Η διαπραγμάτευση έκλεισε, ανακοίνωσε το μεσημέρι της Τετάρτης στους δημοσιογράφους ο Στουρνάρας. Η τρόικα, είπε, έκανε δυο ακόμα υποχωρήσεις, προκειμένου να διευκολύνει την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Την επόμενη εβδομάδα, κατέληξε, η κυβέρνηση θα φέρει στη Βουλή δυο νομοσχέδια, τα οποία θα ψηφίσει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, ώστε όλα να είναι έτοιμα για το Eurogroup της 12ης Νοέμβρη, το οποίο θ’ ανάψει το πράσινο φως για την εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ.
Η πολιτική επικαιρότητα, βέβαια, καταλαμβάνεται από το σίριαλ «Οι κόκκινες γραμμές», με πρωταγωνιστές το τρίο ξεφτίλα της συγκυβέρνησης. Ο Κουβέλης στο ρόλο του «καλού», ο Σαμαράς στο ρόλο του «κακού», ο Βενιζέλος στο ρόλο του «άσχημου». Το οποίο, με πολλές παραλλαγές, θα συνεχιστεί μέχρι τη μέρα της ψηφοφορίας. Θα ψηφίσει τελικά η ΔΗΜΑΡ τα μέτρα; Μήπως χωριστούν στα δύο οι βουλευτές της; Και το ΠΑΣΟΚ; Θα πάει ενωμένο ή θα έχει κι αυτό διαρροές;
Μ’ αυτή την παραφιλολογία δεσπόζουσα και με τα νέα εφιαλτικά μέτρα να περνούν σε δεύτερο πλάνο, θα φτάσουμε στις ψηφοφορίες, οι οποίες θα είναι επιτυχείς για τη συγκυβέρνηση. Με πληγές ίσως για τα κόμματά της, αλλά με την πλειοψηφία να μη χάνεται. Θα δώσει και η αντιπολίτευση το δικό της σόου, θα χτυπηθεί ο Τσίπρας στο έδρανο, θα θέσει «διλήμματα συνείδησης» στους βουλευτές της αντιπολίτευσης (ήδη έχει «προεξοφλήσει» ότι η συγκυβέρνηση αποκλείεται να συγκεντρώσει 151 ψήφους), θα πάρει απαντήσεις με βασικό μότο «εμείς σώζουμε τη χώρα, εσύ είσαι ο κήρυκας της επιστροφής στη δραχμή») και η σεμνή τελετή θα πάρει τέλος.
Τι θα μείνει; Ενας λαός γονατισμένος, ένα εργασιακό τοπίο που θα θυμίζει τις απαρχές του καπιταλισμού, οι μισοί νέοι άνεργοι και οι άλλοι μισοί υποαπασχολούμενοι, οικογένειες που θα ζουν σε απόλυτη εξαθλίωση, μια εργατική τάξη που θα περιμένει τους καπιταλιστές να έρθουν να επενδύσουν, έτοιμη ν’ αποδεχτεί την «κινεζοποίηση» για ν’ αποφύγει την πείνα.
Ο στόχος του κεφάλαιου φαίνεται να επιτυγχάνεται. Γιατί αυτός ήταν ο στόχος. Η «κινεζοποίηση» της εργατικής τάξης και όχι η διαχείριση του χρέους, που δεν είναι παρά ένα εργαλείο.
Πώς μπορεί ν’ αλλάξει αυτή η ζοφερή πραγματικότητα; Πώς μπορεί ν’ αντιστραφεί η φορά των πραγμάτων; Με μια ακόμη κυβερνητική εναλλαγή, που θα φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Διαβάστε τα σχετικά στη διπλανή σελίδα και δε θα σας μείνει καμιά αμφιβολία για το… βάθος της αυταπάτης.
Αλλαγή χρειάζεται. Αλλαγή ριζική, όμως. Αλλαγή του ίδιου του συστήματος και όχι των διαχειριστών του. Πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Ας καταπιαστούμε, λοιπόν, με το πρώτο βήμα. Με τη συγκρότηση μιας μαχητικής ταξικής πολιτικής οργάνωσης.