«Οι κρατούμενοι απεργοί πείνας της “17 Νοέμβρη” επιχειρούν να επιβάλουν τους όρους τους στην Πολιτεία». Αυτή η δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης Αν. Παπαληγούρα διανεμήθηκε με fax από το Γραφείο Τύπου του υπουργείου Δικαιοσύνης το απόγευμα της περασμένης Τρίτης.
Οφείλουμε να σημειώσουμε πως από τα χείλη του κ. Παπαληγούρα τέτοια φράση δεν βγήκε. Ούτε το πρωί της ίδιας μέρας που επισκέφτηκε τον Κορυδαλλό και συντάκτης της «Κ» του έθεσε το θέμα της απεργίας πείνας για το ειδικό καθεστώς κράτησης, ούτε το μεσημέρι, όταν συναντήθηκε με αντιπροσωπεία που του έθεσε το θέμα, στην οποία επίσης συμμετείχε συντάκτης της «Κ» ως εκπρόσωπος των Κινήσεων Αλληλεγγύης. Φαίνεται πως επικράτησαν σκληρότερες σκέψεις συμβούλων του (ή μήπως κάποιων άλλων) και κρίθηκε σκόπιμο να γίνει γραπτά αυτή η δήλωση, μη τυχόν και παρεξηγηθεί η στάση του υπουργού ως «διαλλακτική έναντι των τρομοκρατών».
Η δήλωση Παπαληγούρα μας γυρίζει στις παλιές καλές μέρες της σκληρής δεξιάς (αλλά και του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ), όταν κάθε κινητοποίηση αντιμετωπιζόταν ως εκβιασμός κατά του κράτους και κάθε δίαυλος επικοινωνίας κοβόταν με εκείνο το αμίμητο «δεν συζητάμε με απεργούς». Ας μη μείνουμε στη γενικότητα, όμως, αλλά ας δούμε επί της ουσίας τη δήλωση του υπουργού.
Ο ισχυρισμός ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι «επιχειρούν να επιβάλουν τους όρους τους» μόνο ως ιταμή πρόκληση μπορεί να θεωρηθεί. Γιατί οι πολιτικοί κρατούμενοι διεκδικούν δικαιώματα που ΠΡΕΠΕΙ να έχουν ως κρατούμενοι. Για να το πούμε όσο γίνεται πιο απλά, οι πολιτικοί κρατούμενοι διεκδικούν την τήρηση της νομιμότητας από το κράτος που παρανομεί. Το ότι το κράτος παρανομεί είναι πια κοινός τόπος. Εχει επισημανθεί όχι από τους συνηγόρους των πολιτικών κρατούμενων, αλλά από το σύνολο του νομικού κόσμου της χώρας. Ακόμα και από ανθρώπους που έχουν πάρει μέρος στη λυσσασμένη εκστρατεία απαξίωσης των οργανώσεων ένοπλης επαναστατικής βίας.
Ποιος εκβιάζει ποιον, λοιπόν; Οι κρατούμενοι δεν ζήτησαν καν να τους αναγνωριστεί η πολιτική ιδιότητα. Το κράτος τους την αναγνώρισε, εμμέσως, υποβάλλοντάς τους σ’ αυτό το κτηνώδες ειδικό καθεστώς κράτησης-εξόντωσης. Εκαναν υπομνήματα, έκαναν αναφορές, έκαναν παραστάσεις οι συνήγοροί τους, πλην όμως προσέκρουσαν σε τοίχο. Οταν κάποια στιγμή κατέβηκε στη μέση ο πανύψηλος λαμαρινένιος τοίχος, πήραν μια μικρή ανάσα. Είδαν ένα κομμάτι ουρανό. Κι όταν ύστερα από μερικές μέρες ο λαμαρινένιος τοίχος έγινε αδιαφανές κλουβί, με διπλό πυκνό μεταλλικό πλέγμα, ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Αισθάνθηκαν ότι τους αντιμετωπίζουν σαν ζώα, ότι προσπαθούν να τους τσακίσουν κάθε αίσθημα αξιοπρέπειας. Ετσι, αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο έσχατο μέσο, την απεργία πείνας.
Ο Αν. Παπαληγούρας δεν έχει τη φήμη του σκληρού δεξιού. Ας αναρωτηθεί αν του αντιστοιχεί να χρεωθεί έναν ή και περισσότερους νεκρούς απεργούς πείνας. Ας μην κάνει άλλα πολιτικά λάθη.
