Δυο νεκροί σωληνουργοί στο Πέραμα. Ενας νεκρός σε αποθήκη σούπερ-μάρκετ στη Βέροια. Ενας νεκρός οικοδόμος στη Λάρισα κι ένας σακατεμένος σε εταιρία μετάλλου στην ίδια πόλη. Αυτός είναι ο απολογισμός ενός μόνο πενθημέρου στο μέτωπο των εργατικών «ατυχημάτων».
Των «ατυχημάτων» που όλοι ξέρουμε πως είναι εν ψυχρώ δολοφονίες. Πολύ περισσότερο σήμερα, σε μια εποχή μεγάλης ανεργίας, ο εργάτης θεωρείται αναλώσιμο προϊόν. Οχι μόνο με την έννοια της βαθμιαίας ανάλωσης των σωματικών και πνευματικών του δυνάμεων στη διάρκεια ολόκληρου του εργασιακού του βίου, αλλά και με την έννοια της αδιαφορίας για τη γρήγορη φθορά της υγείας του, ακόμη και για την απώλεια της ζωής του.
Παραμονές των εκλογών του 2004, ο νεόκοπος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου υποσχόταν… «μείωση των εργατικών ατυχημάτων κατά 20%». Και ο Κ. Καραμανλής επισκεπτόταν για τρίτη φορά το Πέραμα και έβγαινε από τ’ αριστερά: «Γιατί δηλαδή να είναι αυτός ο στόχος; Εχουμε άλλη άποψη. Θεωρούμε ότι η ασφάλεια του εργαζόμενου δεν είναι ποσοτικός στόχος. Είναι αναφαίρετο και θεμελιώδες δικαίωμα. Στόχος όλων πρέπει να είναι: ούτε ένα εργατικό ατύχημα. Ούτε ένας άνθρωπος να χάνει τη ζωή του στη δουλειά. Αυτά τα 20% δεν εκφράζουν κανέναν εργαζόμενο, κανέναν πολίτη».
Εκτοτε, ο Καραμανλής δεν ξανακατέβηκε στο Πέραμα. Ούτε προβλέπεται να κατέβει. Σειρά τώρα έχει ο Γιωργάκης. Αυτός είναι στην αντιπολίτευση τώρα. Μας προϊδέασε ο Ευθυμίου με τις δηλώσεις του αμέσως μετά το νέο έγκλημα, στις οποίες κατηγόρησε τη ΝΔ πως γκρέμισε ό,τι είχε χτίσει το ΠΑΣΟΚ!
Από τη μια έχουμε τη σκυταλοδρομία των εν ψυχρώ εγκλημάτων από εφοπλιστές, εργολάβους και λοιπούς καπιταλιστές και από την άλλη έχουμε τη σκυταλοδρομία της κοροϊδίας από τα αστικά κόμματα και τους εκπροσώπους τους.
Ας βάλει ο καθένας μας το χέρι στην καρδιά και ας απαντήσει στο απλό ερώτημα: πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση ν’ αλλάξει κάτι; Οτι θα δώσουν λίγη έστω σημασία στην ασφάλεια των εργατών, ειδικά σε εργασίες που η ασφάλεια κοστίζει σε χρόνο και σε χρήμα;
Την απάντηση την ξέρουμε όλοι. Είναι αρνητική. Καμιά ελπίδα δεν τρέφει κανένας μας. Μόνο που δεν κάνουμε το επόμενο βήμα. Δεν στοχοποιούμε το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς. Δεν καθορίζουμε τη σχέση μας απέναντί του. Γιατί μόνο μια τέτοια καθαρή σχέση, μια σχέση κάθετης ρήξης, μπορεί να αποτελέσει τη βάση για τις άμεσες δράσεις μας. Χρειάζεται μέτωπο στην καπιταλιστική ασυδοσία και την κρατική αναλγησία. Μέτωπο διαρκές, με πράξεις και όχι με λόγια. Πράξεις νόμιμες και παράνομες. Οχι με άσφαιρες διαμαρτυρίες σαν κι αυτές που χρόνια τώρα κάνει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Σκοπός δεν πρέπει να είναι να εκτονωθεί η οργή, αλλά να γίνει φωτιά και λάβα.
