Την ώρα που η χώρα βοά από τις συνεχείς αποκαλύψεις σκανδάλων, την ώρα που αποκαλύπτεται ότι μια μόνο μίζα, για μια μόνο «δουλειά», μιας μόνο επιχείρησης φτάνει το δυσθεώρητο ύψος των 2,5 εκατομμυρίων ευρώ (σχεδόν 1 δισ. δραχμούλες, για να ‘χουμε ένα μέτρο σύγκρισης), η κυβέρνηση, διά στόματος υπουργού Παιδείας, πετάει κατάμουτρα στους απεργούντες δασκάλους και νηπιαγωγούς μια αύξηση 2 ευρώ σ’ ένα επίδομα 103 ευρώ που έχει αναγνωρίσει ότι το δικαιούνται, το οποίο όμως δε θα τους δοθεί άμεσα αλλά σε 6 εξαμηνιαίες δόσεις (συνολικά 17,5 ευρώ ανά εξάμηνο)!
Πρόκειται για ύβριν, έτσι όπως ορίζεται ως έννοια στην αρχαιοελληνική γραμματεία (καλύτερα να τους έλεγαν ότι δεν δίνουν δεκάρα, παρά να τους προκαλούν με τα 2 ευρώ). Υβριν που ολοκληρώθηκε με τη δήλωση, μια μέρα μετά, της εξερχόμενης από την κυβερνητική επιτροπή (και επομένως έχουσας την πλήρη κάλυψη του πρωθυπουργού) Μ. Γιαννάκου: «Τι άλλο μπορεί να κάνει ένας έντιμος άνθρωπος σε μια τόσο ανέντιμη κατάσταση;»! Υπουργός μιας αστικής κυβέρνησης, η οποία μάλιστα παραδέρνει σε μια δίνη αποκαλύψεων για σκάνδαλα, χαρακτηρίζει ανέντιμους τους εργαζόμενους εκπαιδευτικούς, που ζητούν βελτίωση του εισοδήματός τους, χωρίς να παραλείπουν να προβάλλουν και μερικά χρόνια αιτήματα για τη βελτίωση της κατάστασης στα σχολειά, αιτήματα που αφορούν τα παιδιά όλου του εργαζόμενου λαού.
Στην αρχαιοελληνική γραμματεία η ύβρις τιμωρείται. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η κάθαρσις μπορεί να επέλθει μόνο μέσα από τη νίκη των απεργών εκπαιδευτικών. Η αλαζονική κυβέρνηση πρέπει να αναγκαστεί να γονατίσει. Να ικανοποιήσει αν όχι όλα τουλάχιστον μερικά από τα βασικά αιτήματά τους.
Δάσκαλοι και νηπιαγωγοί έδωσαν τη δική τους βροντερή απάντηση στην ύβριν με τη διαδήλωση της Τετάρτης, που η μαζικότητά της εξέπληξε και εκείνους που τρέχουν κάθε μέρα στα σχολεία και δουλεύουν για την απεργία ως μέλη των απεργιακών επιτροπών. Και ετοιμάζονται να συνεχίσουν την απεργία για τρίτη εβδομάδα.
Ομως, και αυτός ο μαζικός και αποφασιστικός αγώνας κινείται (χωρίς να είναι στις προθέσεις του) στο ίδιο μοναχικό μονοπάτι. Η ΟΛΜΕ χρειάστηκε δυο εβδομάδες για να προτείνει (η τελική απόφαση δεν μας είναι γνωστή) μια 48ωρη απεργία. Η ΑΔΕΔΥ περιορίστηκε σε μια δίωρη στάση εργασίας. Η ΓΣΕΕ δεν έχει καιρό να ασχοληθεί μ’ αυτό το φλέγον ζήτημα, γιατί παίζει το ρόλο γλάστρας στις προπαγανδιστικές εκδηλώσεις του ΣΕΒ. Και τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν τη σκανδαλολογία και τις αυτοδιοικητικές εκλογές, με τις οποίες ασχολούνται μόνο οι επαγγελματίες του είδους. Ολοι αυτοί δεν είχαν την ευαισθησία να καλέσουν το λαό σ’ ένα απογευματινό παλλαϊκό συλλαλητήριο αλληλεγγύης, που θα έστελνε ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση.
