Πνίγηκε και πάλι στα χημικά το Σύνταγμα το μεσημέρι της Πέμπτης. Σειρά αυτή τη φορά είχαν οι συμβασιούχοι. Ο Παυλόπουλος που… «συμπάσχει» με τους απλήρωτους και απειλούμενους με ανεργία συμβασιούχους αρνήθηκε να συναντηθεί με αντιπροσωπεία τους και αντ’ αυτού εστάλησαν οι «πραίτορες» του Πολύδωρα να επιβάλουν με τον τρόπο που αυτοί γνωρίζουν το νόμο και την τάξη. Και ο μεν «νόμος» λέει να πάρουν την άγουσα προς την ανεργία χιλιάδες άνθρωποι (άγνωστο πόσοι ακριβώς), η δε «τάξη» απαιτεί απ’ όλους αυτούς να σκύψουν το κεφάλι και να υποταχτούν στη θέληση της εξουσίας.
Από τη δεκαετία του ‘80 «σέρνεται» το πρόβλημα των εκτάκτων. Κατά καιρούς δίνονται διάφορες εμβαλωματικές λύσεις, οι κυβερνήσεις υπόσχονται ότι το φαινόμενο δε θα επαναληφθεί και σε λίγο έχουμε πάλι τα ίδια. Εργαζόμενοι, χειρώνακτες εργάτες στην πλειοψηφία τους, τελούν υπό πολύχρονη ομηρία. Προστρέχουν σε δημάρχους, βουλευτές και κομματάρχες για να βρουν μια θέση δουλειάς, υπογράφουν ό,τι χαρτί τους ζητήσουν κι ύστερα από ένα διάστημα βρίσκονται στον αέρα. Τότε αρχίζει νέο τρέξιμο. Αναζήτηση ατομικής λύσης τις περισσότερες φορές. Απαξίωση, εξευτελισμός, προσκυνήματα.
Στο τέλος, τη λύση αναλαμβάνουν να βρουν οι δικηγόροι που έχουν κονομήσει «τ’ άντερά τους» μ’ αυτές τις υποθέσεις.
Για ένα μεροκάματο, για το δικαίωμα στη δουλειά. Γι’ αυτό γίνονται όλα. Αυτό αμφισβητείται με τις διαδοχικές και αλληλοσυγκρουόμενες ρυθμίσεις και αποφάσεις της διοίκησης και των δικαστηρίων. Χαρακτηριστικό το τελευταίο προεδρικό διάταγμα (του Παυλόπουλου). Εβαλε τέτοιες προϋποθέσεις που μόνο οι μισοί απ’ όσους έκαναν αίτηση είδαν τις συμβάσεις τους να γίνονται αορίστου χρόνου. Οι υπόλοιποι έτρεξαν και πάλι στους δικηγόρους και τα δικαστήρια. Πολλοί κέρδισαν τις υποθέσεις. Αλλοι είχαν κερδίσει από παλιότερα. Συνέχισαν να εργάζονται. Μέχρι που ήρθε το Ελεγκτικό Συνέδριο και απαγόρευσε την πληρωμή τους. Κι ας βρίσκονταν στη δουλειά με δικαστικές αποφάσεις.
Ποιο δικαστήριο έχει δίκιο; Αυτό που τους κράτησε στη δουλειά ή αυτό που λέει πως δεν πρέπει να πληρωθούν και να πάρουν πόδι; Αλίμονο στους εργάτες που θα αναθέσουν στα δικαστήρια και τους δικηγόρους την υπεράσπιση του δίκιου τους. Που δε θα προσπαθήσουν να το κατακτήσουν με τον αγώνα τους. Συγκρουόμενοι με τις ορδές της εξουσίας και ματώνοντας αν χρειαστεί. Η σημερινή κυβέρνηση -όπως και η προηγούμενη- κρύβεται πίσω από ένα δικαστήριο. Το ζήτημα, όμως, είναι πολιτικό. Και σ’ αυτά τα προβλήματα δίνονται πολιτικές λύσεις. Λύσεις που κατακτώνται και δεν χαρίζονται. Οι συμβασιούχοι, μετά από τόσα παθήματα, μετά από μια τέτοια Οδύσσεια, δείχνουν επιτέλους να το κατανοούν αυτό και να μετατρέπουν την ξέχειλη οργή τους σε γροθιά. Ας συνεχίσουν σ’ αυτό το δρόμο και οι υπόλοιποι ας στηρίξουμε τον αγώνα τους. Το δικαίωμα στη δουλειά μας αφορά όλους.
