Η ιστορία είναι γνωστή. Οταν στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής οι αντάρτες χτυπούσαν και σκότωναν κάποιους γερμανούς αξιωματικούς, οι ναζί σε αντίποινα έκαιγαν χωριά και προχωρούσαν σε μαζικές εκτελέσεις, είτε χωρικών είτε ομήρων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τότε, οι ανοιχτοί και κρυφοί συνεργάτες τους έβαζαν μπροστά την προπαγάνδα: «Οι αντάρτες φταίνε. Δε βλέπετε που οι Γερμανοί έχουν υπεροπλία; Τι καταφέρνουν; Εναν σκοτώνουν οι αντάρτες και την πληρώνει ολόκληρο το χωριό». Μ’ αυτό τον τρόπο προσπαθούσαν να απομονώσουν την Αντίσταση από τα φυσικά της στηρίγματα, τις πλατιές λαϊκές μάζες.
Η κατάληξη της ιστορίας είναι επίσης γνωστή: η Αντίσταση όχι μόνο δεν απομονώθηκε, αλλά αναπτύχθηκε και δυνάμωσε, αγκαλιάζοντας τα πλατιά λαϊκά στρώματα σε βαθμό που κανένα πολιτικό ρεύμα δεν έχει ποτέ καταφέρει. Ηταν ο λαός που δεν υποτάχτηκε, παρά τον τρόμο των κατακτητών, παρά τα δεινά που υπέστη.
Με ελάχιστες παραλλαγές η ιστορία επαναλαμβάνεται στο Λίβανο και την Παλαιστίνη. Γέμισε ο κόσμος από ευαίσθητες ψυχές, που είναι έτοιμες να καταδικάσουν την «υπερβολική βία» του Ισραήλ, σημειώνοντας ταυτόχρονα με νόημα, ότι γι’ αυτό φταίνε οι «ακραίες» οργανώσεις, η Χαμάς και η Χεζμπολά, που με τις βίαιες ενέργειές τους έδωσαν το πρόσχημα στους Σιωνιστές. (Ολες αυτές οι ευαίσθητες ψυχές ξεχνούν τους πάνω από 100 νεκρούς Παλαιστίνιους -ανάμεσά τους πολλά παιδιά- από τις παλαιστινιακές εκλογές μέχρι την έναρξη του τελευταίου πολέμου, σε μια περίοδο δηλαδή που οι μαχητικές οργανώσεις τηρούσαν την εκεχειρία).
Ολες αυτές οι ευαίσθητες ψυχές, αφού πρώτα κλάψουν για τα αθώα θύματα, διατυπώνουν τις προτάσεις τους: άμεση κατάπαυση του πυρός, απελευθέρωση των αιχμαλώτων στρατιωτών και αφοπλισμός όλων των παραστρατιωτικών ομάδων. Ποιες είναι αυτές οι «παραστρατιωτικές ομάδες»; Είναι τα ένοπλα τμήματα των ριζοσπαστικών παλαιστινιακών οργανώσεων και της Χεζμπολά στο Λίβανο. Εκεί αποβλέπει η ευαισθησία τους: στον αφοπλισμό της Αντίστασης σε Παλαιστίνη και Λίβανο, για να μπορούν οι Σιωνιστές να επιβάλλουν την κατοχή με απόλυτη ασφάλεια για τα στρατεύματά τους. Αυτοί που χύνουν τα κροκοδείλια δάκρυα δεν έχουν το «τακτ» να ζητήσουν για τα μάτια βρε αδερφέ- την απελευθέρωση τουλάχιστον των γυναικών και των παιδιών που κρατούνται στις σιωνιστικές φυλακές. Τόση ευαισθησία…
Οταν ξεσπά ένας πόλεμος, που είναι άδικος-κατακτητικός από τη μια πλευρά και δίκαιος-απελευθερωτικός από την άλλη, ο κόσμος πολώνεται. Από τη μια μαζεύονται οι δυνάμεις του κεφάλαιου, με όλη την πολυχρωμία και την πολυγλωσσία τους. Χίλιες φωνές που λένε το ίδιο πράγμα με διαφορετικά λόγια, χίλια σφυριά που χτυπάνε στο ίδιο αμόνι. Ας συγκροτήσουμε και μεις το δικό μας κόσμο, χωρίς «ναι μεν αλλά». Με την Αντίσταση και τη δίκαιη βία της.