Η μέρα επιλέχτηκε προσεκτικά: μέρα γενικής απεργίας (αυτής, έστω, της ανούσιας «εθιμοτυπικής» απεργίας της ΓΣΕΕ), η οποία συνέπιπτε με την 100ή μέρα από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι «βγήκαμε από τα Μνημόνια». Οι υπουργοί κατέθεσαν τροπολογίες για μέτρα που προβλέπονται στον προϋπολογισμό και έχουν εγκριθεί από την τρόικα και ο Τσίπρας βάδισε με ύφος θριαμβευτή προς το βήμα της Βουλής για να εκφωνήσει ο ίδιος τον πανηγυρικό της ημέρας, ανακοινώνοντας ότι ανοίγει η ηλεκτρονική πλατφόρμα για το φετινό «κοινωνικό μέρισμα».
Ακόμα και ο πιο αδαής στα πολιτικάντικα τερτίπια δε δυσκολεύτηκε να μυρίσει το προεκλογικό άρωμα στην ομιλία Τσίπρα. Δε συνηθίζεται, άλλωστε, να πηγαίνει στη Βουλή ο πρωθυπουργός για να υποστηρίξει κάποιες τροπολογίες, τις οποίες μάλιστα τις έχουν ανακοινώσει πολλάκις και δεν αποτελούσαν έκπληξη. Το προεκλογικό σόου, όμως, κατάλληλα προετοιμασμένο από τους επαγγελματίες προπαγανδιστές του Μαξίμου, προέβλεπε να εμφανιστεί ο ίδιος ο πρωταγωνιστής στη σκηνή, για ν' αποκτήσει «βάρος» η παράσταση.
«Κυβερνάμε μόνο 100 μέρες», έλεγε ο Τσίπρας. «Δεν κυβερνάτε 100 μέρες, κυβερνάτε τέσσερα χρόνια», του απαντούσε ο Μητσοτάκης. «Η δική μας επιλογή είναι ένας δύσκολος δρόμος μεταξύ της δημοσιονομικής ισορροπίας -η οποία πρέπει να διατηρηθεί ως κόρη οφθαλμού – και της δημοσιονομικής επέκτασης για την κοινωνική στήριξη από την άλλη πλευρά», έλεγε ο Χουλιαράκης, κατηγορώντας τη ΝΔ ότι κάνει… παροχολογία, διότι αν αθροιστούν τα μέτρα που εξήγγειλε ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ, ακόμα κι αν απλωθούν σε ορίζοντα διετίας, ξεπερνούν τα 6 δισ. ευρώ. Το δικό μας πρόγραμμα είναι μελετημένο και όσα υποσχόμαστε θα υλοποιηθούν μέσω της ανάπτυξης, απαντούσαν οι δεξιοί. Και η παιδική ξιφομαχία συνεχίστηκε, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί μέχρι την παραμονή των επόμενων εκλογών.
Υπάρχει αρκετή εμπειρία συσσωρευμένη για να μπορεί κανείς να κρίνει τις «παροχές» του ΣΥΡΙΖΑ και την «παροχολογία» της ΝΔ. Είναι η εμπειρία της μνημονιακής οχταετίας. Είναι η εμπειρία του τι σημαίνει «πρωτογενές πλεόνασμα» 3,5% του ΑΕΠ για μια καπιταλιστική οικονομία που δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε ποσοστό μεγαλύτερο του 2,5% του ΑΕΠ, μετά από μια οχταετία συνολικής συρρίκνωσης της τάξης του 25%.
Ο κίνδυνος, λοιπόν, δεν είναι να βρεθεί κόσμος να «χάψει» αυτά που του λένε οι δυο «μονομάχοι» του νέου δικομματισμού, αλλά να συνηθίσει σε μια λογική δουλοπάροικου, που σκύβει το κεφάλι μπροστά στη χρόνια καταλήστευσή του και χαμογελά δουλικά όταν ο άρχοντας, μπαίνοντας στην εκκλησιά για τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία, βγάζει το πουγκί και μοιράζει κέρματα στους υπηκόους του, ανταμείβοντάς τους για την υπακοή τους.
Αυτή τη λογική προσπαθούν να ενσταλάξουν στις συνειδήσεις των εργατών, των εργαζόμενων, των νέων, τα αστικά κόμματα. Στην κάλπη θα φανεί ποιο από τα αστικά κόμματα θα έχει πείσει πιο πολύ, όμως από τη συμμετοχή θα φανεί πόσο έχει περάσει η λογική του δουλοπάροικου στις εργαζόμενες μάζες. Οσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές τόσο θα κατακλύζονται τα πάντα από τη βρόμικη προπαγάνδα της σύγχρονης δουλοπαροικίας. Γι' αυτό και πρέπει να ενταθεί η αντι-προπαγάνδα που διαλύει αυταπάτες και διαμορφώνει ταξικές συνειδήσεις.
