Οταν ψηφίστηκε το πρώτο Μνημόνιο, όλοι μιλούσαν για το χρέος. Αυτή εδώ η εφημερίδα και η συλλογικότητα που την εκδίδει ήταν οι μόνοι που έβαλαν μια άλλη, τη σοβαρότερη διάσταση. Γράψαμε αμέσως, ότι το Μνημόνιο αποτελεί την εργαλειοποίηση του χρέους με διπλή αποστολή: πρώτο, να εξασφαλίσει την αποπληρωμή των τοκογλύφων του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου και, δεύτερο, να προωθήσει την «κινεζοποίηση» της εργατικής τάξης, προκειμένου να δημιουργηθούν όροι ύψιστης εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.
Είναι πολλοί αυτοί που βαθμιαία υιοθέτησαν τον όρο «κινεζοποίηση». Ποτέ, όμως, δεν μπήκαν στην ουσία του. Εμειναν σ’ ένα γενικό καταγγελτικό βερμπαλισμό που τις περισσότερες φορές υπηρετεί εκλογικές σκοπιμότητες.
Με τα προεόρτια του δεύτερου Μνημόνιου (προεόρτια, γιατί τα μέτρα που ανακοινώθηκαν δεν είναι τα τελευταία) έγινε σαφές πως η «κινεζοποίηση» δεν είναι μια ηχηρή καταγγελτική λεξούλα, αλλά ένας όρος που αποδίδει τη στρατηγική του κεφάλαιου για την αποκόμιση απόλυτης υπεραξίας μέσω της εξαθλίωσης του προλεταριάτου.
Οι μάσκες έπεσαν. Πλέον δεν μιλούν τόσο για τη δημοσιονομική πολιτική, που έχει σχέση με τη διαχείριση του κρατικού χρέους, όσο για την «ανταγωνιστικότητα», δηλαδή για τη δημιουργία μιας οικονομίας κινέζικου τύπου ως προς τις εργασιακές σχέσεις, τους μισθούς και τα μεροκάματα, με το διευθυντικό δικαίωμα των καπιταλιστών να επιστρέφει σε εποχές 19ου αιώνα.
Είναι φανερό πλέον, ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί ν’ αναζητήσει λύσεις μέσα στον καπιταλισμό. Δεν χωράνε λύσεις μέσα σ’ αυτό το σύστημα, που χρησιμοποιεί την Ελλάδα σαν ένα μεγάλο πειραματόζωο, προκειμένου ν’ απλώσει το μοντέλο της «κινεζοποίησης» όσο πιο πλατιά μπορεί. Δεν υπάρχει μέλλον μέσα σ’ αυτό το σύστημα. Το μόνο μέλλον είναι η μιζέρια, η εξαθλίωση, η κατάθλιψη.
Αυτή την προοπτική είναι που πρέπει ν’ αντιπαλέψουμε. Να μείνουμε ταξικά ζωντανοί και να χαράξουμε το δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης, το δρόμο της ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Για να μείνουμε, όμως, ταξικά ζωντανοί, πρέπει να είμαστε πολιτικά ζωντανοί. Να πάψουμε να τρέχουμε πίσω από το αστικό πολιτικό σύστημα και τις συνδικαλιστικές-εργατοπατερικές παραφυάδες του, που είτε στηρίζουν την «κινεζοποίηση» είτε την καταγγέλλουν στα λόγια και την ίδια ώρα στηρίζουν με όλη τη δύναμή τους τον καπιταλισμό.
Πρέπει να οικοδομήσουμε μια εργατική πολιτική συλλογικότητα απαλλαγμένη από κάθε αστική επιρροή, εξοπλισμένη μ’ ένα επιστημονικό πρόγραμμα οικοδόμησης της κομμουνιστικής κοινωνίας, με επαναστατική στρατηγική και τακτική, που θ’ αποτελεί μπούσουλα για τους αγώνες του σήμερα και του αύριο.
