«Κάθε μέρα βιώνουμε αναπάντεχες, δυσάρεστες εξελίξεις στην πρωτοφανή αυτή οικονομική κρίση, που αγγίζει όλες τις οικονομίες του κόσμου και κατ’ επέκταση και την ελληνική… Στόχος του σχεδίου μας είναι ν’ αντιμετωπίσουμε αυτήν την κρίση, με όσο το δυνατόν λιγότερες επιπτώσεις, ειδικά για τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα».
Μέρα με τη μέρα, τα κυβερνητικά στελέχη προετοιμάζουν το κλίμα. Ο υπουργός Οικονομίας, στον οποίο ανήκει η παραπάνω δήλωση, μιλά πλέον για «όσο το δυνατόν λιγότερες επιπτώσεις» και δεν χρειαζόμαστε καφετζού για να καταλάβουμε τι εννοεί. Αλλωστε, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός ρωτήθηκε ποια είναι τα μέτρα υπέρ των «οικονομικά ασθενέστερων συμπολιτών μας», στα οποία αναφέρονται συνεχώς τα κυβερνητικά στελέχη, μίλησε για την εγγύηση των καταθέσεων και το επίδομα θέρμανσης των 100 ευρώ!
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι σε επίπεδο Ευρωένωσης το μόνο που έχουμε μέχρι στιγμής είναι μια «συμβουλή» του Ecofin προς τις επιχειρήσεις, να αποφεύγουν τις απολύσεις και να προτιμούν την εκ περιτροπής εργασία. Τα εργασιακά θα συζητηθούν σε ειδική σύνοδο κορυφής το Μάη. Μέχρι τότε, οι ηγέτες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για να στηρίξουν τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και να αποκτήσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Είναι γνωστή η παροιμία πως όταν τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια. Στα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που αναζητά κάθε καπιταλιστική χώρα στις συνθήκες της κρίσης, εντάσσεται και η ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων. Οσο περισσότερο «πατήσουν» τους εργαζόμενους τόσο καλύτερα θ’ αντιμετωπίσουν την κρίση.
Στα «καθ’ ημάς» η κυβέρνηση βρίσκεται ακόμη στη φάση της ιδεολογικής τρομοκρατίας. Κάθε μέρα έχουμε και μια τρομοκρατική δήλωση κυβερνητικού στελέχους και ενδιαμέσως έχουμε τα μαντάτα πότε από την ΕΕ, πότε από τον ΟΟΣΑ, πότε από το ΔΝΤ, που όλα συνοψίζονται στο πόσο άνετα περνούν οι έλληνες εργαζόμενοι (γι’ αυτό και πρέπει ν’ αρχίσει το σάρωμα). Παράλληλα, η κρίση ασκεί τη δική της τρομοκρατία: οι άνεργοι πυκνώνουν. Οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γείτονες, οι συνάδελφοι βλέπουν τους απολυμένους και ταυτόχρονα βλέπουν «μαύρο σκοτάδι» γύρω τους. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία τη μια μέρα καταλήγει σε κοινές θέσεις με τους καπιταλιστές (!) και την άλλη προκηρύσσει 24ωρη εκτονωτική απεργία. Οσο για τα κόμματα, δημαγωγούν ασύστολα ασχολούμενα μόνο με τις επικείμενες εκλογές.
Για πολλοστή φορά θα πούμε το ίδιο απευθυνόμενοι στους εργαζόμενους: μην περιμένετε να σας σώσει κανένας. Αν δεν κινηθείτε, χαθήκατε…