«Στρώνουμε κόκκινο χαλί στις ξένες επενδύσεις», επανέλαβε ο Σαμαράς από τις Βρυξέλλες, όπου μίλησε σε συνέδριο της Ομοσπονδίας Ευρωπαίων Βιομηχάνων. Ούτε η φράση μάς ξένισε ούτε το γεγονός ότι ένας πρωθυπουργός εμφανίστηκε ως διαφημιστής, χωρίς τον «οραματικό» λόγο με τον οποίο παλαιότερα εμφανίζονταν οι ηγέτες κρατών και κυβερνήσεων, αφήνοντας για τους υπουργούς τους την «πρακτική πλευρά των πραγμάτων».
Αυτά έχουν ξεπεραστεί προ πολλού και ο Σαμαράς είναι ο πρώτος που το κατάλαβε στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και το Μαξίμου είναι ανοιχτό σε κάθε καπιταλιστή που απλώς περνά από την Ελλάδα. Είναι σαν ο Σαμαράς να έχει βάλει ένα προσωπικό στοίχημα: «να φέρει επενδύσεις στην Ελλάδα».
Επενδύσεις, βέβαια, προς το παρόν δεν έρχονται. Δεν έρχονται γιατί η επικράτεια της ΕΕ δεν έχει καταφέρει να βγει από την καπιταλιστική ύφεση. Βγήκε για λίγο, σημείωσε μια αναιμική ανάκαμψη, σε τρία χρόνια όμως ξαναβυθίστηκε στην ύφεση. Δεν είναι ελληνικό το πρόβλημα, είναι ευρωπαϊκό. Ο Σαμαράς, όμως, ευελπιστεί ότι η κινεζοποιημένη Ελλάδα μπορεί να προσελκύσει κάποιες μικρές επενδύσεις, τις οποίες ο ίδιος θα παρουσιάσει σαν το success story της πρωθυπουργίας του.
Οι βιομήχανοι της Ευρώπης δεν μαζεύτηκαν, βέβαια, στις Βρυξέλλες για ν’ ακούσουν τον Σαμαρά. Μαζεύτηκαν για να διατυπώσουν τις απαιτήσεις τους. Η πρόεδρος της «Business Europe» Emma Marcegaglia προειδοποίησε τις κυβερνήσεις πως «αν η Ευρώπη δεν αλλάξει την πολιτική της, ώστε να δώσει έμφαση στην ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας, η οικονομική της υποβάθμιση θα είναι αναπόφευκτη».
Οταν οι καπιταλιστές μιλούν για «ανταγωνιστικότητα», σημαίνει ότι ζητούν κρατικές επιδοτήσεις και μέτρα φτηνέματος της εργατικής δύναμης. «Ενέργεια και κλιματική αλλαγή, πρόσβαση σε πηγές χρηματοδότησης, διεθνές εμπόριο και ισχυροποίηση της ενιαίας αγοράς, έρευνα-ανάπτυξη και καινοτομία, πανευρωπαϊκές υποδομές, ευλυγισία στην αγορά εργασίας και το δίπτυχο μάθηση-δεξιότητες» είναι τα αιτήματα των καπιταλιστών, όπως τα περιέγραψε κωδικοποιημένα η Marcegaglia, που «έταξε» 400.000 νέες θέσεις εργασίας αν γίνουν όλ’ αυτά.
Ρομπάι, Μπαρόζο και Σουλτς, εκπροσωπώντας τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, δεσμεύτηκαν με τις ομιλίες τους να υλοποιήσουν τις απαιτήσεις των καπιταλιστών. Ουδείς παρατήρησε ότι ακόμη και αν δημιουργηθούν 400.000 νέες θέσεις εργασίας, αυτές θα είναι σταγόνα στον ωκεανό των περίπου 27 εκατομμυρίων ανέργων που «μετρά» (με μεθόδους υποεκτίμησης) η Eurostat! Γι’ αυτό και οι αστοί οικονομολόγοι έχουν ήδη πολιτογραφήσει τον όρο jobless growth (ανάπτυξη με ανεργία), περιγράφοντας τις προοπτικές του καπιταλισμού στην ΕΕ.
Ας απαντήσει, λοιπόν, κάθε εργαζόμενος: μπορεί να υπάρξει μέλλον στον καπιταλισμό;
