Οσοι και όσες έδωσαν την παραμικρή βάση στις προεκλογικές υποσχέσεις της ΝΔ οφείλουν να παραδεχτούν ότι είναι πολιτικά αφελείς. Το ίδιο και όσοι/ες έδωσαν την παραμικρή βάση στις επαναλαμβανόμενες πρωθυπουργικές και υπουργικές διαβεβαιώσεις για «ήπια προσαρμογή». Είναι μια παραδοχή εύκολη και δεν είναι η πρώτη φορά που θα γίνει. Ουκ ολίγες φορές ο εργαζόμενος κόσμος αποδείχτηκε εύπιστος έναντι της κοινωνικής δημαγωγίας των αστικών κομμάτων.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι να βρούμε τους λόγους για τους οποίους οι εργαζόμενοι πέφτουν θύματα της κοινωνικής δημαγωγίας. Το ζήτημα είναι να μάθουμε να αναλύουμε την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα με βάση τα δικά της δεδομένα και όχι με βάση τις όποιες πολιτικές διακηρύξεις. Και το μέγα ζήτημα είναι ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ, που έχουμε πλέον δεδομένο ότι η επίθεση ξεκίνησε και δεν θα σταματήσει μόνο στα σκληρά φορομπηχτικά-ληστρικά μέτρα που ανακοίνωσε ο Αλογοσκούφης.
Η κυβέρνηση συμπεριφέρεται ως μια τυπική κυβέρνηση της κεφαλαιοκρατίας. Εχει να αντιμετωπίσει ένα υπαρκτό τεράστιο έλλειμμα, αποτέλεσμα όχι κάποιας γενναίας κοινωνικής πολιτικής (αυτό ούτε οι νεοφιλελεύθεροι δεν τολμούν να το ισχυριστούν σήμερα), αλλά της χρόνιας ρεμούλας που επικρατεί στο δημόσιο τομέα, της απομύζησής του από τους «εθνικούς στυλοβάτες» καπιταλιστές και του μεγάλου πλιάτσικου της Ολυμπιάδας. Αυτό το τεράστιο έλλειμμα πρέπει να αρχίσει να καλύπτεται, όχι γιατί το επιβάλλουν οι Βρυξέλλες, αλλά γιατί το απαιτεί η ίδια η ανάγκη της δημοσιονομικής διαχείρισης.
Υπάρχουν βασικά δυο τρόποι για να αρχίσει να καλύπτεται το έλλειμμα. Ο ένας είναι η επιβολή (τακτικής ή έκτακτης ή και τα δύο) ΑΜΕΣΗΣ φορολογίας στο μεγάλο κεφάλαιο, που ειδικά τα τελευταία χρόνια καταγράφει «τρελά» ποσοστά ετήσιων αυξήσεων των κερδών του. Τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση τον απέκλεισε ασυζητητί. Οχι μόνο δεν προτίθεται να καταφύγει σε φορολόγηση του κεφάλαιου, αλλά με τον τελευταίο φορολογικό νόμο προχώρησε σε μια ακόμα προκλητική μείωση της φορολογίας κερδών. Ο δεύτερος τρόπος είναι η αύξηση της ΕΜΜΕΣΗΣ φορολογίας, αυτής που επιβάλλεται σε κάθε προϊόν ή υπηρεσία που αγοράζουμε (ΦΠΑ) και κάποιας που αφορά ορισμένα προϊόντα (ειδικοί φόροι κατανάλωσης). Πρόκειται για την πιο απεχθή κοινωνικά μορφή φορολογίας, γιατί την πληρώνουν οι εργαζόμενοι που αποτελούν το πλατύ καταναλωτικό κοινό (να μη φας, να μη ντυθείς, να μη ζεσταθείς, να μη μετακινηθείς δεν γίνεται). Αυτόν τον τρόπο επέλεξε η κυβέρνηση, εξέλιξη που ήταν αναμενόμενη, ειδικά όταν δεν υπήρξε προληπτική λαϊκή αντίδραση.
Πώς μπορούν να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι; Να προσπαθήσουν να πάρουν πίσω αυτά που τους αρπάζουν. Να εκστρατεύσουν κατά της κυβέρνησης, απαιτώντας την κατάργηση των εμμέσων φόρων στα είδη πλατιάς κατανάλωσης. Αλλά και να αγωνιστούν για αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το νέο (αλυσιδωτό) κύμα ακρίβειας.
