Απ’ όλα έχει ο πολιτικός μπαξές των ημερών.
Εχει γκαλοπολογία άφθονη. Κυριακή δημοσιεύονται τα γκάλοπ και προσφέρουν υλικό για να γεμίζουν σελίδες εφημερίδων, και ώρες τηλεοπτικού χρόνου σε όλη τη διάρκεια της εβδομάδας.
Εχει ανασχηματισμολογία. Πότε θα κάνει ανασχηματισμό ο Καραμανλής, ποιους θα διώξει, ποιους θα μετακινήσει, ποιους θα φέρει. Τα λόμπι των «νταβατζήδων» στρώνουν το δρόμο για τους δικούς τους, όπως κάνουν κάθε φορά.
Εχει σκανδαλολογία. Ελεγχόμενη βέβαια. Λειτουργία της Εξεταστικής Επιτροπής για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου σ’ ένα περιβάλλον ήπιο και πολιτισμένο. Το παρασκήνιο καλά κρατεί. Δείτε πώς εξαφανίστηκαν οι αντεγκλήσεις για την υπόθεση Πάπιστα-Κουκοβίνου και Σίας. Οι Πασόκοι έπαψαν να ανακατεύουν το όνομα του Καραμανλή και οι Νεοδημοκράτες έπαψαν να σκούζουν για την ανάμιξη του Παπακωνσταντίνου.
Και βέβαια, έχει πολιτική αντιπαράθεση. Καραμανλής και Παπανδρέου έχουν πάρει τις ρούγες και δίνουν καθημερινές παραστάσεις προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού: ποιο κόμμα είναι πιο αξιόπιστο, πιο εργατικό, πιο εμπνευσμένο; Ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός; Είναι τέτοια η… άβυσσος που χωρίζει τα δυο κόμματα, ώστε το μεν ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει τη ΝΔ για… ανικανότητα και αδράνεια, η δε ΝΔ το ΠΑΣΟΚ για… ανευθυνότητα και λαϊκισμό.
Εχει και φόβο η συγκυρία. Μπόλικο φόβο ενόψει της κρίσης που έχει αρπάξει σαν μέγκενη τον ελληνικό καπιταλισμό και τον σφίγγει (τα χειρότερα είναι μπροστά μας, σ’ αυτό συμφωνούν όλοι). Ο φόβος έχει εργαλειοποιηθεί με αριστοτεχνικό τρόπο και αποτελεί τη βάση της ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης των εργαζόμενων μαζών.
Το μόνο που δεν έχει η συγκυρία είναι ταξική πάλη. Για την ακρίβεια, δεν έχει ταξική πάλη εκ μέρους των εργαζόμενων, γιατί οι καπιταλιστές διεξάγουν μονόπλευρα τη δική τους, με όργανο το κράτος, τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και τους μηχανισμούς χειραγώγησης (αστικά κόμματα και συνδικάτα κ.λπ.). Πέραν των άλλων, εκδήλωση ταξικής πάλης είναι όταν βγαίνουν ο Μπαρόζο με τον Αλμούνια, λυσσασμένοι νεοφιλελεύθεροι αμφότεροι, και προτείνουν στις κυβερνήσεις επιμήκυνση του χρόνου επιδότησης των ανέργων και άλλα φιλανθρωπικού τύπου μέτρα. Είναι η προετοιμασία του συστήματος για τον «μαύρο χειμώνα» που έρχεται. Τάζουν στους εργαζόμενους κάποια ψίχουλα, ίσα-ίσα για να κρατηθούν ζωντανοί, την ώρα που ο πλούτος εξακολουθεί να συσσωρεύεται προκλητικά στα χέρια των καπιταλιστών.
Το μεγάλο δίλημμα τίθεται και πάλι μπροστά στους εργαζόμενους: γιατί να αρκεστούν στα ψίχουλα, όταν μπορούν να πάρουν τον πλούτο που με τη δουλειά τους δημιουργήθηκε;