθώς η πραγματικότητα σκεπάζεται από τον καπνό παραλλαγής του πολιτικού καυγά.
Από τον κανόνα δεν ξέφυγε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς ετοιμάζεται να κλείσει την αξιολόγηση του Μνημόνιου-2 με την τρόικα, για να μπει στη διαπραγμάτευση για το Μνημόνιο-3 και επειδή αυτά τα πράγματα δεν γίνονται ποτέ «αναίμακτα» για το λαό, στήνει ένα σκηνικό πόλωσης με την αντιπολίτευση (με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), το οποίο ξεκίνησε με το κοινοβουλευτικό σόου της περασμένης Δευτέρας και συνεχίστηκε με την κατάθεση πρότασης για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής που θα διερευνήσει πώς φτάσαμε στα Μνημόνια (λες και δεν ξέρουμε).
Ετσι, την επόμενη Δευτέρα, ενώ στις Βρυξέλλες και την Αθήνα θα συνεχίζεται η εντατική δουλειά με την τρόικα και τα τεχνικά της κλιμάκια, για να διαμορφωθεί το τελευταίο «πακέτο» του Μνημόνιου-2, στη Βουλή θα γίνεται της κακομοίρας, με τον Τσίπρα να πρωταγωνιστεί στο σόου της συζήτησης για τη σύσταση της Εξεταστικής Επιτροπής και να τραβάει σ’ αυτό τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, που ξέρουν τι «παίζει», όμως δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Η πρωτοβουλία σ’ αυτές τις περιπτώσεις ανήκει στην πλειοψηφία, ενώ η μειοψηφία αναγκαστικά ακολουθεί, για να μην κατηγορηθεί ότι κιότεψε.
Ολ’ αυτά δεν αλλάζουν ούτε στο ελάχιστο την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα του δημοσιονομικού εφιάλτη, της ανεργίας και της κινεζοποίησης. Στη «λίστα Τσίπρα», που διέρρευσε στους Financial Times, η ανεργία προβλέπεται να αυξηθεί σε σχέση με τις «προβλέψεις» του προϋπολογισμού, και το 2015 και το 2016. Συγκεκριμένα, από 24,5% το 2014, προβλέπεται να διαμορφωθεί σε 23,4% (από 22,6%) το 2015 και σε 21,1% (από 19,5%) το 2016. Αυτή είναι η «επανεκκίνηση της οικονομίας» και η «ανάκτηση της εργασίας» που έταζε ο ΣΥΡΙΖΑ στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».
Περιττεύει, βέβαια, να πούμε ότι αυτού του τύπου οι προβλέψεις είναι πάντοτε υπεραισιόδοξες και πως ακόμη και αυτή η μικρή μείωση της ανεργίας που «προβλέπουν» θα αφορά θέσεις μερικής απασχόλησης και προγράμματα «ωφελούμενων».
Θα το ξαναπούμε, λοιπόν. Αλλο κυβερνητική προπαγάνδα και άλλο καπιταλιστική πραγματικότητα και κινεζοποίηση. Από το 2012 μέχρι σήμερα αποδείχτηκε δύο φορές πως οι εκλογές δεν οδηγούν σε διέξοδο. Ούτε καν σε ανακούφιση της εργατικής τάξης και του λαού. Καμιά κυβέρνηση δεν πρόκειται να χαρίσει το πραγματικό, γιατί αυτό που υπηρετεί είναι τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Η μεγάλη ταξική αλήθεια που λέει ότι «όλα καταχτιούνται με αγώνες» επιβεβαιώνεται και πάλι. Από τις αποφάσεις που θα πάρει η εργατική τάξη θα εξαρτηθεί το μέλλον της. Το δίλημμα είναι σαφές: ή διεκδικείς και αγωνίζεσαι για να κατακτήσεις ή υποτάσσεσαι και ζεις με τη φιλανθρωπία των καπιταλιστών.
