Δημοσιολόγος του αστικού Τύπου, με στενούς δεσμούς με το κυβερνών κόμμα, έγραφε προ ημερών πως το «βασικό αφήγημα» του τελευταίου χρόνου, σύμφωνα με το οποίο με την υπογραφή του «μνημονίου» αποφύγαμε τη χρεοκοπία και θα μπορέσουμε να βγούμε στις αγορές και να επανέλθουμε στην ανάπτυξη, σήμερα έχει διαψευστεί. Γι’ αυτό και «πρέπει γρήγορα να αντικατασταθεί με κάποιο άλλο, πειστικό και ρεαλιστικό». Καλούσε, δε, την κυβέρνηση να βιαστεί γιατί «ο εξορθολογισμός του “σεναρίου” θέλει πιο τολμηρές, συγκεκριμένες και επιθετικές προσεγγίσεις».
Ελάχιστες μέρες αργότερα, η προβολή στην τηλεοπτική εκπομπή με τη μεγαλύτερη θεαματικότητα του κομμένου αποσπάσματος από τη συνέντευξη του Στρος-Καν στο γαλλικό Canal+, με το οποίο ξεμπροστιάζεται ο Παπανδρέου ως ένας φτηνός πολιτικός απατεώνας που κορόιδευε αισχρά τον ελληνικό λαό, εκλιπαρώντας την παρέμβαση του ΔΝΤ, προκάλεσε ανατριχίλα στο κυβερνητικό στρατόπεδο και ιδιαίτερα στην περί τον Παπανδρέου ηγετική ομάδα. Αντιλήφθησαν ότι κάποιοι ισχυροί, όχι μόνο εντός Ελλάδας, τους θεωρούν πλέον τελειωμένους.
Το πολιτικό σκηνικό αναταράσσεται και πάλι. Μέχρι και ο Μητσοτάκης ξαναβγήκε από τον τάφο του για να ζητήσει να στηριχτεί η κυβέρνηση και να διακηρύξει ότι «δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αντιπολίτευσης» και ότι «οι εκλογές δεν αποτελούν λύση σε καμία περίπτωση». Στο ίδιο μήκος κύματος και η κόρη του και ο Καρατζαφέρης, που νομίζουν ότι έτσι θα στηρίξουν τα μαγαζάκια τους στριμώχνοντας τη ΝΔ. Είναι φανερό πως τρέμουν τη συσσωρευμένη οργή των εργαζόμενων και των νέων, καθώς ξέρουν πως τα μέτρα που πρέπει να παρθούν θα είναι πολύ χειρότερα απ’ αυτά που έχουν παρθεί μέχρι τώρα. Ολα τα σενάρια αλέθονται και πάλι στο μύλο της αστικής δημοσιολογίας. Κυβέρνηση με τεχνοκράτες, απλός ανασχηματισμός, εκλογές. Ολα, εκτός από ένα. Το σενάριο της ανακούφισης των εργαζόμενων.
Παλιές καραβάνες οι αστοί πολιτικοί γνωρίζουν πως με τέτοια ανακατώματα της τράπουλας μπορούν να κερδίσουν χρόνο. Ειδικά όταν λείπει το αντίπαλο δέος. Η δύναμη που θα δώσει προοπτική στις εργατικές αντιστάσεις, βγάζοντάς τες από τη σφαίρα της εκτόνωσης. Που θα σχεδιάζει όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το αύριο. Που θα φωτίζει τα σκοτεινά σημεία των εξελίξεων και θα μεταλλάσσει την αγανάκτηση και την οργή σε δύναμη ανατροπής. Που θα συντείνει καθοριστικά στη διαμόρφωση ενός οργανωμένου κινήματος του προλεταριάτου, με στρατηγική και τακτική, με επαναστατικό προσανατολισμό. Αντίπαλο δέος στην αστική πολιτική μπορεί ν’ αποτελέσει μόνο η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Οσο αυτή δεν υπάρχει, οι αστοί θα μπορούν να ξεφεύγουν από τ’ αδιέξοδά τους.