Υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί ένα νομοσχέδιο, σκοπός του οποίου είναι η ποινικοποίηση της διαδήλωσης και της πορείας; Ηταν τόσο βλακώδης η προσπάθεια της Φώφης να «αποδείξει» ότι το χουντικό νομοσχέδιο «ξαναγράφτηκε» και έγινε «νομοσχέδιο ΚΙΝΑΛ», που κατάφερε να πείσει και τους πλέον καλόπιστους απέναντί της ότι όλα έγιναν προκειμένου να αλλάξει «γκόμενο» το ΚΙΝΑΛ. Ν' αφήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο «έβγαινε» τελευταία, και να ξαναρχίσει τα «σούρτα-φέρτα» με τη ΝΔ. Αυτό πιστοποιήθηκε και από τη σφοδρότητα με την οποία ο Τσίπρας επιτέθηκε στη Γεννηματά.
Αυτού του τύπου τα νομοσχέδια δεν βελτιώνονται, όσο κι αν λειανθούν κάποιες γωνίες τους. Στόχος τους είναι η προληπτική καταστολή. Δηλαδή, η καλλιέργεια ενός κλίματος τρόμου στην εργαζόμενη κοινωνία και τη νεολαία της. Νομοθετικό διάταγμα για τις συγκεντρώσεις έφτιαξε και η χούντα. Ποιος όμως τολμούσε να κάνει διαδήλωση επί χούντας; Οταν ωρίμασαν οι συνθήκες, όταν έσπασε ο φόβος, κανένας δε ρώτησε τη χούντα για να διαδηλώσει, παρά τις επαπειλούμενες συνέπειες.
Ομως δεν έσπασε όλος ο λαός το φόβο. Οι απειλούμενες συνέπειες εξακολουθούσαν να παραλύουν τη θέληση. Αυτός είναι ο στόχος τέτοιων νομοθετημάτων. Να σπείρουν το φόβο, να παραλύσουν τη θέληση. Κι αυτό δε γίνεται μόνο με την απειλή, αλλά και με την επιλεκτική άγρια καταστολή των τολμηρών που θα αψηφίσουν το νόμο, ώστε το παράδειγμα να λειτουργήσει αποτρεπτικά για τους ταλαντευόμενους. Ο Μητσοτάκης, αφού πήρε μαζί του το ΚΙΝΑΛ, άφησε στο χουντικής έμπνευσης νομοσχέδιο εκείνες τις πλευρές που του επιτρέπουν να λειτουργήσει ως φόβητρο και ως εργαλείο επιλεκτικής καταστολής.
Οπως γράψαμε και την προηγούμενη εβδομάδα, αυτό δε γίνεται τυχαία τώρα. Είναι η προετοιμασία του αστικού κράτους γι' αυτά που έρχονται. Οταν τα «όλοι μαζί» δε θα μπορούν να γεμίσουν τα άδεια στομάχια και η τάση θα είναι να ξαναβγεί ο κόσμος στο δρόμο, όπως έγινε τα πρώτα χρόνια των Μνημονίων. Μια δεξιά κυβέρνηση χρησιμοποιεί το εργαλείο της προληπτικής καταστολής με μεγαλύτερη ευκολία, προσπαθώντας παράλληλα να συσπειρώσει γύρω απ' αυτό τους «νοικοκυραίους», οι οποίοι σε περιόδους κρίσης ρέπουν προς το φασισμό.
Μπήκαμε ήδη σε μια περίοδο νέας φτωχοποίησης και βαθέματος της κινεζοποίησης του ελληνικού λαού. Η διαχείριση της νέας καπιταλιστικής ύφεσης θα γίνει με το γνωστό τρόπο: όλα τα βάρη στις πλάτες της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μικροαστικών στρωμάτων. Την ίδια στιγμή που θα στενάζει, η εργαζόμενη κοινωνία θα παρακολουθεί τη σκανδαλολογία, τις αποκαλύψεις για τις αγαστές σχέσεις των ηγεσιών των αστικών κομμάτων με μιντιάρχες, καπιταλιστές, μαφιόζους, ανώτατους δικαστικούς κτλ. Ολος ο… καλός ο κόσμος μια αγκαλιά. Ενα σμήνος κηφήνων που τρέφεται με τον ιδρώτα και το αίμα του λαού.
Αυτό που έχει σημασία είναι να σταθούμε όρθιοι. Να μη μας γονατίσει ούτε η σφοδρότητα της καπιταλιστικής κρίσης ούτε η προληπτική καταστολή. Να μην αφήσουμε το φόβο να κάνει τη δουλειά του(ς). Καμιά κατάκτηση στον καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία δεν είναι σταθερή. Αλλά και δεν μπορεί να υπάρξει κατάκτηση, είτε στον εργασιακό τομέα, είτε στον κοινωνικό, είτε στον τομέα των πολιτικών δικαιωμάτων, χωρίς την ταξική πάλη ενάντια στην αστική τάξη και το κράτος της. Η ταξική οργάνωση για τη διεξαγωγή αυτής της πάλης παραμένει το μεγάλο ζητούμενο.