Συνεχίζεται το μεγάλο ενδιαφέρον για την αξιοποίηση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων. Η κυβέρνηση έφτιαξε νέο νομοσχέδιο. Η αντιπολίτευση διαφώνησε. Το ίδιο και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Ολοι έχουν να πουν τον δημιουργικό τους λόγο για το πώς θα αξιοποιηθούν τα αποθεματικά. Αλλος προτείνει τη δημιουργία ειδικής εταιρίας επενδύσεων. Αλλος, πιο τολμηρός, προτείνει τη δημιουργία τράπεζας των ασφαλιστικών ταμείων.
Εχουν φτιάξει έτσι μια ωραία παγίδα, στην οποία έχουν εγκλωβίσει τους εργαζόμενους. Με σκοπό, όταν φτάσει «ο κατάλληλος χρόνος», έτσι εγκλωβισμένοι καθώς θα είναι, να μη μπορέσουν να αντισταθούν στη νέα ανατροπή του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, που θα έχει σαρωτικό χαρακτήρα.
Στο προηγούμενο φύλλο της «Κ», χρησιμοποιώντας στοιχεία που κανένας δε μπορεί να αμφισβητήσει, στοιχεία από τους ισολογισμούς του ΙΚΑ, που με καθυστέρηση χρόνων κατατέθηκαν πρόσφατα, καταδείξαμε ότι το ΙΚΑ είναι ένας βαθιά άρρωστος γίγαντας. Ενα υπερταμείο χωρίς αποθέματα, που καταγράφει συνεχώς νέα ελλείμματα. Και όμως, αυτή η συγκλονιστική είδηση, που θα έπρεπε να έχει φτάσει σε κάθε εργατικό σπίτι, σε κάθε χώρο δουλειάς και να αποτελεί το μείζον πολιτικό ζήτημα των ημερών, θάφτηκε τελείως. Συζητούν για επενδύσεις αποθεματικών που δεν υπάρχουν! Και δεν συζητούν για τη διαφαινόμενη χρεοκοπία του μεγαλύτερου ασφαλιστικού οργανισμού, που θα χρησιμοποιηθεί σαν όπλο για τις νέες αντιασφαλιστικές ανατροπές, αμέσως μετά τις εκλογές.
Οι εργαζόμενοι, μέσω της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που συνδιαχειρίζεται τα Ταμεία, καθίστανται συνυπεύθυνοι για την οικονομική τους λειτουργία, όταν αυτά καταληστεύονται επί δεκαετίες, από κράτος, καπιταλιστές-εργοδότες και διάφορους αετονύχηδες της τραπεζικής-χρηματιστηριακής πιάτσας. Αποδεχόμενοι τη λογική της συνδιαχείρισης και των επενδύσεων, είναι υποχρεωμένοι να αποδεχτούν και το οικονομικό της αποτέλεσμα: αυτά είναι τα έσοδα των Ταμείων, σ’ αυτά τα έσοδα πρέπει να αντιστοιχιστούν και οι ασφαλιστικές παροχές.
Τι σημαίνει αυτό; Ο,τι σήμαινε και στο παρελθόν, από το 1990 και μετά: αύξηση ορίων ηλικίας, μείωση συντάξεων, εξαθλίωση παροχών υγείας κ.λπ. Δεν υπάρχει καμιά μαγική συνταγή που να δώσει λύση, όταν αντιμετωπίζεις τα Ταμεία με λογιστική οπτική. Διέξοδος μπορεί να υπάρξει μόνο με τον απεγκλωβισμό από την αστική-λογιστική λογική. Με τον προσανατολισμό στην ταξική λογική. Τη λογική αυτών που παράγουν όλο τον κοινωνικό πλούτο (και αποτελούν ταυτόχρονα τα υποζύγια της φορολογίας) και που δικαιούνται και απαιτούν πλήρη σύνταξη για όλους, με δαπάνες των καπιταλιστών και του κράτους τους, δωρεάν περίθαλψη και μείωση των ορίων ηλικίας.
