Οι φιέστες της προεδρίας τελείωσαν, τώρα τα κεφάλια μέσα. Τρόπος του λέγειν «μέσα», γιατί ποτέ δεν βγήκαν έξω. Οι φιέστες ήταν απλώς ένα θέαμα ευρωγκλαμουριάς, που σερβιρίστηκε στον ελληνικό λαό μέσω των τηλεοπτικών διαύλων. Μετά τον «άρτον» που λείπει, και τα θεάματα σερβίρονται πλέον με τη μεσολάβηση της TV, γιατί η άμεση συμμετοχή του λαού εγκυμονεί κινδύνους. Γι’ αυτό, άλλωστε απαγορεύτηκαν οι συγκεντρώσεις από την Ομόνοια και πάνω.
Οι Κομισάριοι, ο Μπαρόζο, ο Ρομπάι έδωσαν την καθιερωμένη παράσταση που δίνουν δυο φορές το χρόνο σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, χλαπάκιασαν τα εκλεκτά εδέσματα, έβγαλαν τους «δεκάρικους» που προβλέπονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις και αναχώρησαν για την έδρα τους. Αλλωστε, με τη φιέστα της ανάληψης της ελληνικής προεδρίας ουδείς άλλος πλην του ελληνικού πολιτικού και μιντιακού συστήματος ασχολήθηκε.
Υποστήκαμε και μια ακόμη γερή δόση πολιτικάντικης αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ για το… μείζον ζήτημα της μη παρουσίας του Τσίπρα στη φιέστα του Μεγάρου, καταλάβαμε τους λόγους της απουσίας του Κουβέλη, που έκανε την καρδιά του πέτρα (φουλ «ευρωπαϊστής» γαρ) και κλείστηκε στο γραφείο του (γιατί δε θέλει με τίποτα να ξαναβρεθεί στο ίδιο κάδρο με τους Σαμαρά και Βενιζέλο) και επιστρέψαμε στη σκληρή πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα η οποία δεν κάμπτεται με τίποτα από τις υποσχέσεις που μοιράζονται αφειδώς στις ομιλίες των εγχώριων και των ευρωπαίων διαχειριστών. Και δεν πρόκειται να καμφθεί ούτε από μια ενδεχόμενη κυβερνητική εναλλαγή, που θα παραδώσει στον ΣΥΡΙΖΑ τα ηνία της διαχείρισης.
Δεν κάμπτεται ούτε πρόκειται να καμφθεί αυτή η πραγματικότητα, γιατί δεν την καθορίζουν οι πολιτικές βουλήσεις των κυβερνήσεων, αλλά οι αδήριτες ανάγκες της διαχείρισης μιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης σε μια εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα όπως η Ελλάδα. Επειδή εκείνο που αντιπαρατίθεται είναι διαχειριστικές πολιτικές, διανθισμένες με μπόλικη δημαγωγία και καλλιέργεια φρούδων ελπίδων, η πραγματικότητα μιας μακρόχρονης δουλείας του ελληνικού λαού, η πραγματικότητα της «κινεζοποίησης» δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Κάποιες μικροαλλαγές μπορεί να υπάρξουν, όμως αυτές δεν πρόκειται να άρουν το καθεστώς της κινεζοποίησης.
Δύο είναι, κατά συνέπεια, οι στρατηγικές που υπάρχουν: διαχείριση του καπιταλισμού και της κινεζοποίησης ή επανάσταση για την ανατροπή και την εξαφάνισή τους; Η συγκέντρωση των δυνάμεων της επαναστατικής ανατροπής είναι σήμερα η μόνη ρεαλιστική πολιτική πρόταση. Κι αυτή η συγκέντρωση, αργή και βασανιστική σήμερα, ορμητική στο μέλλον, περνά μέσα από την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης.
