Αυτή τη φορά δεν έχουμε κάποιο μπάτσο που πυροβολεί εν ψυχρώ και σκοτώνει ένα 15χρονο παιδί, χωρίς να έχει εντολή από την κυβέρνηση, αλλά δρώντας μέσα στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πολιτικής ανοχής και ενθάρρυνσης.
Αυτή τη φορά έχουμε μια κυβέρνηση που χειρίζεται η ίδια την απεργία πείνας 300 ανθρώπων που ζητούν το αυτονόητο και δηλώνει πως δεν την ενδιαφέρει αν θα πεθάνουν.
Αυτή τη φορά δεν θα μιλάμε για τις πολιτικές ευθύνες μιας κυβέρνησης, όργανο της οποίας δολοφόνησε έναν έφηβο, αλλά για την άμεση –πολιτική και ποινική– ευθύνη μιας κυβέρνησης σε ένα μαζικό έγκλημα.
Αυτή τη στιγμή, 33η μέρα της μεγαλύτερης απεργίας πείνας που έγινε ποτέ στη χώρα μας, ίσως και στην Ευρώπη, η κυβέρνηση υποβάλλει τους απεργούς πείνας σε μαζικό βασανιστήριο. Τους υποβάλλει στον κίνδυνο να υποστούν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους, ακόμα κι αν τερματιστεί η απεργία πείνας.
Αν, όμως, υπάρξει έστω και ένας νεκρός, γεγονός πρωτοφανές στην ιστορία της χώρας μας, τότε η κυβέρνηση Παπανδρέου θα μείνει στα χρονικά ως κυβέρνηση δολοφόνων.
Οι απεργοί πείνας το έχουν δηλώσει καθαρά από την αρχή: θα φύγουμε ή με ψηλά το κεφάλι και με τα χαρτιά στα χέρια ή νεκροί. Το επανέλαβαν και μετά τις ιταμές δηλώσεις Ραγκούση, που είπε επίσημα αυτά που επί μέρες διέρρεε ανεπίσημα η Νταλάρα: Δεν κάναμε ένα μήνα απεργία πείνας για να πάρουμε ένα καθεστώς ισοδύναμο μ’ αυτό της ροζ κάρτας, που ο καθένας μπορεί να πάρει καταθέτοντας δυο φωτογραφίες κι ένα μικρό παράβολο στο αστυνομικό τμήμα. Θέλουμε άδεια παραμονής δυο χρόνων, γιατί τη δικαιούμαστε.
Χιλιάδες απλοί άνθρωποι, αλλά και διανοούμενοι, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί, παράγοντες της αστικής πολιτικής, θεσμικοί φορείς (συνδικάτα, δημοτικές και περιφερειακές αυτοδιοικήσεις), έχουν εκφράσει την αλληλεγγύη τους στους 300 απεργούς πείνας. Τεράστια είναι η ανταπόκριση και στο εξωτερικό. Τσόμσκι, Γκαλεάνο, Ντάριο Φο, Λόουτς, Μπαντιού, Βαλερστάιν, Νέγκρι, Αλεξάκης και δεκάδες άλλοι έχουν ενώσει τη φωνή τους με τη φωνή της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης, καλώντας την κυβέρνηση να ικανοποιήσει τα αιτήματα των απεργών πείνας.
Εδώ που έχουμε φτάσει, οι υποσχέσεις για αλλαγές στη μεταναστευτική πολιτική, αλλαγές που απαιτούν νομοθετικές ρυθμίσεις, δηλαδή μήνες, δεν είναι παρά καπνός παραλλαγής. Εδώ που έχουμε φτάσει απαιτείται μια απλή υπουργική απόφαση, που μπορεί να βγει και να δημοσιευτεί μέσα σε μια μέρα και η οποία θα χορηγεί κανονικό καθεστώς άδειας παραμονής στους 300 απεργούς πείνας.
Το λόγο έχει ο Παπανδρέου, που άλλα έλεγε το 2008 και άλλα κάνουν οι υπουργοί του το 2011.
